Foto's ACTS

We hebben even iets beter internet in Renganathapuram dus wil ik er ook gebruik van maken om enkele sfeerbeelden weer te geven van ons weekend bij ACTS:

een sprong samen met twee leden van het cultureel team van AREDS

Johanna en ik functioneerden als waterezeltjes met continu indische meisjes op onze rug 'aka aka swim!'

Zwembadchaos op zijn Indisch

zwemmende meisjes in hun sari's

de mama van de 'kavinfamilie' met haar 4 spruiten

(de vrouw over wie ik reeds vertelde, die momenteel met haar kinderen op de vlucht is voor haar man,

de kinderen gaan dus ook niet naar school, ACTS is voor hen een goede manier om even te ontspannen)

aan het einde van de dag gebeuren er groepsgesprekken per dorp om te evalueren

en de verdere dorpsvergaderingen van TTSM te plannen

Zo, nu hebben jullie een beetje een idee van hoe het er aan toeging!

Nog een belangrijk nieuwtje is dat we een probleem hebben met ons visum. De visumprocedure is recent veranderd waardoor het niet mogelijk is om zomaar even het land te verlaten, een nieuw visum aan te vragen en meteen terug te keren. Nu is het zo dat je het land minimum 2 maanden moet verlaten alvorens terug te keren.. wat onze verdere stageplannen uiteraard ferm in de war stuurt. Momenteel is het plan om begin april naar Nepal te vertrekken om daar 2 maanden te verblijven en daarna terug te keren. Via Samy kunnen we misschien ons kinderproject afwerken bij een partner project van AREDS in Nepal. Alles is nog erg vaag momenteel maar ik hou jullie zeker op de hoogte eens de plannen concreet worden. Zeker is wel dat we voor 10 april weg moeten zijn uit india want dan verloopt ons visum. Aan diegenen die het plan hebben om post op te sturen: bij deze weten jullie ook de deadline voor post in renganathapuram!

vele groetjes, gauw meer nieuws!

Waar het hart van vol is loopt de mond van over

Dag allemaal!




Hier ben ik alweer met meer weer :-) Deze blog volgt sneller dan verwacht maar ik beloof het iets korter te houden dan de vorige keer :-)


Waar het hart van vol is loopt de mond van over


De voorbije drie dagen hebben we meegedaan met de training van het culturele team van AREDS. Dit ging door op het terrein van ACTS omdat het voor ons te ver is om naar hun trainingcenter te fietsen. We stonden elke ochtend op om rond 10u met de fiets naar ACTS te rijden... een rit van ongeveer 15 minuten. Tegen dat we daar toekwamen waren we al veranderd in drie puffende en vooral zwetende tomaatjes! En dan moest het allemaal nog beginnen :-D Het cultureel team bestaat uit 8 personen met 2 trainers. Muktul en Senthil (de trainers) staan in voor de organisatie en coördinatie van dit team, de TTSM (de studentenbeweging) en ACTS. Wat mij betreft écht een job om jaloers op te zijn want dit is duidelijk mijn ding! Tijdens de drie dagen training kwam het er voor ons op neer om zo goed mogelijk de dansen te leren, en voor hen om ons zo goed mogelijk te trainen. We leerden drie verschillende disciplines:


1. Parajatam of dans gecombineerd met drummen


2. Walajatam of dans gecombineerd met vlagjes (zoals cheerleaders)


3. Kumijatam of dans gecombineerd met handgeklap


Het was echt niet te onderschatten qua moeilijkheid. Ik ben al geen krak in lichaamscoördinatie en zeker niet als het erop aan komt twee verschillende dingen te doen met mijn handen en mijn voeten. Ik had het meeste schrik voor de drums en terecht! We leerden vier ritmes en elk ritme heeft van 1 tot 3 verschillende danspasjes. De eerste dag gingen we elk afzonderlijk met 1 leraar in een hoek van de tuin staan om op de drum te leren spelen. Het lukte me echt niet en ik vond het bij momenten echt frustrerend. De tweede dag lukte het mij echter verbazend goed, ik begon er echt van te genieten! Liefje, je gaat nooit geloven hoe goed ik erin ben geworden!! Drummen (in de maat! :-D) en dansen tegelijkertijd! Gelukkig heb ik bewijsmateriaal op de camera! ;-)


We hebben ook elk zo’n drum besteld, hij kost ongeveer 13 € dus dat is bitter weinig voor zo’n pretmachine :-)

Het dansen met de vlagjes was mijn favoriete deel! Het was in het begin ook wel zoeken omdat het verschillende bewegingen zijn met onze benen en ondertussen linker hand hier en rechter hand daar... fin je kan het je wel inbeelden! Als echte indische cheerleaders huppelden we van het ene been op het ander! Superleuk!

Het klapdansen was ook zeer tof maar o zo vermoeiend! Amai mijne frak!

