Namaskar!
Alvorens we hier echt aan de slag kunnen gaan is het zeer belangrijk dat we de dorpscultuur goed verstaan. Wij hebben ons idee over hoe een dorp werkt maar de verschillen met deze rurale cultuur zijn soms enorm...anderzijds soms ook verrassend gelijkaardig :-) Hansbeke is nooit veraf in mijn gedachten!
Om dit echt te kunnen ervaren vertrokken we woensdag elk apart op 2-daagse naar een afgelegen dorp om er bij een plaatselijke familie te wonen. 2 dagen en 2 nachten vertoeven bij mensen die nauwelijks Engels spreken en vrij tot zeer primitief leven en wonen...hmm het was absoluut een avontuur om naar uit te kijken al waren de zenuwen bij ons alledrie ook sterk aanwezig!
HET VERTREK
Woensdagavond werden Febe en Jo opgepikt met de motto door hun 'adoptiepapa'... ik moest nog even geduld hebben alvorens ook ik aan mijn avontuur kon beginnen samen met mijn ‘adoptiemama’ en haar brommerke (jammer genoeg geen motto)...
We reden over kronkelende zandweggetjes volledig omgeven door wijdse rijst-en katoenplantages om zo in een iets stedelijkere omgeving terecht te komen. Na een dik uur rijden vond mijn poep het brommerke al iets minder leuk en begon het mij ook echt te dagen welke grote afstanden dit madammeke elke dag wel niet aflegt met haar 40km/u rijdend tweewielerke...
Bij een gesloten overweg heb ik voor het eerst de kans om met Ezhilarasi te praten. Ze heeft twee kinderen, een jongen en een meisje. Preetha is 13 en Vinothi 15. Haar man is 9 jaar geleden overleden aan een hartkwaal. Ik verblijf dus bij een weduwe... In India is een weduwe geen vrouw meer, ze is een schandpaal en een last, ze heeft geen rechten en voelt op zoveel gebieden tegenstand en vernedering... Ik ben benieuwd of ik daar iets van zal merken in haar dorp. Eens we in Velliyanai (haar dorp) aankomen is het al pikkedonker. (een weetje: het is hier elke dag licht van 06u tot 18u, nu is het hier 4.5 uur later dan in Belgie, eens het zomeruur is zal dat maar 3.5u verschil meer zijn)
Ze neemt me mee naar haar huis waar ik haar mama, Preetha en Vinothi voor het eerst zie. Ik krijg een eerste beker hete melk, er zullen er nog veel volgen, TE veel! Indiers aanvaarden geen nee en denken klaarblijkelijk dat ik een koeiemaag heb want in elk huis wordt ik overstelpt met eten! Wie zei er weeral dat ik hier zou vermageren? Niets daarvan, ik ben een tonnetje aan het worden!
BLANK PRONKSTUK
De 1ste toeschouwers komen binnen in het huis... Ik word meegenomen van huis tot huis... overal zijn grote families samen aan het eten of tv aan het kijken... tot ik toekom uiteraard want zo’n blanke madam is veel interessanter dan de nieuwste bollywoodfilms! Ik word bekeken en aangeraakt en er wordt veelvuldig over mij geroddeld in het Tamil. Ik versta slechts enkele woorden en kan me daarmee niet behelpen... lichaamstaal dan maar... ook dat is niet evident want hun lichaamstaal en tekens zijn helemaal anders dan wat ik gewoon ben... een glimlach als teken van mijn open hart en mijn wil om hun te leren kennen is het enige dat begrepen wordt. Overal waar ik kom word ik voor de tv gezet op de enige stoel die ze bezitten met de zapper in de hand... ‘english english!’ roepen ze...
Ik zap en kom bij Friends terecht... de situatie is nu echt surrealistisch! Ikke in een Indisch huis, dat bestaat uit 1 kamer, naar Friends aan het kijken terwijl er wel 20 vrouwen rondom mij staan om mij aan te gapen.
Ik ontmoet vooral vrouwen, velen van hen zijn lid van SWATE vertelt Ezhilarasi.
Na een tijdje wordt het me teveel... Ik moet mijn tranen onderdrukken. Ik zit op een stoel in het midden van het dorp met een meute vrouwen rondom mij... Rondom mij zie ik niets anders dan vreemde gezichten die ofwel lachen ofwel bedenkelijk kijken... Ik versta niets van de gesprekken en kan enkel mijn gids volgen... Ik denk wel 10 keer dat ze mij mijn slaapplaats toont en ontmoet zo’n 15 verschillende vrouwen die haar moeder zouden kunnen zijn... Elke keer opnieuw noemt ze die vrouwen `this is our mother`... ‘our’ heeft hier dus een andere betekenis.
EERSTE NACHT
Na enkele uren met mij te pronken moeten we terug de brommer op. Dit keer zijn we met drie, Preetha rijdt ook mee op haar hukje tussen mama’s benen. Mijn slaapplaats is bij haar schoonfamilie want daar hebben we een ‘bathroom’. Twee kleine kotjes, 1 is een douche en het ander een franse toilet. Het maakt me blij want het is de tijd van de maand dus kan ik dit beetje privacy bij het toiletgebeuren best apprecieren! Privacy is in India een zeldzaam iets... zo blijkt ook als ik mijn slaapkamer te zien krijg. Mijn eerste nacht bij een vreemde familie en ik deel het bed met mijn gastvrouw. Het licht blijft gans de nacht branden en de aircoblazer staat vollebak. Het lukt me toch om af en toe in te dommelen... Om 05u30 maakt ze mij wakker uit mijn sluimerslaapje. Zij vertrekt naar haar dorp, ik moet blijven slapen tot 08u en dan komt ze terug naar hier. Ze vertrekt, ik heb het bed voor mij alleen, doe het licht en de airco uit, zet de wekker op 08u en val als een blok in slaap. Plots word ik hard uit mijn droom gerukt als er op de deur wordt geklopt. Ik kijk naar de klok, het is 07u30. Aan de deur staat de schoonzus met (uiteraard!) een tas hete melk (met veel te veel suiker) voor mij. Ik grom een beetje...
Ik kon de ochtend wel vermoorden omdat hij me uit mijn droomwereld rukte...en mij in een wereld dropt waar ik nu niet wil zijn, waar ik mij nu niet sterk genoeg voor voel. Nog 2 dagen en 1 nacht ben ik openbaar bezit. Ik heb het zwaar maar besluit mijn best te doen om ervan te genieten.
