Over vrouwen en piercings

Dag iedereen!!

helpen met de kapjes in het SWATE naaiatelier

mijn fantastische kompanen

Ramya (dorpservaring) en ik tijdens de rally

 

het piercen der neuzen / 3 indische dames met de fantastische christi

Het is intussen al weer even geleden dat ik jullie mijn verhalen toevertrouwde. Intussen is er alweer veel gebeurd… Vooral mijn gevoel over AREDS en India is weer zoveel veranderd. Onze tickets naar Nepal zijn geboekt, het staat nu dus echt vast dat ons avontuur in Renganathapuram bijna op zijn einde loopt. En dat heeft ons aan het denken gezet.. De voorbije week liepen we alledrie triest omdat we door ons naderend afscheid ineens beseffen hoe goed we het hier wel niet hebben. Intussen kennen we de staffmembers al wat beter, zijn we actief betrokken in het werk van de organisatie, kunnen we de mensen van het culturele team onze vrienden noemen waarmee we kunnen babbelen en onnozel doen,… India is niet meer dat grote vreemde land met zijn vreemde tradities en gewoontes… het is een nieuwe thuis geworden, met een warme familie die ons omarmt en nieuwe gewoontes die ons intussen eigen zijn…


De voorbije week zijn we druk aan de slag geweest voor de Internationale Vrouwendag op 8 maart. SWATE, de vrouwenbeweging van AREDS, organiseert op die dag jaarlijks een grote rally rond een bepaald thema. Het is 1 van de grootste evenementen van deze organisatie, dus keken we er enorm naar uit! Er zouden zo’n 3000 vrouwen deelnemen aan de staptocht door Karur. Voor al die vrouwen wou Christy graag een uniform hoofddeksel maken zodat de menigte goed zichtbaar zou zijn. Samen met de mensen van het SWATE-naaiatelier bedacht ze een kapje dat makkelijk te maken is. De kapjes werden gemaakt uit een paarse stof, want paars is de kleur van het feminisme, de vrouw. Ze had er graag nog een rood accent op gehad omdat rood de kleur van kracht is en omdat het de kapjes iets meer karakter geeft. We zaten samen om een accentje te bedenken en kwamen uiteindelijk uit op de vijfhoekige ster die SWATE reeds in haar logo heeft. Samen met Febe en Johanna begon ik de uitlijningen van de ster op de kapjes te tekenen. Eens er een grote hoop klaar was kwamen er zo’n 20 mensen (leden van het cultureel team en van het gezondheidsteam) naar SWATE om de sterren te helpen schilderen. Na ongeveer 4 dagen werken waren er een kleine 3000 kapjes af. Het was zo’n leuke ervaring om samen met die vrouwen buiten te zitten schilderen, vertellen, zingen en lachen! Ze leerden ons Tamil-liedjes en vroegen naar onze familie. Voor het eerst waren we echt handwerk aan het leveren voor SWATE, het voelde fijn om te weten we hen op die manier goed konden helpen.


Op 8 maart was het zover. Na een korte nacht stonden we om 07u op ons klaar te maken. Alledrie sprongen we met kriebels in de buik in onze Indische outfits. Vlechtjes in het haar, bindi op ons voorhoofd, cameramateriaal in de aanslag en vertrekken maar. We reden samen met Christy naar het beginpunt van de rally in Karur. Tijdens de rit vertelde ze ons nog eens de belangrijkste demands waarover de rally zou gaan, voor in het geval dat we geinterviewd zouden worden door de pers (wat gelukkig niet gebeurde, het gaat over hen en niet over ons) . Het belangrijkste thema van deze vrouwendag was de enorme stijging van de voedselprijzen in India. Het zorgt ervoor dat er veel armoede heerst en dat families niet meer kunnen beschikken over hun basisvoedsel. Er participeerden uiteindelijk zo’n 5000 vrouwen in de rally! Het was indrukwekkend om hier een deel van uit te maken. Vooraan reed er een riksja met drie vrouwen die verschillende slogans riepen door een megafoon waarna de hele meute die herhaalde. Er reden ook twee tractoren mee waarop levende tableau’s werden voorgesteld die allemaal gelinkt waren met het thema van de dag. De staff had oa. een raket gebouwd om de prijsstijgingen mee voor te stellen! Tof om te zien hoe origineel ze de dingen hier aanpakken. Het was een bloedhete dag, zo’n 40 graden, dus wel best vermoeiend om te stappen in de vlakke zon! Maar die hitte kon ons niet deren, we werden zo opgenomen in de heisa en probeerden zoveel mogelijk beelden te maken en vooral te genieten! Voor mij persoonlijk was het ook zeer tof dat ik ineens omringd werd met de mensen die ik leerde kennen tijdens mijn dorpservaring. Ramya en Ellomedi waren superlief en uitgelaten, het was een prachtige dag om hen terug te zien en samen met hen door Karur te demonstreren!
 Nog een nieuwtje dat het vermelden waard is:


We hebben sinds donderdagochtend alledrie een neuspiercing!