De mensen van het cultureel team zijn superleuk! Het is intussen een hechte vriendengroep lijkt mij, met zowel mannen en vrouwen die ook eens samen kunnen ravotten... zonder dat er raar naar wordt gekeken! Door drie dagen zo nauw samen te werken heb ik het gevoel dat ik nieuwe vrienden heb gemaakt... iets wat in India niet zo evident is vind ik. Door de taalbarriëre en de enorme preutsheid is het zwaar om écht te communiceren met mensen. De meisjes waren allemaal ongeveer onze leeftijd (21 tot 23 jaar). Met het enige verschil dat de zwaarste 55 kilo woog (sommigen 35 of 38 kilo!!!) en dat 1 van onze leeftijdsgenoten al drie kinderen heeft waarvan er 1tje al 6 jaar is. Tussen het dansen door moesten we van Muktul en Senthil voldoende rusten, wat absoluut nodig was! We legden ons neer op de koude vloer in een poging om af te koelen... ons hart bonste tot in ons hoofd en we lieten een enorme zweetvlek achter... Continu dansen van 10u30 tot 15u30 bij een temperatuur van 35°, ik zou het jullie wel eens willen zien doen ;-) Die Indiërs zweten dus NIET hé! Zeer frustrerend als je zelf een huppelende zweetwaterval bent!
Ik vond het een supertoffe ervaring! Aan het einde van de laatste dag moesten we zelf een performance geven met hen als publiek... We waren alledrie een beetje nerveus omdat we het nog niet allemaal goed onder de knie hadden. Nu dansten ze niet mee dus moesten we zelf het ritme en het tempo bepalen wat niet gemakkelijk is als je nog aan het leren bent. We maakten veel fouten maar deden hoe dan ook ons best en dat werd geapprecieerd door onze ‘leerkrachten’.


Dit weekend staat er weer een ACTS-training op het programma met zo’n 50-tal jongeren. Ik kijk er al naar uit!

Groetjes!

India - inside out

Dag allemaal!


Het is weer even geleden dat ik de tijd nam om enkele van mijn ervaringen aan het virtuele papier toe te vertrouwen… Ik ben ondertussen al een maand in India, wat vliegt de tijd! Na onze onderdompeling in het dorpsleven hebben we even de tijd genomen om terug op ons plooien te komen...

EEN NAMIDDAG KARUR IS EEN REIS OP ZICH

Op zondag (onze vrije dag) besloten we een namiddag naar Karur te gaan met ons drieen. Concreet betekent dat een fietstocht van een kwartier doorheen het prachtige landschap van Renganathapuram. Eens we aan de grote baan komen (Renganathapuram Road) droppen we onze fietsen aan het andere office van AREDS (AREDS TRUST). Als drie rode puffende tomaatjes wachten we dan aan de kant van de weg bij de onzichtbare bushalte. En dit laatste mag je letterlijk nemen... mochten er geen andere mensen zitten te wachten zou het werkelijk aan niets af te leiden zijn dat dit de bushalte is.. typisch Indisch  De bussen passeren ons in volle vaart terwijl wij proberen uit te maken welke de onze is. Het is niet evident aangezien de bestemming enkel in Tamil staat aangegeven. Wanneer we aan de medewachtenden vragen of ze naar Karur gaan knikken ze stuk voor stuk met een big smile... we moeten er op vertrouwen dat ze ons begrijpen en effectief naar Karur moeten.. Als de bus toekomt spring je er best zo rap mogelijk op want echt stoppen doet hij niet. Het kost ons tussen de 4 en de 8 Rs per persoon om naar Karur te rijden, wat neerkomt op zo’n 40 min rijden. Op de bus zijn we natuurlijk attractie van dienst al moet ik toegeven dat het de laatste keer al een pak minder was. Sommige mensen zijn ons al een beetje gewoon aan het worden.. wie had dat ooit gedacht :-)? In Karur is het nog steeds ongelooflijk zoeken om onze weg te vinden doorheen de duizenden straatwinkeltjes en steegjes. Als we over straat lopen voelen we onze slippers wegsmelten onder onze voeten door het hete asfalt. Het is hier nu ongeveer 35°. Vanaf nu gaat het in 1 rechte lijn naar de 40° of zelfs 45° van april en mei. Jeej! Ik weet nog niet goed hoe we dat gaan overleven maar wie weet zijn we er tegen dan al een beetje gewoon aan geworden...