DAG VOL VERRASSINGEN
Als ik even nadien mijn tanden ga poetsen merk ik dat mijn slippers niet meer aan de deur liggen... Ik vraag ernaar bij 1 van de neefjes van Preetha. Hij lacht, wijst naar de muur en zegt ‘dog’. Daar liggen ze, mijn Havaianas uit Lanzarote, aan stukken gebeten door de hond. Grrrm
Ezhilarasi rijdt met mij naar een nabijgelegen marktje. Ze koopt mij nieuwe slippers (40 Rs = 0.60 euro) en koopt ook meteen een hele resum nieuwe armbandjes voor mij. Ik ben nu echt een kerstboompke. Preetha heeft deze ochtend in mijn dagboek getekend en een rijmpje geschreven... ‘Bee likes honey, man likes money, I likes Ira’
Een lieveke, ik schrijf mijn naam in haar agenda en vervolgens ook de naam van mijn papa, mama, zus, hele familie... Dat zijn de meest gestelde vragen bij een Indisch gezin: hoe noem je? Hoe noemt je mama? Je papa? Zus/broer?
Vandaag moet Ezhilarasi naar een vergadering in Renganathapuram. Ze is Field Executive van AREDS, wat er volgens mij op neer komt dat ze verantwoordelijk is voor de coordinatie van het werk binnen een bepaald ontwikkelingsblok. (in totaal zijn er 8 blokken) Omdat ik natuurlijk niet mee kan naar Samy en Christy dropt ze mij bij een vriendin van haar in alweer een nieuw dorp. Onderweg ernaartoe passeren we een verkooppunt van kippen. 1 van de verkopers roept iets naar ons als we voorbij rijden met de brommer. Ezhil kijk even kwaad achterom. Even later stopt ze en draait ze haar brommer om. We keren terug naar die plaats. Ik moet bij de brommer blijven staan. Ze loopt kwaad naar de mannen toe en begint een helse Tamil-preek af te steken. Kwaad steekt ze de straat terug over. Met een big smile vraagt ze mij ‘OK to go?’. Ik antwoord ‘aama’ (ja). Terwijl ze de brommer doet starten lacht ze lief naar mij en kijkt ze nog eens extra kwaad naar de overkant van de straat.
‘Wat een vrouw!’ denk ik.
EEN NIEUW DORP
Aangekomen bij Ellomedi (een vriendin van Ezhil) heb ik even nood aan rust. Ze zetten mij uiteraard terug voor de tv en brengen mij weeral hete melk met suiker… Ik zap naar het enige engelse kanaal ‘star movies’. Net op dat moment begint ’27 dresses’, een Amerikaanse romantische komedie. Een slappe film maar op dat moment deed het zo deugd om even op mijn gemak naar een Engelse film te kijken… Ondertussen toverde Ellomedi mij om in een Indische prinses. Ze maakte een vlecht in mijn haar met de typische Indische bloemenkrans erin. Daarna kreeg ik 1 van haar mooiste rokken aan met daarboven een bijpassend topje. Het topje was echt mooi maar zeker 5 maten te klein. De mouwtjes geraakten al bijna niet over mijn onderarm. Toch wist zij ze omhoog te trekken, zeg maar sleuren, tot over mijn schouders. Mijn armen stonden werkelijk op springen maar Indiers aanvaarden geen nee dus vooruit met de geit!
We gingen samen haar koe halen in de wei achter haar huis. Nadien liepen we ermee naar de drinkplaats in het dorp. Ondertussen werd ik uiteraard weer aan iedereen geshowt. De communicatie bleef beperkt tot ‘wanakam’ (hallo), ‘nandri’ (dankje) en ‘venam’ (ik wil niet) op de eindeloze aanbiedingen die ik kreeg. Ik bezocht een werkatelier en het huis van een boerin. Ik kreeg een appel en leerde drie jonge zussen kennen die een klein beetje Engels spraken. De jongste van de 3 was Ramya, een 20 jarige schoonheid die aan de universiteit ‘commerce’ studeert. Haar Engels was mager maar voldoende om te babbelen. Ik vertelde over thuis en over mijn tijd in India… tot juni WAUW!
Ik wil haar muziek uit België laten horen en zing ‘Mia’ van Gorki. Zij schrijft een Tamil liedje in mijn dagboek en probeert mij de melodie aan te leren. Heen en weer zingen was echt leuk, via muziek kan je altijd communiceren… Ik leer Ramya’s familie kennen, speel ramibridge met haar papa, krijg hennatekeningen op mijn handen Ramya en haar mama… Ik moet nog eens zingen voor de hele familie… ‘your voice is so cute’ ‘your hands are so cute’
Ramya is heel lief en eist mij helemaal op. Ik krijg een fotootje en de vraag of ik die avond niet blijf slapen in hun huis. Maar ik had Preetha al beloofd van terug te keren die avond. Wanneer ik het dorp verlaat zwaait iedereen mij uit… hartverwarmend! ‘Bye bye!’ Ik zeg dat we in België ‘salu’ zeggen. Ik rij het dorp uit en laat een menigte kinderen achter mij die in koor ‘saluuuuu’ roepen… fantastisch gewoon! Deze dag heeft me echt deugd gedaan! Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst echt bevriend ben geraakt met iemand in India. Het is hier niet zo evident om zomaar vrienden te maken. Hopelijk zie ik Ramya binnenkort nog eens terug…
SPELLETJES
Bij Ezhilarasi thuis probeer ik de jongeren rami te leren. Zonder een gemeenschappelijke taal een kaartspel uitleggen is geen evidentie… Het lukt tot op een zekere mate, alleszins genoeg om zich ermee te amuseren. Ik toon twee kaartentrucs en die vallen meteen in de smaak. Later die avond leren Preetha en haar neven mij ook nog een spelletje met 5 stenen. Spelletjes en muziek zorgen ervoor dat de taalbarriëre kleiner wordt. Die avond lukt het mij om Ezhil uit te leggen dat het niet noodzakelijk is dat ze daar blijft om over mij te waken. Ze begrijpt het en gaat samen met Preetha in haar huis gaan slapen. Wauw ik heb de hele nacht een kamer voor mij alleen, genieten!! Mijn nieuwe slippers staan wijselijk BINNEN in de kamer.