Tijdens een avondje hennatekenen met Christy kwamen we op het onderwerp van de neuspiercing. Zo goed als elke vrouw op het Indische platteland heeft er een en wij vinden dat zelf ook heel mooi. Christy was volledig fan van het idee en voor we het goed en wel beseften was de afspraak al gemaakt! We gingen met ons drietjes naar de juwelier in Karur om een ‘nosedrop’ te kiezen, spannend! De dag zelf werden we door Christy omgetoverd in drie indische dames! Voor het eerst kregen we een sari aan, supermooi maar toch niet zo evident om in te lopen! Een bindi op ons voorhoofd, bloemetjes in ons haar en een knoop in ons maag. De piercing zou op de traditionele Indische wijze gestoken worden zonder verdoving. In India is het steken van een piercing meer een vorm van acupunctuur en het piercen zelf is er een echte familiegebeurtenis. We werden op een doek gezet en hielden elkaars hand goed vast! Christy was superlief en hield onze hoofden goed vast wanneer het gebeurde. Alle staffleden die aanwezig waren op dat moment waren e rook bij. Iedereen was zo lief, we voelden ons echt deel van de familie. De pijn viel mee maar echt aangenaam was het nu ook weer niet :-) De piercing staat aan de rechterkant van onze neus en vrij lag zoals het in Zuid-India de gewoonte is. (in Noord-India dragen de vrouwen de piercing aan de linkerkant) Intussen zijn we dus steeds meer een beetje Indisch aan het worden :-) We krijgen veel complimentjes over onze enkelbandjes en de piercing! Zelf zijn we ook zeer tevreden, het is niet zomaar een piercing. Het was zo een mooie belevenis om dit samen met onze nieuwe familie mee te maken… Alsof er een beetje India in onze neus is gekropen..

Dit weekend hebben we een uitje gemaakt naar Kanyakumari, het meest zuidelijke puntje van India waar de Bengaalse Golf, de Indische Oceaan en de Arabische zee elkaar ontmoeten. Het was leuk om India aan zee te ontdekken en even echt vakantie te nemen. De grootste reden van ons uitstapje was eigenlijk de ontmoeting met Fien, een Noord-Zuid klasgenootje die haar stage in Kerala doet. Omdat we elkaar graag eens wilden zien tijdens ons Indisch verblijf besloten we af te spreken in het midden tussen Tamil Nadu en Kerala. Het is er ongelooflijk mooi en al wie mij kent kan zich inbeelden hoeveel deugd het deed om dicht bij de zee te zijn. We gingen naar een afgelegen strandje waar de Tsunami 6 jaar geleden lelijk huis heeft gehouden. Vreemd om daar te staan op een beolied strand, wetende dat de mensen van dit dorp elke dag opnieuw herinnerd worden aan die vreselijke ramp wanneer ze de onstuimige zee zien… Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo een enorme golven heb gezien!! Het was zalig om te zien en het kriebelde zo hard om te surfen!! Wat hier echt onmogelijk zou zijn omdat het te gevaarlijk is door de rotsen… Het was super om twee dagen met Fien op te trekken en haar avonturen van kerala te horen. India is zo groot en verscheiden, dat merkten we zelfs al uit de verschillende ervaringen die we hebben in Tamil Nadu en Kerala. Het waren twee zalige dagen met prachtige tempels en bouwwerken, veel gebabbel, zonsopgang (!) en zonsondergang, lekkere goedkope restaurantjes, zee zee zee, en veel genieten!!
 Nog even dit voor de nieuwsgierigen: op 5 april verlaten we Renganathapuram en vertrekken we richting Nepal!

 Liefs!


WIST JE DAT?


- We vorige week voor het eerst een olifant langs de kant van de weg zagen in ons dorp.- Ze blijkbaar 50 jaar oud was en vreemde pigmentvlekken had.

- Febe en ik haar hebben aangeraakt en dat zeer stoer vonden!

- Wij een indische drum hebben besteld!!