DE PLAATSELIJKE CARREFOUR

Via Christy en Samy hebben we onze megasupermarkt leren kennen. De plaatselijke carrefour dus :-), al is de vergelijking eigenlijk ver te zoeken want deze winkel is India op zijn best! Er zijn ongeveer 4 verdiepen denk ik... Boven is er een verdieping gewijd aan speelgoed, boeken, cd’s, dvd’s (enkel bollywood), bedden, kasten en ander meubilair. Daaronder kom je werkelijk in een tupperwareparadijs terecht! Plastieken pottekes in alle mogelijk kleuren en vormen. Achter die plastieken meute vinden we het typische Indische metalen servies... echt fantastisch om te zien! Een verdieping lager kan je alle soorten schriftjes vinden, ook juwelen, schoonheidsproducten en schoenen. Op dat verdiep is er een eetstand met allerlei zoetigheden, samosa’s en andere hartige hapjes. Qua zoetigheid was het in het begin echt té zoet voor mij, maar ondertussen begin ik er aan te wennen. Ze hebben hier een soort marsepein dat gemaakt is van cashewnoten en (natuurlijk) lots of sugar, megalekker! Op het gelijkvloers is de echte supermarkt met een allegaartje aan food- en nonfood artikelen. Wat ik altijd opnieuw grappig vind om te zien is dat het wc-papier hier per stuk verpakt en verkocht wordt. Dat wordt hier echt niet veel gebruikt! Jakkie! :-)

We spenderen altijd 3 keer zoveel tijd in die winkel als vooraf gepland... Hij is ook zo reuzachtig en elke keer zien we weer iets nieuws dat onze aandacht trekt! Na het shoppen shoppen shoppen keren we terug naar de gigabushalte waar alle bussen toekomen en vertrekken. Meestal keren we rond 17u30 terug naar huis omdat het hier elke dag rond 18u donker begint te worden. We hebben geen licht op onze fietsen dus zijn we best voor ’t donker thuis... Klinkt saai hé?!  Als het donker is komen alle beestjes ook tevoorschijn dus moeten we een DEET-sessie inlassen. De ondergaande zon boven de rijstvelden en plambomen voelt élke dag opnieuw als het mooiste cadeau dat een mens maar kan krijgen! India rules!

 INDISCHE EFFICIENTIE HUM HUM

Maar... India is niet altijd even fantastisch. Ondertussen zijn we hier lang genoeg om ook de mindere kanten van dit land aan den lijve te hebben ondervonden. Wat mij betreft uit zich dat vooral in de onnodige chaos die hier elke dag gecreërd wordt. Niets gebeurt hier efficiënt en alles gaat onnoemlijk traag! Ik schets even het betaalmoment in de supermarkt:

‘ik wandel gezellig doorheen de rayons, ondertussen loopt man A achter mij aan... zijn job is om elk product waar mijn oog op valt nog eens extra aan te prijzen en mijn keuze vervolgens naar de toonbank te brengen, alwaar man B mij opwacht! Man B zijn functie bestaat uit het ingeven van alle producten in het computersysteem. Bij hem krijg ik een rekeningske waarmee ik naar man C moet gaan. Deze man regelt de financiën, aan hem betaal ik dus mijn rekening. Ik krijg ook een eerste stempel op mijn rekening. Met die bestempelde rekening ga ik verder naar man D die mijn producten in een zakje stopt en uiteraard nog een stempel op mijn rekening zet. Als ik een nieuwe verdieping betreedt met een plastiekzak van een andere verdieping moet ik die afgeven aan man E die mij in ruil een muntje geeft zoals in een vestiaire. En zo hebben er 5 mensen werk met een taak die gemakkelijk door 1 iemand zou kunnen worden gedaan. Dit is India.’

Uiteraard is dit tafereel ongelooflijk grappig om te zien! Ge kunt u ook niet inbeelden hoe traag dat hele aankoopproces wel niet gaat! Een pakje oorstokjes kopen duurt een kwartier!
 WEEKENDJE CHENNAI

Vorig weekend zijn we vertrokken naar Chennai om er een VIC-meeting bij te wonen. VIC is de Belgische organisatie via welke ik bij AREDS ben terecht gekomen. De afkorting staat voor Vlaams Internationaal Centrum, zij zijn op verschillende plaatsen in de wereld actieve partners van lokale projecten en organisaties. Een klasgenote van ons loopt stage bij een VIC-partner in Brazilië in een project met straatkinderen. Ik heb in mijn I-pod de wereldklok ingesteld op mijn klasgenootjes hun bestemming... Zo kan ik af en toe eens piepen hoe laat het is in Rio, Bafia of Cuzco, en op die manier even stilstaan bij hun ervaringen daar! Het voelt aan alsof het postgraduaat Noord-Zuid de wereld ineens héél klein heeft gemaakt.
We vertrokken 1 dag vroeger dan Samy naar Chennai om de stad een beetje te ontdekken en nog eens de toerist uit te hangen. Na een nachttreinrit van ongeveer 9 uren kwamen we toe en werden we gedropt in ons hotel Leo’s Park. Het hotel was absoluut een vooruitgang tov ons hotelletje in Delhi. Het was dan ook niet zo goedkoop... Na een dutje vertrokken we richting 1 van de shoppingcentra Spenser’s Plaza. Onze eerste autoriksja-ervaring was zeer plezant! Meer van dat! Spenser’s Plaza is echt het Westen in een Indisch jasje! Het is een gigantisch doolhof van bekende en minder bekende winkeltjes. Een gigawinkel als Landmark versus kleine kitcherige slipperwinkeltjes. Wij vonden leuke Indische kleertjes in FabIndia en aten pizza (woehoew!) in de PIZZAHUT! Jaja, nooit verwacht dat ik zo gauw terug een pizza 4 kazen (uiteraard!) op mijn bord zou zien liggen!