LAATSTE DAGJE
Douche zalig, kaartrucs leren aan de neven van Preetha, terug mee naar het huis van Ezhilarasi, chapaties met suiker en banaan als ontbijt mmm danku lieve oma, vlechtjes in mijn haar net als Preetha, rode nageltjes, schoolvriendinnetjes die giechelen en zeggen dat ik mooi ben, ik kan spieken hoe Ezhil haar sari aandoet en hoe ze zich klaarmaakt om naar buiten te gaan, een bezoek aan het dorpsziekenhuis, twee pasgeboren babytjes so cute, krijg energiechai-> enige verschil is volgens mij: nog MEER suiker, een tempelbezoek, bloemen in mijn haar, vergadering van vrouwelijke panchayatleiders (soort burgemeesters) over gezondheidszorg, terug op de brommer naar Renganathapuram, mijn hart zo warm als ik mijn maatjes terug zie, trots op mijzelf dat ik er echt van heb kunnen genieten, mijn 2-daagse was echt ‘het vinden van de rijkdom in hun armoede’.
Terug thuis vroeg ik Christy over de situatie van Ezhilarasi als weduwe. Ik had er zelf niet verder naar durven vragen maar had er ook niet veel van gemerkt. Blijkbaar had haar man al zeer lang een ernstig hartprobleem en wist zijn familie ook dat hij niet lang zou kunnen leven. Dit werd verzwegen voor Ezhil toen ze met hem trouwde. Eens hij gestorven was, verstootte de schoonfamilie Ezhil en wilden ze al haar bezittingen afnemen. Ezhil was toen al actief bij AREDS en dat heeft ertoe geholpen dat ze doorheen de jaren langzaamaan haar situatie heeft kunnen verbeteren. Het is een enorm sterke vrouw die al veel vreselijke zaken heeft meegemaakt in haar leven. Ik ben blij dat ik even een fragment van haar leven van dichtbij mocht bekijken. Eens we actief aan het werk zijn voor AREDS zullen we waarschijnlijk voor langere periodes in 1 van de bureau’s van AREDS ter velde verblijven. Deze ervaring zal ons dan helpen om de communicatie makkelijker te laten verlopen…
Nog enkele weetjes over onze Indische ervaringen:
WIST JE DAT…
- wij echt teleurgesteld waren dat Henin de finale verloren heeft
- wij nog teleurgestelder zijn dat het toernooi gedaan is: dat betekent dat de tv terug nonstop op Indische sitcoms staat
- de was doen hier echt een sportieve activiteit is
- Febe ziek is geweest en zij als medicijn heet rijstwater (het water waarin de rijst werd gekookt) met zout en yoghurt kreeg
- dit zo ‘jakkie’ was dat ze er op slag opnieuw misselijk van werd
- de indische babietjes geen pampers dragen maar sponsen broekskes die weinig tot niets absorberen
- Kani dus af en toe ineens loopt te plassen in huis
- wij hier niet zo een fan van zijn
- wij IVAGO willen laten overkomen om het afvalprobleem hier eens deftig aan te pakken
- ons Tamil elke dag een beetje beter wordt
- wij zondag voor het eerst met de bus naar Karur zijn geweest
- deze busrit een leuke maar hobbelige en aangegaapte ervaring was
- wij op de terugweg dachten een nieuwe vriend gevonden te hebben in een student ingenieur
- wij zo stom waren hem ons nr te geven
- wij reeds 3 x gebeld werden en al een melig ‘best friends forever’-bericht ontvingen
- het netwerk hier plat ligt waardoor wij niet meer kunnen sms-en
- wij ons daarom misschien nieuwe plaatselijke simkaartjes gaan aanschaffen
- wij 1 van onze kamermuren hebben omgetoverd tot een Belgische ‘wall of fame’ met al onze thuisfotookes erop
Tot een volgend bericht allemaal!
zondag 31 januari 2010
zaterdag 23 januari 2010
het gras is groener aan de overkant...
Wanakam!!
Eerst en vooral een leuke mededeling: Ik ben niet langer bagageloos!!! Jullie kunnen jullie echt niet inbeelden hoeveel deugd al die kleine spulletjes doen!!! Dat is pas luxe!
Onze stage is sinds maandag officieel begonnen. Ik voel ik mij hier echt goed. Elke dag voel ik mij een beetje meer een vast deeltje van de familie hier. Het doet zo deugd om de dag hier te beginnen zonder de stress om een trein te halen… We staan elke dag op rond 8u en zitten rond 8u30 aan de ontbijttafel. Om 09u45 krijgen we les van Samy oa. over het kastensysteem en de NGO-wereld. De duur van de les hangt af van zijn persoonlijke planning. In de namiddag lezen we samen de boeken die reeds werden geschreven over AREDS en SWATE. Op die manier krijgen we langzaamaan inzicht in de geschiedenis en de werking van de organisaties, wat noodzakelijk is om actief aan de slag te gaan.
De lectuur is super interessant! De strijd die AREDS en SWATE reeds hebben geleverd is echt bewonderenswaardig. Deze middag waren we het een beetje moe van steeds binnen te zitten lezen. We vroegen aan Samy of het OK zou zijn om even in het dorp te wandelen. Het is hier niet zo evident om als blanke zomaar overal rond te lopen. De mensen zijn hier erg arm en zouden ons misschien beginnen aanklampen. Maar hoe dan ook zullen we hiermee moeten leren omgaan als we hier 5 maand zullen vertoeven. Het dorpje is echt back to basic. Er zijn geen echte winkeltjes. Enkel de basisdingen kan je hier in het dorp krijgen, voor wc-papier moet je naar de stad… de linkerhand is hier dus effectief van een belangrijk nut.. Arigo, die instaat voor de documentatie binnen AREDS, was akkoord om onze gids te zijn. We wandelden over de zandwegeltjes die tussen de prachtig groene rijstvelden en rijen palmbomen door kronkelen. Ik zei tegen Arigo dat de uitdrukking ‘het gras is altijd groener aan de overkant’ letterlijk van toepassing is op India tov België. Waarop hij zei: ‘ik zal zo meteen een verhaal vertellen over hoe groen het hier vroeger was’. Voor ons was dit uitzicht en deze natuur ongelooflijk puur en groen. Maar eens we een ander weggetje overstaken kwamen we in een gans andere omgeving terecht. Een omgeving die slechts een schaduw is van zijn vroegere rijkdom. Hier zijn de illegale zandmijningen bezig. Renganathapuram ligt vlakbij de twee grootste rivieren van Tamil Nadu die elkaar hier ontmoeten. Al de velden die aan de rivier grenzen zijn volledig uitgegraven. Volgens de Indische wet mag er tot 3 voet diep gegraven worden en dit enkel door een menselijke handeling. In plaats daarvan wordt er hier maar liefst tot 20 voet diep gegraven en enkel door het gebruik van tractoren en grote trucks. De rivier lag vroeger op 5 voet onder de begane grond, nu is dat reeds 20 voet. Het is echt vreselijk om deze natuurlijke plundering te aanschouwen. Men graaft dag en nacht en dit al meer dan 20 jaar. AREDS vecht ook al gedurende 20 jaar om deze werken tegen te gaan. Maar de overheid doet absoluut niets, omdat zij zelf ook geld in het laadje krijgen door deze wandaden. Het is zo corrupt als iets. AREDS heeft al verschillende protestacties ondernomen, zoals het blokkeren van de weg. Na deze actie werden verschillende protestanten, waaronder ook Christy, meerdere dagen in de gevangenis opgesloten. Er loopt al 20 jaar een proces, dat AREDS heeft opgestart, tegen de ontmijningen. 1 van de rechtstreekse gevolgen daarvan was een brandstichting in de gebouwen van AREDS. Die aanslag werd gedaan door de ontmijningsbedrijven onder invloed van overheidsofficiëlen… Het is zo schrijnend om al die verhalen te horen… Zelfs de druk die vanuit internationale wegen zoals de VN wordt uitgeoefend, heeft geen enkel effect op de Indische overheid. Nadien bewandelden we een weg die de ongeschonden rijstvelden scheidt van het ontmijningsgebied.. echt de scheiding tussen goed en slecht, een ongelooflijk schokerende ‘voor en na’. Vlakbij de rivier staat er een boerderij van AREDS die uiteraard ook getroffen is door de werken.
Arigo nam ons mee naar de tuin van de boerderij. AREDS heeft uit pure noodzaak alle palmbomen uit hun tuin moeten omhakken om het hout te verkopen nu ze nog konden. De boerderij zal door de werken al zijn natuurlijke bronnen verliezen. Ik kreeg tranen in mijn ogen als ik in die tuin stond met al die afgehakte bomen rondom mij… Als ik er al zo emotioneel door wordt, wat moet het dan wel voor die mensen zijn?
En toch blijven ze ergens de moed vandaan halen om vooruit te denken en positief te blijven… Ongelooflijk!
Sorry dat ik hier even over door ging maar het moest mij van het hart.
Ondertussen hebben we ook Indische fietsen bemachtigt voor slechts 50 euro! Het is echt een mooi en sterk stalen ros
Volgende week dinsdag is het Republic Day en gaan we vieren op de Playway School van AREDS. De dag nadien vertrekken we voor 2 dagen naar een afgelegen dopr. We gaan elk apart 2 dagen en 2 nachten bij een medewerker van AREDS wonen... Om echt het dorpsleven en ritme te leren kennen... Die mensen kennen slechts enkele woorden Engels en wonen nog primitiever dan Samy en Christy.. Het belooft dus zeker en vast een ervaring te worden! Ik kijk ernaar uit en ga rustig mee met de flow...
Meer nieuws volgt binnenkort! Internet is hier supertraag en de verbinding durft soms eens wegvallen vandaar dat skype van hieruit geen optie is.
Zo lieve mensen, ik hoop dat alles ok is met jullie daar in ’t belgenlandje?? Tot de volgende!!
Hieronder nog enkele Wistjedatjes:
Wist je dat...
- Indiërs geen goede luisteraars zijn. Ze onderbreken je vaak midden in een zin of vullen je zin aan met hun idee van wat je zou gaan zeggen.
- naast cricket, ook rochelen hun nationale sport is.
- ondanks het feit dat ze met veel religies ‘harmonieus’ samenleven, interreligieuze huwelijken toch nog veel nare reacties uitlokken. (schoonfamilie die dreigt het kind van een koppel te doden omdat hun Hindoeïstische zoon zich heeft bekeerd tot het christendom zoals zijn vrouw)
- wij ondertussen bijna altijd met onze handen eten.
- wij de keukenploeg zonder woorden zover hebben gekregen om elke ochtend toast met konfituur als ontbijt te krijgen.
- ons favoriete deel van de maaltijd bestaat uit zelfgemaakte yoghurt (in ons geval met suiker).
- wij tijdens het eten zorgen dat we een zakdoek bij de hand hebben omdat onze neus zo opengaat van het pikante eten.
- ons haar bijna permanent vet is door de hitte en het zweet.
- het de traditie is om te zingen en jammeren door een micro wanneer er iemand gestorven is, zelfs wanneer dit om half 3 ’s nachts is.
- we ’s nachts niet in de tuin mogen omdat er giftige slangen rondsluipen.
- de kerk hier fluorescerend kitsch is en dat de mis door een micro wordt geroepen, dat roepen mag je écht letterlijk nemen.
- wij er al in geslaagd zijn om een douchekraan naar de knoppen te helpen.
- ze in het Indisch verkeer evenveel toeteren als gas geven.
- ik nooit meer met air india wil vliegen, maar dat dat lastig is aangezien mijn retourticket reeds geboekt is.
- we nog geen ruzie hebben gemaakt en elkaar nog altijd niet beu zijn.
- wij hier slikken in plaats van kauwen.
- wij absoluut te vinden zijn voor postpakketjes gevuld met: goedeles, humo’s, chocolade, snoepen, snelle internetverbindingen, wc-papier, pasta 4 kazen (ira), appelmoes met frietjes (febe), vogel zonder kop met de frietjes en appelmoes die febe al besteld had (jo), …
- we al de beginselen van het Tamil-schrift kennen.
- kleine kindjes hun haar wordt afgeschoren zodat het achteraf beter zou teruggroeien.
- wij dat concept wel kunnen vatten maar het toch vreemd vinden om een meisje van 1.5 jaar kaal te zien rondlopen
- we onze eerste Indische outfits hebben besteld.
- junglespeed hier vast en zeker populair gaat worden.
PS: Happy Birthday to NESS!!!
Happy Birthday to ANNEKE!!!
Veel plezier dames en vooral goed genieten!!!