MARINA BEACH: ALS AAPJES IN DE ZOO

Na het shoppen gingen we richting Marina Beach, na de Copa Cabana het 2de langste strand ter wereld. Mijn idee van een gezellige namiddag aan de zee werd al gauw bijgestuurd bij het zien van de enorme menigte mensen op en rond het strand. Laat mij u even een Indisch strand schetsen:

Eerst en vooral was het echt gigantisch wijds en uiteraard ook erg vuil! Leve de plastiekindustrie van India! Overal zie je roestige carrousels die 5 jaar geleden al hun laatste adem hadden moeten uitblazen maar toch nog op volle toeren draaien. Kinderen maken vliegers om te verkopen. Verschillende mannen lopen bamboefluiten te verkopen terwijl ze zelf natuurlijk het beste van zichzelf geven op de fluitjes. Hoe dichter je bij de zee komt (die zeer lang onzichtbaar blijft door de menigte) hoe meer viskraampjes je tegenkomt. Enkele puberjongens rijden te paard over het strand in een poging om enkele roepies te verdienen in ruil voor een ritje op hun paard. Je hebt ook de kans om een soort suikerspinnen in zakjes te kopen, geen aanrader vrees ik . Een schietkraam met ballonnen waar jonge mannen hun eer verdedigen tov hun vrouw en andere omstanders. Laat ons zeggen dat iedereen die ook maar iets zou kunnen verkopen een standje heeft op dit strand dat soms meer weg heeft van een Indisch afkooksel van Coney Island. De zee is zeer lang onzichtbaar tot wanneer je echt de rand van het strand bereikt... Daar staat een menigte van duizenden mensen op een rijtje naar de zee te kijken. Sommige waaghalzen gooien zich in de krachtige golven, maar de meeste mensen zijn gewoon aan het pootjebaden terwijl ze foto’s nemen van de zee... Echt maf om te zien hoe die menigte gewoon op een rijtje staat... Gooi er dan nog eens onze blanke vellekes tussen en het feest is helemaal compleet! De zee verliest al zijn aantrekkingskracht eens deze drie chica’s zijn gearriveerd ! Alle fototoestellen maken een draai van 90° in onze richting. Zo een blanke vrouw is toch echt iets speciaals, amai wat een interesse! Het voelt ietwat claustrofobisch aan en op een bepaald moment is het ook echt genoeg geweest! In dit land bestaat er geen privacy, zo blijkt ook als we ons nadien even neerzetten om te bekomen van de drukte aan het water. Op nog geen 5 meter van ons zit er een groepje Indische mannen ongegeneerd naar ons te staren terwijl 4 fluitenverkopers ons tegelijkertijd ervan proberen te overtuigen dat hun fluiten toch wel de beste zijn... Deze ‘gezellige’ strandervaring heeft meer iets weg van een bezoek aan de zoo waarbij wij de positie van de aapjes innemen wel te verstaan. Drie aapjes gevangen in de Indische kooi van een overbevolkt strand in de ban van het wonder van een blanke huid.



TAPASAVOND IN INDIA

We besluiten India even te laten voor wat het is en een Westerse avond in te lassen. In de Lonely Planet (hoera voor de lonely planet!) vinden we een - jawel – Spaans Tapazrestaurant, Zara genoemd. Na een woeste riksjarit (spookrijden inbegrepen) bereiken we onze bestemming. Qua gezelligheid kan het absoluut beter maar deze plek is duidelijk het Westerse medicijn wanneer de Indische drukte je even teveel wordt. De jaren ’80 en ’90 zijn absoluut terug wat betreft de muziek, maar het klinkt bekend in de oren en alleen al daarom genieten we mateloos van deze klassiekers. We bestellen cocktails en sangria en smijten ons als nooit tevoren in de tapas! Het doet zo deugd om voor even echt de toerist te zijn op zoek naar bekende geneugten. Later die avond leren we Ram kennen, een twintiger uit North-Carolina die 3 maanden in Chennai woont om met muziek te experimenteren. Zelf heeft hij een band in de VS waarmee hij lokaal successen weet te oogsten, in Chennai krijgt hij les van 1 van de bekendste mandolinespelers ter wereld. Het is geen misse kerel en absoluut een toffe gesprekspartner. Samen met hem en nog een Duits koppel drinken we nog wat verder... Het werd echt een superleuke avond! Lichtjes in de wind een riksja naar ons hotel en dan crashen!!