Eerst en vooral een leuke mededeling: Ik ben niet langer bagageloos!!! Jullie kunnen jullie echt niet inbeelden hoeveel deugd al die kleine spulletjes doen!!! Dat is pas luxe!
Onze stage is sinds maandag officieel begonnen. Ik voel ik mij hier echt goed. Elke dag voel ik mij een beetje meer een vast deeltje van de familie hier. Het doet zo deugd om de dag hier te beginnen zonder de stress om een trein te halen… We staan elke dag op rond 8u en zitten rond 8u30 aan de ontbijttafel. Om 09u45 krijgen we les van Samy oa. over het kastensysteem en de NGO-wereld. De duur van de les hangt af van zijn persoonlijke planning. In de namiddag lezen we samen de boeken die reeds werden geschreven over AREDS en SWATE. Op die manier krijgen we langzaamaan inzicht in de geschiedenis en de werking van de organisaties, wat noodzakelijk is om actief aan de slag te gaan.
De lectuur is super interessant! De strijd die AREDS en SWATE reeds hebben geleverd is echt bewonderenswaardig. Deze middag waren we het een beetje moe van steeds binnen te zitten lezen. We vroegen aan Samy of het OK zou zijn om even in het dorp te wandelen. Het is hier niet zo evident om als blanke zomaar overal rond te lopen. De mensen zijn hier erg arm en zouden ons misschien beginnen aanklampen. Maar hoe dan ook zullen we hiermee moeten leren omgaan als we hier 5 maand zullen vertoeven. Het dorpje is echt back to basic. Er zijn geen echte winkeltjes. Enkel de basisdingen kan je hier in het dorp krijgen, voor wc-papier moet je naar de stad… de linkerhand is hier dus effectief van een belangrijk nut.. Arigo, die instaat voor de documentatie binnen AREDS, was akkoord om onze gids te zijn. We wandelden over de zandwegeltjes die tussen de prachtig groene rijstvelden en rijen palmbomen door kronkelen. Ik zei tegen Arigo dat de uitdrukking ‘het gras is altijd groener aan de overkant’ letterlijk van toepassing is op India tov België. Waarop hij zei: ‘ik zal zo meteen een verhaal vertellen over hoe groen het hier vroeger was’. Voor ons was dit uitzicht en deze natuur ongelooflijk puur en groen. Maar eens we een ander weggetje overstaken kwamen we in een gans andere omgeving terecht. Een omgeving die slechts een schaduw is van zijn vroegere rijkdom. Hier zijn de illegale zandmijningen bezig. Renganathapuram ligt vlakbij de twee grootste rivieren van Tamil Nadu die elkaar hier ontmoeten. Al de velden die aan de rivier grenzen zijn volledig uitgegraven. Volgens de Indische wet mag er tot 3 voet diep gegraven worden en dit enkel door een menselijke handeling. In plaats daarvan wordt er hier maar liefst tot 20 voet diep gegraven en enkel door het gebruik van tractoren en grote trucks. De rivier lag vroeger op 5 voet onder de begane grond, nu is dat reeds 20 voet. Het is echt vreselijk om deze natuurlijke plundering te aanschouwen. Men graaft dag en nacht en dit al meer dan 20 jaar. AREDS vecht ook al gedurende 20 jaar om deze werken tegen te gaan. Maar de overheid doet absoluut niets, omdat zij zelf ook geld in het laadje krijgen door deze wandaden. Het is zo corrupt als iets. AREDS heeft al verschillende protestacties ondernomen, zoals het blokkeren van de weg. Na deze actie werden verschillende protestanten, waaronder ook Christy, meerdere dagen in de gevangenis opgesloten. Er loopt al 20 jaar een proces, dat AREDS heeft opgestart, tegen de ontmijningen. 1 van de rechtstreekse gevolgen daarvan was een brandstichting in de gebouwen van AREDS. Die aanslag werd gedaan door de ontmijningsbedrijven onder invloed van overheidsofficiëlen… Het is zo schrijnend om al die verhalen te horen… Zelfs de druk die vanuit internationale wegen zoals de VN wordt uitgeoefend, heeft geen enkel effect op de Indische overheid. Nadien bewandelden we een weg die de ongeschonden rijstvelden scheidt van het ontmijningsgebied.. echt de scheiding tussen goed en slecht, een ongelooflijk schokerende ‘voor en na’. Vlakbij de rivier staat er een boerderij van AREDS die uiteraard ook getroffen is door de werken.
Arigo nam ons mee naar de tuin van de boerderij. AREDS heeft uit pure noodzaak alle palmbomen uit hun tuin moeten omhakken om het hout te verkopen nu ze nog konden. De boerderij zal door de werken al zijn natuurlijke bronnen verliezen. Ik kreeg tranen in mijn ogen als ik in die tuin stond met al die afgehakte bomen rondom mij… Als ik er al zo emotioneel door wordt, wat moet het dan wel voor die mensen zijn?
En toch blijven ze ergens de moed vandaan halen om vooruit te denken en positief te blijven… Ongelooflijk!
Sorry dat ik hier even over door ging maar het moest mij van het hart.
Ondertussen hebben we ook Indische fietsen bemachtigt voor slechts 50 euro! Het is echt een mooi en sterk stalen ros
Volgende week dinsdag is het Republic Day en gaan we vieren op de Playway School van AREDS. De dag nadien vertrekken we voor 2 dagen naar een afgelegen dopr. We gaan elk apart 2 dagen en 2 nachten bij een medewerker van AREDS wonen... Om echt het dorpsleven en ritme te leren kennen... Die mensen kennen slechts enkele woorden Engels en wonen nog primitiever dan Samy en Christy.. Het belooft dus zeker en vast een ervaring te worden! Ik kijk ernaar uit en ga rustig mee met de flow...
Meer nieuws volgt binnenkort! Internet is hier supertraag en de verbinding durft soms eens wegvallen vandaar dat skype van hieruit geen optie is.
Zo lieve mensen, ik hoop dat alles ok is met jullie daar in ’t belgenlandje?? Tot de volgende!!
Hieronder nog enkele Wistjedatjes:
Wist je dat...
- Indiërs geen goede luisteraars zijn. Ze onderbreken je vaak midden in een zin of vullen je zin aan met hun idee van wat je zou gaan zeggen.
- naast cricket, ook rochelen hun nationale sport is.