MUSEUM OP ZIJN INDISCH

De volgende ochtend hebben we een afspraak met Samy in het hotel waar hij en Geert (coöperant van VIC) verblijven. Het ‘Vestin Hotel’ is andere koek als je het met ons hotelletje vergelijkt. Hier zitten duidelijk alle rijke stinkerds samen in een ongezellig chique bedoening. Samy stuurt ons eerst nog even richting het Egmore Museum waar we volgens hem prachtige kunst zullen kunnen bewonderen. Het gebouw is indrukwekkend alsook het verschil in prijs dat wij moeten betalen tov de Indiërs. (Indische prijs: 5 Rs; Buitenlander: 125 Rs :-) dit komt overeen met 2€ en is dus eigenlijk spotgoedkoop maar het verschil is toch wel flagrant me dunkt) Binnen vinden we twee stoffige ruimtes waar kunstwerken staan opgesteld. Alles is ongelooflijk vuil en buiten een copy van een Van Gogh is er bitter weinig de moeite waard. Onze nieuwsgierigheid naar het kindermuseum is na het voorgaande groot genoeg om eens een kijkje te nemen. Daar vinden we een ruimte die volledig gewijd is aan de wereld en al zijn verschillen. Hier leren de kinderen dus hoe de wereld er op verschillende plaatsen uitziet. De deelstaten van India zijn afgebeeld met de specifieke landschappen en kledingdracht. En zo dus ook de rest van de wereld! Uiteraard zijn we heel benieuwd wanneer we zien dat er ook een etalage aan België is besteed! Nu weten we dus welk beeld Indische kinderen van ons land hebben... het was écht niet te doen. België heeft een volledig groen en heuvelachtig landschap. De bevolking werd voorgesteld door plastieken poppen met lederhozen broekjes aan. (hopelijk kunnen we binnekort een foto posten, jullie mogen dit echt niet missen :-D).

Na dit uitermate interessante museumbezoek gaan we terug naar het chique hotel om er te lunchen met Geert.

GEERT VAN VIC LEREN KENNEN

Het is fijn om nog eens Vlaams te praten met iemand anders dan elkaar. Geert is een aangename man die duidelijk al een halve Indiër aan het worden is. Hij woont in Centraal-India samen met zijn vrouw. VIC heeft verschillende partners in India waarvan AREDS er 1 is. Ze steunen zowel Dalit-projecten (AREDS) als Tribal-projecten (waar Geert woont). Hij vertelt ons over de tribalprojecten en het leven in de jungle... Jungleboek is niet veraf als ik zijn verhalen hoor over de school die ze hebben opgericht voor de junglekids. Zijn vrouw is ook een tribal, wat dus betekent dat ze lid is van 1 van de vele primitieve stammen van India. Hij nodigt ons uit om zijn project eens te gaan bezoeken, en ondanks het vooruitzicht op nog eens 36u op de trein (in het heengaan én in het terugkeren) is onze nieuwsgierigheid na zijn vertellen té groot om zijn aanbod af te slaan. Normaal gezien zullen we hem in april of mei eens een bezoek brengen.

VERGADERING OVER NREG

Diezelfde avond hadden we de kans om een vergadering met de verschillende netwerkpartners bij te wonen. Ze hebben het over de NREG-act van de Indische overheid. Deze wet staat voor National Rural Employment Guarantee en moet ervoor zorgen dat er uit elke familie 1 persoon recht heeft op 100 dagen werk per jaar aan een minimumloon van 60 Rs. Dit klinkt op zich wel een goed project... Maar als je dan kijkt naar de uitwerking ervan is het ronduit schrijnend hoe averechts de Indische overheid marcheert. De netwerkpartners willen een eis opstellen om voor te leggen aan de overheid om de NREG-werking te verbeteren. Nu heeft slechts 1 iemand per familie recht op dit systeem, als je weet hoe uitgebreid de Indische families kunnen zijn, dan weet je ook meteen dat een familie niet kan overleven van het loon van 1 persoon. Als dan nog blijkt dat de werknemers naast een te laag loon ook nog eens maanden te laat worden uitbetaald, wordt het plaatje enkel minder mooi. 1 van de eisen is ook werkmateriaal... Dat kunt ge u toch bijna niet voorstellen.. die mannen moeten wegenwerken uitvoeren aan een hongerloon zonder ook maar iets van materiaal.. Voor een simpele schop moet er hier een strijd van jewelste worden geleverd.. Het is alsof elk positief project van de Indische overheid een corrupt en opportunistisch kantje heeft.

DE OVERHEID DRAAIT VIERKANT

Nog een ander voorbeeld zijn de ‘free schemes’ van de overheid. In Tamil Nadu krijgt iedereen een gratis televisie met kabel van de overheid, daarnaast krijgen ze ook gratis gas en elk jaar een gratis Sari of Doti. Ze zijn verplicht om deze ‘cadeaus’ aan te nemen, anders komen ze op een zwarte lijst terecht van de mensen die ‘het niet nodig hebben’ en hebben ze nooit geen recht meer op voordelen van de overheid. Op het eerste zicht klinken al deze gratis cadeaus niet slecht te zijn.. tot je weet wat erachter zit. Echt ‘gratis’ zijn de cadeaus niet als je weet dat ze worden betaald met het taxgeld van de bevolking. Het taxgeld dat ook zou kunnen worden gebruikt om relevante problemen zoals de werkeloosheid aan te pakken. In de plaats daarvan sust de overheid de bevolking met nutteloze zaken zoals een televisie of een gasaansluiting. Vroeger kookte men hier op een houtvuur maar sinds de komst van de gratis gasvoorziening is elk huishouden volledig op gas gericht. Op die manier verleren de mensen het gebruik van het houtvuur én worden ze afhankelijk van de privébedrijven die de gas leveren. Die bedrijven kunnen op hun beurt de prijzen in de hoogte jagen waardoor de armen enkel armer worden. Vroeger kwamen de mensen nog op straat om hun problemen zoals de werkeloosheid en de armoede aan te kaarten, alwaar ze nu als onbewuste aapjes voor hun televisie zitten en niet meer nadenken over hun situatie. Nog een voorbeeld zijn de huizen die door de overheid worden gebouwd voor de armen. Elk van die huizen is voorzien van onnodige luxe als een afwasmachine, waardoor de arme bevolking zich opnieuw kapot betaald aan nutteloze zaken. India is niet bepaald het land waar je geboren wil worden als je sociale zekerheid en een betrouwbare regering belangrijk vind.

LOBBYWERK VAN DE NGO’S

De vergadering verloopt goed en het is interessant voor ons om het NGO-werk te zien op al zijn verschillende niveau’s. Na het ervaren van het ‘veldwerk’ zien we nu ook hoe belangrijk het lobbywerk is om zaken te veranderen. De volgende dag volgen we nog een andere meeting in het bijzijn van Marleen, iemand van DGOS, en Geert. Het is tof om even tussen Belgen te vertoeven. En stillekesaan beginnen de puzzlestukken in elkaar te vallen en krijg ik een duidelijker beeld van het werk van de netwerkpartners van VIC. In de namiddag besluiten we nog even met ons drietjes de stad in te gaan... maar we weten ons geen weg te banen doorheen het hectische indische leven en hebben er even genoeg van... We lonken terug naar onze veilige thuishaven in Renganathapuram en nemen diezelfde nacht de trein terug naar huis.


VROUW OP DE VLUCHT
Afgelopen zaterdag en zondag hebben we deelgenomen aan ACTS. Dat is het kinderproject van AREDS dat staat voor AREDS Children’s Theatre School. Het is lang geleden begonnen vanuit het idee om de kinderen van de AREDS staff te laten proeven van de bezigheden van hun ouders. Al gauw wilden de kinderen ook hun vriendjes meenemen naar ACTS en zo besloot AREDS uiteindelijk om een platform te bieden aan alle grassrootkinderen. Op die manier hebben zij een plek waar ze in het weekend kunnen deelnemen aan creatieve trainingen. Een speelterrein waar ze volledig zichzelf kunnen zijn los van kaste, religie, gender en met ons erbij ook los van huidskleur. De eerste dag besloten we gewoon te observeren. We vertrokken heel vroeg naar ACTS om al een duikje te nemen in het zwembad voor de meute kinderen zou arriveren. Wanneer we toekwamen was het zwembad uiteraard nog niet gevuld... waar zaten we met onze gedachten? Dit is India, het land waar alles kan maar niets op tijd gebeurt. We spelen wat met de 4 kinderen die ook al vroeg waren toegekomen. 3 jongens en een meisje wiens namen allemaal begonnen met ‘Kavin..’ en nog iets erachter, wat we uiteraard meteen terug vergaten.. Sjonge die Indische namen zijn werkelijk onuitspreekbaar! De mama van de vier komt even dag zeggen en ze vertelt aan Febe dat er een probleem is met haar man. We durven niet echt verder vragen. Die avond vragen we of Christy meer weet over de situatie. Magas, de mama, is getrouwd met een vreselijke man. Het was nochtans een liefdeshuwelijk dat kasteoverschrijdend was... Hierdoor heeft ze ook gebroken met haar familie die niet achter het huwelijk stond. Kort na hun huwelijk begon de man enorm te veranderen. Hij is ongelooflijk achterdochtig en seksueel geobsedeerd waardoor hij haar enkel nog op die manier kan benaderen. Dit probleem sleept al 12 jaar aan en heeft vreselijke consequenties gehad voor het gezin. De vrouw is momenteel met haar 4 kinderen op de vlucht om te ontsnappen aan het misbruik van haar man. AREDS probeert haar te beschermen maar de man is nog steeds op vrije voeten en hij blijft haar stalken. Wat een verhalen hoor je hier toch!