- ondanks het feit dat ze met veel religies ‘harmonieus’ samenleven, interreligieuze huwelijken toch nog veel nare reacties uitlokken. (schoonfamilie die dreigt het kind van een koppel te doden omdat hun Hindoeïstische zoon zich heeft bekeerd tot het christendom zoals zijn vrouw)
- wij ondertussen bijna altijd met onze handen eten.
- wij de keukenploeg zonder woorden zover hebben gekregen om elke ochtend toast met konfituur als ontbijt te krijgen.
- ons favoriete deel van de maaltijd bestaat uit zelfgemaakte yoghurt (in ons geval met suiker).
- wij tijdens het eten zorgen dat we een zakdoek bij de hand hebben omdat onze neus zo opengaat van het pikante eten.
- ons haar bijna permanent vet is door de hitte en het zweet.
- het de traditie is om te zingen en jammeren door een micro wanneer er iemand gestorven is, zelfs wanneer dit om half 3 ’s nachts is.
- we ’s nachts niet in de tuin mogen omdat er giftige slangen rondsluipen.
- de kerk hier fluorescerend kitsch is en dat de mis door een micro wordt geroepen, dat roepen mag je écht letterlijk nemen.
- wij er al in geslaagd zijn om een douchekraan naar de knoppen te helpen.
- ze in het Indisch verkeer evenveel toeteren als gas geven.
- ik nooit meer met air india wil vliegen, maar dat dat lastig is aangezien mijn retourticket reeds geboekt is.
- we nog geen ruzie hebben gemaakt en elkaar nog altijd niet beu zijn.
- wij hier slikken in plaats van kauwen.
- wij absoluut te vinden zijn voor postpakketjes gevuld met: goedeles, humo’s, chocolade, snoepen, snelle internetverbindingen, wc-papier, pasta 4 kazen (ira), appelmoes met frietjes (febe), vogel zonder kop met de frietjes en appelmoes die febe al besteld had (jo), …
- we al de beginselen van het Tamil-schrift kennen.
- kleine kindjes hun haar wordt afgeschoren zodat het achteraf beter zou teruggroeien.
- wij dat concept wel kunnen vatten maar het toch vreemd vinden om een meisje van 1.5 jaar kaal te zien rondlopen
- we onze eerste Indische outfits hebben besteld.
- junglespeed hier vast en zeker populair gaat worden.
PS: Happy Birthday to NESS!!!
Happy Birthday to ANNEKE!!!
Veel plezier dames en vooral goed genieten!!!
zaterdag 16 januari 2010
you people have the watch, we have the time
Dag iedereen!
Hierbij weer even een update van het leven hier, in Zuid-India ondertussen.
We zijn gisterenochtend aangekomen op onze stageplaats in Renganathapuram.
Samy en Christy zijn heel lieve mensen. Ze zijn ook al veel in Belgie en Europa geweest wat aangenaam is voor ons omdat ze weten waar we vandaan komen… ons slaapkamertje is niet groot maar echt ok! We hebben een tuin met palmbomen en de boerderij van AREDS is dichtbij.. daar groeien er ook mangobomen.. we zagen ook al aapjes en papegaaien en de bananen hier zijn zooo lekker!
Sinds mijn laatste mailtje uit Delhi is er precies al zoveel gebeurd!! Nu dus even wat nieuwtjes...
Delhi is echt vuil en chaotisch tov het zuiden, de treinrit was leuk om de landschappen en mensen te zien veranderen.. het is een echte indische ervaring maar als je ons zou vragen om het opnieuw te doen zeggen we falligrant NEEN! een treinrit van 6u is ook al voldoende om de belevenis op zak te hebben :-) 36u is echt lang om opgeplooid in een wagonnetje samen te leven met 5 andere mensen.. we hadden ook echt geen geluk met onze medereizigers.. een blinde man en zijn brompotvader, 2 homootjes die continu naar foute bollywoodactiefilms keken op een draagbaar dvd-spelerke, maar zodanig luid dat de boxen op springen stonden.. niet leuk om om 7u gewekt te worden met de geur van pikant eten en overstuurde bollywoodklanken :-)
Toen we de 14de opgepikt werden in chennai deed dat echt deugd!! Douchen en andere kleren aandoen na 6 dagen STINKEN!! Onze haren vettiger dan ooit!
Het was natuurlijk niet leuk voor mij om kleren van Febe en Jo te moeten vragen, ze gaven het met plezier maar eigen dingetjes hebben is toch echt een luxe... niet weten of je bagage al dan niet terecht zal komen mag echt niet langer duren dan 6 dagen want de onzekerheid weegt..
Onze volgende treinrit van Chennai naar Karur was een pak korter, 6 uur en half en onze medepassagiers uit Taiwan waren fijnere gesprekspartners.. om 06u30 met een vermoeid kopke en kriebels in de buik afgestapt in Karur waar iemand van AREDS ons oppikte en met de auto tot in het dorpje Renganathapuram voerde.. we passeerden rijstvelden, palmbomen, wijdse tropische vlakten, het prachtige gebouw van SWATE (de vrouwenbeweging van christy).. om zo tot bij areds aan te komen
en hier wonen we nu.. samen met Christy en Samy onze stagebegeleiders,
Aka, een prachtige gepensioneerde dame die nog steeds actief is als schrijfster voor AREDS
Gauri en Francis en hun 2 kindjes Kani en Kavin, Gauri is administratief medewerker en Francis werkt in het schooltje, Kani is 1.5 jaar en Kavin is 4 jaar, ze zijn superschattig!!
Gisteren vierden we samen met Samy, Christy en hun vrienden en familie Pongal, het oogstfeest waarin men de natuur en het hele universum dankt .. het feest bestaat uit drie dagen en wordt door iedereen uitvoerig gevierd: de eerste dag dankt men de zon en de andere natuurelementen, de tweede dag dankt men alles wat leeft (dieren en mensen) en de derde dag viert men het vlees
Het is supermooi om te zien hoe de mensen hier als 1 grote familie samen leven, hoe ze de kinderen betrekken bij de aloude tradities, hoe ze ons opnemen in de gemeenschap alsof we hier al maanden zijn...
Samy zei over het Westen: 'you people have the watch, we have the time'
en die zin zegt enorm veel over hoe het leven er hier aan toe gaat in al zijn puurheid... of hoe het overal zou moeten zijn
Veel warme (28 graden) groeten uit India!Ps: mijn indisch adres dat veelvuldig mag worden gebruikt voor kaartjes, brieven en postpakketten ;-)
AREDS
Ira Kerkhove
Renganathapuram P.O.
Krishnarayapuram Taluk,
Karur District, 639 108,
Tamil Nadu, INDIA
Mijn Indisch nummer voor zie zou willen sms-en:
+91 9716467184
Hierbij weer even een update van het leven hier, in Zuid-India ondertussen.
We zijn gisterenochtend aangekomen op onze stageplaats in Renganathapuram.
Samy en Christy zijn heel lieve mensen. Ze zijn ook al veel in Belgie en Europa geweest wat aangenaam is voor ons omdat ze weten waar we vandaan komen… ons slaapkamertje is niet groot maar echt ok! We hebben een tuin met palmbomen en de boerderij van AREDS is dichtbij.. daar groeien er ook mangobomen.. we zagen ook al aapjes en papegaaien en de bananen hier zijn zooo lekker!
Sinds mijn laatste mailtje uit Delhi is er precies al zoveel gebeurd!! Nu dus even wat nieuwtjes...
Delhi is echt vuil en chaotisch tov het zuiden, de treinrit was leuk om de landschappen en mensen te zien veranderen.. het is een echte indische ervaring maar als je ons zou vragen om het opnieuw te doen zeggen we falligrant NEEN! een treinrit van 6u is ook al voldoende om de belevenis op zak te hebben :-) 36u is echt lang om opgeplooid in een wagonnetje samen te leven met 5 andere mensen.. we hadden ook echt geen geluk met onze medereizigers.. een blinde man en zijn brompotvader, 2 homootjes die continu naar foute bollywoodactiefilms keken op een draagbaar dvd-spelerke, maar zodanig luid dat de boxen op springen stonden.. niet leuk om om 7u gewekt te worden met de geur van pikant eten en overstuurde bollywoodklanken :-)
Toen we de 14de opgepikt werden in chennai deed dat echt deugd!! Douchen en andere kleren aandoen na 6 dagen STINKEN!! Onze haren vettiger dan ooit!
Het was natuurlijk niet leuk voor mij om kleren van Febe en Jo te moeten vragen, ze gaven het met plezier maar eigen dingetjes hebben is toch echt een luxe... niet weten of je bagage al dan niet terecht zal komen mag echt niet langer duren dan 6 dagen want de onzekerheid weegt..
Onze volgende treinrit van Chennai naar Karur was een pak korter, 6 uur en half en onze medepassagiers uit Taiwan waren fijnere gesprekspartners.. om 06u30 met een vermoeid kopke en kriebels in de buik afgestapt in Karur waar iemand van AREDS ons oppikte en met de auto tot in het dorpje Renganathapuram voerde.. we passeerden rijstvelden, palmbomen, wijdse tropische vlakten, het prachtige gebouw van SWATE (de vrouwenbeweging van christy).. om zo tot bij areds aan te komen
en hier wonen we nu.. samen met Christy en Samy onze stagebegeleiders,
Aka, een prachtige gepensioneerde dame die nog steeds actief is als schrijfster voor AREDS
Gauri en Francis en hun 2 kindjes Kani en Kavin, Gauri is administratief medewerker en Francis werkt in het schooltje, Kani is 1.5 jaar en Kavin is 4 jaar, ze zijn superschattig!!
Gisteren vierden we samen met Samy, Christy en hun vrienden en familie Pongal, het oogstfeest waarin men de natuur en het hele universum dankt .. het feest bestaat uit drie dagen en wordt door iedereen uitvoerig gevierd: de eerste dag dankt men de zon en de andere natuurelementen, de tweede dag dankt men alles wat leeft (dieren en mensen) en de derde dag viert men het vlees
Het is supermooi om te zien hoe de mensen hier als 1 grote familie samen leven, hoe ze de kinderen betrekken bij de aloude tradities, hoe ze ons opnemen in de gemeenschap alsof we hier al maanden zijn...
Samy zei over het Westen: 'you people have the watch, we have the time'
en die zin zegt enorm veel over hoe het leven er hier aan toe gaat in al zijn puurheid... of hoe het overal zou moeten zijn
Veel warme (28 graden) groeten uit India!Ps: mijn indisch adres dat veelvuldig mag worden gebruikt voor kaartjes, brieven en postpakketten ;-)
AREDS
Ira Kerkhove
Renganathapuram P.O.
Krishnarayapuram Taluk,
Karur District, 639 108,
Tamil Nadu, INDIA
Mijn Indisch nummer voor zie zou willen sms-en:
+91 9716467184
maandag 11 januari 2010
maybe today, maybe tomorrow
Eindelijk heb ik de tijd om jullie even te schrijven :-)
Jaja India! Amai!!
Het is echt een surrealistische ervaring om hier effectief rond te lopen... Soms als ik binnen zit en door het lawaai plots naar buiten kijk, verschiet ik altijd even, fuck we zijn hier ECHT! De meiden zijn super! Ik ben zo blij dat we dit allemaal samen kunnen beleven! Ze zijn ook lief voor mij gezien de anbetante bagagesituatie die mijn eerste dagen in Delhi jammer genoeg kleurt met een onrustig gevoel...
T`is echt een beetje klote, vooral omdat ik niet voluit kan genieten van de eerste indrukken waar ik zo naar ui heb gekeken! Tijd genoeg om dit in te halen uiteraard, hopelijk MET rugzak :-)
ik probeer te relativeren, maybe today, maybe tomorrow niewaar :-)
Over India:
Waaaaah!! Zotjes he!!! De mensen, het verkeer, de gebouwen, de taal, de chaos, de geuren, de kleuren,... een echte overrompeling!! Vandaag dus een tour door Delhi gedaan, goede gids, en belangrijker: goede chauffeur!! Onze dagen zijn een aaneenschakeling van eerste indrukjes.. zoals daar zijn:
- eerste chai: de ene al wat lekkerder of zoeter dan de andere, de ene kop is dan ook iets properder dan de andere al is het woord proper hier misschien nooit echt van toepassing (de tweede volgde snel)
- eerste bijna doodservaring in de auto (ook hier volgde de 2de snel, waarna ook de 3de en zoverder...)
- eerste indisch ontbijt: febe en jo een boterhampje met ietwat vreemde konfituur, ikke een plain pancake wat eigenlijk op een lege chapatti neerkomt.. niet zo bijster in ons hotelletje dat eigenlijk echt op niet zoveel trekt qua kamer en service (we konden reeds vergelijken met andere goedkopere plekjes!)