ACTS: SCOUTING IN INDIA
Wanneer de andere kinderen toekwamen begonnen we met het programma. Er waren in totaal zo’n 40 gastjes van 12 tot 14 jaar uit verschillende dorpen. Het was voor hun de eerste keer dat ze in ACTS kwamen dus kregen ze eerst een beetje uitleg over het project. Verder werd de dag gevuld met spelletjes en samenzang. Tussen de verschillende spelletjes door werd er steeds feedback gevraagd aan de kinderen. Muktul (de leider) vertelde ook verhalen uit de dorpen om de kinderen bewust te maken van bepaalde problematieken en alternatieven. Op die manier creëren ze een sociaal en politiek bewustzijn bij de kinderen zodat deze ook voor hun eigen rechten kunnen en durven opkomen. De tweede dag was het aan onze beurt om trainers te zijn. Ik was een beetje nerveus omdat ik niet goed kon inschatten wat er zou werken en wat niet. Daarbovenop zaten we ook met de taalbarrière Tamil – Engels, wat voor een speluitleg toch niet evident is. Maar al bij al lukte dit zeer goed! We speelden verschillende spelletjes: handjeklap, 123 piano (met verschillende thema’s om uit te beelden; fotomodel, beroepen, dieren, ed...), chinese voetbal, vlaggenroof, ... en we leerden hun het liedje ‘Aike Zumba Zaja’ met bijhorende bewegingen. Ik voelde me echt terug in de scouts, zo plezant om te zien dat de kinderen zich echt amuseerden! Vooral 123 piano viel echt in de smaak omdat het ook een beetje een theateroefening werd waar de kinderen (en ikzelf natuurlijk ook :-D) maar al te graag volledig in op gingen!


WATER ALS BREEKPUNT VAN VERSCHILLEN
Rond de middag kropen we met z’n allen in het zwembad van ACTS! Het was superleuk om al de kinderen voluit te zien gaan in het water! De jongens sprongen zonder enige schrik van de ballustrade en maakten salto’s zoveel ze konden... terwijl de meisjes iets voorzichtiger te werk gingen, volledig gekleed met lange rokken en t-shirts. De monitrices (van het cultureel team van AREDS) kwamen ook het water in, in hun sari uiteraard! Een vrouw ontbloot zich hier nooit in het openbaar! Johanna en ik functioneerden als muilezeltjes met telkens Indische meisjes op onze rug terwijl we rondzwommen. Febe werd langs alle kanten aangesproken om foto’s te nemen van de kinderen ‘auntie auntie picture!’. ACTS heeft er bewust voor gekozen om een zwembad aan te leggen voor de kinderen. Water is een heikel thema in het leven van een Indiër. Het gebrek aan drinkwater, het kasteverschil dat zich oa. uit in het niet samen mogen drinken en wassen,... Water is wat hen van elkaar scheidt en hier bij ACTS wordt het net gebruikt om alle barriëres te doorbreken. In het water is iedereen gelijk, dan bestaan er geen verschillen meer en kan iedereen gewoon samen ravotten! Ik heb er enorm van genoten om hier een deel van uit maken.

TTSM: EEN KINDERBEWEGING
Aan het einde van de dag werd er verteld over TTSM, de kinderbeweging van AREDS die in de voetsporen treedt van de mannen-en vrouwenbeweging. TTSM staat voor Jonge & Adolescenten Studenten Beweging. De kinderen kunnen vrijwillig lid worden van deze beweging die zich vooral inzet voor het afdwingen van de kinderrechten en die ermee voor zorgt dat kinderen zich ook bewust zijn van de dorpsproblemen. Alle kinderen moesten per dorp samenzitten om een president, een secretaris en een schatbewaarder te verkiezen. Deze drie kinderen zullen de komende drie maanden de ‘leiders’ zijn van de beweging binnen hun dorp. Zij zullen de vergaderingen voorzitten en communiceren naar de coördinatoren. Het is vreemd om te zien hoe een jeugdbeweging hier ook al zo’n politieke functie vervult. De kinderen van TTSM hebben oa. Drinkwater verkregen in een dorp door het ophalen van handtekeningen bij de hele gemeenschap.
Het was echt een superleuke ervaring om als trainer betrokken te zijn bij ACTS! Volgende week komt er weer een nieuwe groep en gaan we proberen om het geheel in beeld te brengen voor ons kinderproject.


STAGEPLANNING : SWATE
Wat onze verdere stageplanning betreft geef ik jullie graag even een update! Op 8 maart is het International Women’s Day, wat jaarlijks 1 van de grootste evenementen van SWATE is. Op die dag wordt er een grote rally (neen geen vrouwen met sari’s in race-auto’s maar wel een staptocht met slogans :-D) georganiseerd in Karur waar er zo’n 4000 vrouwen aan zullen deelnemen. Aan het einde van die dag zullen de vrouwen hun eisen afgeven aan de overheidsofficieren om hiermee druk uit te oefenen op de vastgeroeste Indische bureaucratie. Hun eisen zijn oa. Het verbod op alcoholverkoop (de vele liquershops die door de overheid worden uitgebaat), de veel te hoge voedselprijzen, de ‘free schemes’ van de overheid, ed... Wij zullen helpen in de voorbereidingen van dit evenement. Op de dag zelf zullen we deel nemen aan de staptocht en proberen om beelden te maken van in de massa vrouwen.


PLAYWAYSCHOOL
Na de Women’s Day vertrekken we bijna meteen naar de playwayschool om er twee weken te verblijven en workshops te geven aan de kinderen. We hebben het idee om een kinderboekje te maken met foto’s en interviews met verschillende kinderen, Dalit en niet-Dalit. Geen al te zware thema’s maar gewoon te weten komen welke dromen de kinderen hier hebben, hoe zij zichzelf en de wereld rondom hen ervaren enzovoort. Tijdens ons verblijf op de school gaan we daar proberen werk van te maken! Nadien liggen de plannen nog een beetje open... Gauw meer nieuws daaromtrend!


Zo, dat was het voor nu. Mijn excuses voor dit extreem lange relaas, hopelijk is het niet te saai om te lezen maar mijn hoofd zit steeds vol met duizende indrukken en vertelsels die eruit willen... eens ik begin is het moeilijk om te stoppen!


Nog enkele wistjedatjes om het af te leren:


Wist je dat:


- wij ondertussen al met onze kop in de plaatselijke gazette hebben gestaan


- wij onze eerste Indische pintjes hebben genuttigd


- wij die eigenlijk best lekker vonden


- Indische namen naast onuitspreekbaar ook onmogelijk te onthouden zijn


- Ik blij ben met mijn korte naam als ik de verschillende Indische pogingen hoor om Johanna of Febe uit te spreken


- Indische kindjes na verschillende pogingen vaak toch gewoon uitkomen bij ‘Aka’ (grote zus), ‘Auntie’ of ‘Sister’ om ons aan te spreken


- Wij ondertussen met zilveren enkelbandjes (mét belletjes zoals de kinderen hier) rondhuppelen


- wij al veel bijnamen hebben voor onze vrienden en familieleden hier, even een voorsmaakje:


o ‘den boom’: eerst gebruikten we S voor Samy maar dat leek ons te voor de hand liggend en te verstaanbaar dus kwamen we uiteindelijk via ‘es’ bij ‘de boom terecht’... zijn we spitsvondig?


o ‘C’: je kan het al raden, dit is Christy haar bijnaam


o ’t oedetje: onze bijnaam voor Aka, het oudere vrouwtje dat bij ons inwoont


o ‘tandjes’: onze kokkin heeft in totaal slechts twee tanden die uit haar mond tot aan haar kin, vandaar...


o ‘Po’: de jongere huishoudster noemt Lala dus kwamen we Teletubbiegewijs uit bij Po


o ‘pustjes’: 1 van de AREDS-staff members heeft grote wratten op zijn onderkaak, vre vul zou Febe zeggen


o ‘pispot’: onze Kani, baby van 1.5 jaar, die in huis rondloopt zonder pamper en bijgevolg af en toe plasjes achterlaat, wederom vre vul!


o ‘de pekzwarten’: Senthil, 1 van de begeleiders van ACTS, is werkelijk pikzwart en echt een supertoffe peet!


o ...


o Bon, het zijn van die insiders waar je bij moet geweest zijn 


- Het hier momenteel 40° warmer is dan in België


- Wij daardoor van kamer zijn gewisseld om een iets minder zuidelijkere ruimte in te nemen


- De gekko’s ons reeds allemaal gevolgd zijn


DAAAAG!

foto`s online!

Dag allemaal,
eindelijk wat foto`s online kunnen zetten, je kunt ze via deze link bekijken
http://picasaweb.google.com/irakerkhove/India#

Groetjes!

nieuw gsm-nr

Dag iedereen!

Dit korte bericht om even te laten weten dat we weer een nieuwe sim-kaart hebben waarmee we WEL kunnen sms'en!

Mijn nr = +91 9677721842

Internationaal bellen lukt voorlopig nog niet maar dat komt hopelijk gauw in orde.
Sms'en en telefoontjes ontvangen is geen probleem dus laat jullie maar gaan!
Mijn adres is nog steeds hetzelfde, ook dat mag veelvuldig gebruikt worden voor allerhande postitems! :-)

Skype, foto's uploaden, en dergelijken... je weet wel van die supersonische internetbezigheden zijn hier onmogelijk! Als het even meezit lukt het om op msn te gaan of om de facebookchat te gebruiken... maar mailtjes zijn nog steeds het gemakkelijkst!

lieve groeten!!