- eerste samosa: jam jam jam!! de pepertjes die erbij lagen lieten we na enkele hapjes toch maar mooi liggen
- eerste indische telefoonkaart: bij een vriendelijk mannetje in onze straat konden we na enkele uurtjes (even onderbroken door een gebedje bij zjn altaartje en boven zijn geldlade!) een simkaartje kopen en opladen voor weinig geld.. we bellen gratis naar elkaar en voor zo`n 0.17 euro naar belgie normaal gezien, ik ben ook bereikbaar op dit nr maar hopelijk gauw ook via skype...
- eerste tempel bezocht: prachtig gebouw waar je nog meer dan op straat keer op keer wordt betoverd door hun cultuur!
- eerste nacht: waarschijnlijk moeilijk te geloven maar zelfs met een fleeceke en een lange broek onder een stoffig dik deken was het toch af en toe rillen... de temperatuur is hier dus ook aan de lage kant, warm water is ook niet aan de orde
- straks ons eerste dinertje!!
Hopelijk binnekort tof nieuws over bagage die gewoon goesting had om efkes een soloreisje te maken maar die nu toch mijn tocht wil vergezellen!
Veel liefs aan allen, merci voor de berichtjes!!
ps: eerste beeldjes kan je vinden op febe haar blog
Jaja India! Amai!!
Het is echt een surrealistische ervaring om hier effectief rond te lopen... Soms als ik binnen zit en door het lawaai plots naar buiten kijk, verschiet ik altijd even, fuck we zijn hier ECHT! De meiden zijn super! Ik ben zo blij dat we dit allemaal samen kunnen beleven! Ze zijn ook lief voor mij gezien de anbetante bagagesituatie die mijn eerste dagen in Delhi jammer genoeg kleurt met een onrustig gevoel...
T`is echt een beetje klote, vooral omdat ik niet voluit kan genieten van de eerste indrukken waar ik zo naar ui heb gekeken! Tijd genoeg om dit in te halen uiteraard, hopelijk MET rugzak :-)
ik probeer te relativeren, maybe today, maybe tomorrow niewaar :-)
Over India:
Waaaaah!! Zotjes he!!! De mensen, het verkeer, de gebouwen, de taal, de chaos, de geuren, de kleuren,... een echte overrompeling!! Vandaag dus een tour door Delhi gedaan, goede gids, en belangrijker: goede chauffeur!! Onze dagen zijn een aaneenschakeling van eerste indrukjes.. zoals daar zijn:
- eerste chai: de ene al wat lekkerder of zoeter dan de andere, de ene kop is dan ook iets properder dan de andere al is het woord proper hier misschien nooit echt van toepassing (de tweede volgde snel)
- eerste bijna doodservaring in de auto (ook hier volgde de 2de snel, waarna ook de 3de en zoverder...)
- eerste indisch ontbijt: febe en jo een boterhampje met ietwat vreemde konfituur, ikke een plain pancake wat eigenlijk op een lege chapatti neerkomt.. niet zo bijster in ons hotelletje dat eigenlijk echt op niet zoveel trekt qua kamer en service (we konden reeds vergelijken met andere goedkopere plekjes!)
- eerste samosa: jam jam jam!! de pepertjes die erbij lagen lieten we na enkele hapjes toch maar mooi liggen
- eerste indische telefoonkaart: bij een vriendelijk mannetje in onze straat konden we na enkele uurtjes (even onderbroken door een gebedje bij zjn altaartje en boven zijn geldlade!) een simkaartje kopen en opladen voor weinig geld.. we bellen gratis naar elkaar en voor zo`n 0.17 euro naar belgie normaal gezien, ik ben ook bereikbaar op dit nr maar hopelijk gauw ook via skype...
- eerste tempel bezocht: prachtig gebouw waar je nog meer dan op straat keer op keer wordt betoverd door hun cultuur!
- eerste nacht: waarschijnlijk moeilijk te geloven maar zelfs met een fleeceke en een lange broek onder een stoffig dik deken was het toch af en toe rillen... de temperatuur is hier dus ook aan de lage kant, warm water is ook niet aan de orde
- straks ons eerste dinertje!!
Hopelijk binnekort tof nieuws over bagage die gewoon goesting had om efkes een soloreisje te maken maar die nu toch mijn tocht wil vergezellen!
Veel liefs aan allen, merci voor de berichtjes!!
ps: eerste beeldjes kan je vinden op febe haar blog
zondag 10 januari 2010
De 3 musketiers zijn geland
Dag iedereen!!
Vandaag was een heftige en eindeloze dag
al 36 uur wakker
uren vertraging door sneeuw en mist
bagage ira verloren, hopelijk morgen terecht
delhi is heerlijk chaotisch
na onze 2de chai kruipen we zo onder de echte wol ;-)
veel liefs en gauw meer nieuws!!
febe, jo & ira
Vandaag was een heftige en eindeloze dag
al 36 uur wakker
uren vertraging door sneeuw en mist
bagage ira verloren, hopelijk morgen terecht
delhi is heerlijk chaotisch
na onze 2de chai kruipen we zo onder de echte wol ;-)
veel liefs en gauw meer nieuws!!
febe, jo & ira
vrijdag 8 januari 2010
Wit stof
JA MANNEKES!
D-day has arrived!
Morgen is het zover! Dan spring ik samen met Febe en Jo op het vliegtuig richting Heathrow om van daaruit naar Delhi te vliegen... Als... de sneeuw er geen stokje voor steekt..
Het beloofd een witte nacht te worden en volgens ons Sabine is het morgen zowat de slechtste dag om op reis te vertrekken :-(
Maar dat gaan we niet aan ons hart laten komen! India lonkt and there's no way back!
Dus het volgende bericht wordt sowieso vanuit India gepost... :-)
Spannende tijden!
D-day has arrived!
Morgen is het zover! Dan spring ik samen met Febe en Jo op het vliegtuig richting Heathrow om van daaruit naar Delhi te vliegen... Als... de sneeuw er geen stokje voor steekt..
Het beloofd een witte nacht te worden en volgens ons Sabine is het morgen zowat de slechtste dag om op reis te vertrekken :-(
Maar dat gaan we niet aan ons hart laten komen! India lonkt and there's no way back!
Dus het volgende bericht wordt sowieso vanuit India gepost... :-)
Spannende tijden!
Abonneren op:
Posts (Atom)
