Een Indisch afscheid om U tegen te zeggen

Wanakam!




Welkom bij het voorlopig laatste blogbericht uit India... snik snik... India zit in mijn hart, ik ben dus niet van plan mijn blognaam te veranderen. :)

Even praktisch:

- Maandag 5 april vertrekken we naar Kathmandu, we zullen daar dinsdag rond de middag arriveren.

- Dit heeft als rechtstreeks gevolg dat zowel mijn gsmnr als mijn adres veranderen. Ik laat jullie zo gauw ik kan mijn nieuwe contactgegevens weten zodat ik overspoeld kan worden door smsjes en postpakketten :)!

- Na 2 maanden Nepal is het de bedoeling om terug te keren naar India, ditmaal als toerist. Hoe graag we dit ook willen, een terugkeer naar AREDS zit er qua timing niet meer in. We willen graag het jungleproject in Chattisgargh bezoeken en vandaaruit Kerala, Goa en Mumbai zien. Om dan op 27 juni naar Belgie terug te keren vanuit Mumbai. Amai we zitten ongeveer in de helft, de tijd gaat veel te snel! (hoe graag ik jullie ook wil terugzien, dit avontuur zou nog een pak langer mogen doorgaan)



Zo, even over de voorbije weken...



We hebben nu ongeveer 10 dagen in de Playwayschool van AREDS gespendeerd. We woonden er in ons eigen kleine indische huisje en sliepen op de typische grasmatjes. Ons huisje lag vlak naast het huisje van Justin, onze begeleider tijdens ons verblijf op de school. Justin is een lieve jonge gast (29j) die tijdens zijn studies om priester te worden besloot ermee te stoppen omdat hij de roeping niet echt voelde.. Het voorbije jaar heeft hij in de school doorgebracht waar hij computerles gaf aan de kinderen en Engelse les aan de leerkrachten. De leraressen zijn naast collega’s ook zeer dichte vrienden wat voor een aangename sfeer zorgt op de school. Wij verbleven er in de eerste plaats om er verder te werken aan ons kinderproject en daarnaast ook om mee te helpen met de voorbereidingen voor de ‘annual day’, het jaarfeest van de school. De school heeft 3 kleuterklassen en verder van het 1ste tot en met het 5de leerjaar. Ze willen graag ook een 6de leerjaar maar dat is een project dat nog wat tijd nodig heeft. Misschien moet ik eerst nog wat meer uitleg geven over ons kinderproject. Momenteel is ons idee dus om een boekje te maken dat als educatief materiaal kan worden gebruikt in scholen. In dit boekje willen we de verhalen van kinderen uit India, Belgie en Nepal neerschrijven om enerzijds de gelijkenissen (een kind is overal in de eerste plaats een kind met gelijkaardige dromen en verlangens) en anderzijds de verschillen te ontdekken... We zullen wel zien wat het resultaat zal worden... Het werkproces op zich is voor mij al enorm boeiend. We hebben met 7 kinderen gewerkt van het 3de, 4de en 5de leerjaar. We probeerden er samen met Justin als onze vertaler een ontspannen groepsgesprek van te maken waarin wij evenveel ervaringen deelden met hen als omgekeerd. India blijft natuurlijk India... waarin ik mijn grote idealistische ideeen telkens opnieuw moet bijschaven naar wat er in de realiteit slechts mogelijk is. Maar we hebben toch voldoende materiaal om mee aan de slag te gaan. Het wordt voor ons een zoektocht aangezien we dit voor het eerst doen maar we gaan de uitdaging graag aan en hopen dat het resultaat bruikbaar zal zijn.



We deden de gesprekjes tussen de voorbereidingen voor de Annual Day door. Op dit feest tonen alle klassen het beste van zichzelf op gebied van zang, drama en dans. Veel uberschattige dansjes op gigaluide bollywoodmuziek dus! De leraressen kopen elk jaar een nieuwe uniformsari voor Annual Day en wij besloten dat dit misschien wel een goede gelegenheid was om ons er ook 1 aan te schaffen. Normaal gezien zouden er die zaterdag lessen doorgaan om een feestdag in te halen (uhu) maar die werd zonder enige probleem terug tot vakantiedag omgetoverd. Op dat gebied zijn die Indiers toch niet te schatten hoor... We zijn tijdens ons verblijf ook naar onze eerste Indische trouw geweest, van 1 van de leraressen. En op die dag (een vrijdag) moet het schooltje het maar redden met 3 leerkrachten ipv met 13. Als India viert laten ze alles vallen! Maar coit wij waren er niet rouwig om! Het is een ongelooflijk kitsh spektakel met (!uiteraard!) superluide muziek en veel rituelen die moeten worden nageleefd. Enkele zaken die mij opvielen:

- de robot die ons begroette aan de ingang van de hal: een plastieken indisch madammeke in sari die de hele tijd met haar hoofd staat te schudden en haar handen tegen elkaar houdt; echt een hilarisch zicht

- de bruid die letterlijk in een kerstboom van juwelen was veranderd

- de live muzikanten die zonder enige gene even een pauze houden in hun optreden om naar die drie blanke meisjes te kijken

- de vraag die we ons alledrie stelden na het zien van de rituelen: HOEVEEL bloemenkransen kan je rond iemand zijn schouders hangen?

- ongelooflijk veel volk (de vader van de bruid is een eerlijke district collector) die allemaal rijkelijk worden gevoederd...

- de afwezigheid van alcohol of eigenlijk van elke drank naast water

- de kostprijs van de bruidssari: 18000 Rs (275 euro); vooral als je weet dat de mensen hier gemiddeld zo’n 60 Rs per dag verdienen (als ze al werk hebben) en daarmee zwaar tekort schieten om hun familie te onderhouden

- ...



Maar ik ben weer aan het afdwalen... Mijn goede intentie om dit keer een kortere blog te schrijven valt dus weer in het water. Alvast mijn excuses!

Op zaterdag gingen we met het gammele schoolbusje naar Trichy. ‘Kheb mijn wagen volgeladen... met tetterende leraressen!’ Amai die kunnen nogal roepen en die houden geen moment hun mond. Ondanks het feit dat vele reeds kinderen hebben en getrouwd zijn, gedragen ze zich onder elkaar super kinderlijk, soms kinderachtig. Dit komt waarschijnlijk doordat deze meisjes al vanaf hun 21 jaar in een huwelijksleven worden gestort waarin er voor onnozeliteirten geen ruimte meer is. Enfin laat ons zeggen dat we blij waren dat Justin (als enige man) ook geen zin had om de ganse dag te shoppen met de dames. We gingen eerst even mee naar sariparadijs waar ze een paars met oker kleurige sari uitkozen, zeer mooi! Nadien bezochten we samen met Justin 2 tempels. De eerste was gewijd aan Ganesha en lag op een berg. Voor we aan de klim begonnen werden we gezegend door een prachtige olifant aan wie ik meteen mijn hart verloor! De tempel is prachtig gebouwd en vanop de top hadden we een mooi overzicht van Trichy. Nadien bezochten we de Srirangam Tempel, een typische torentempel die gewijd is aan Shiva. Een weetje voor de liefhebbers: deze tempel is de breedste van heel Azie. Het domein rond de tempel was gigantisch en overal ontdekten we weer mooie wandschilderingen of afbeeldingen. Op de terugweg naar huis passeerden we het dorpje Ayyarmalai. ‘Malai’ betekent in Tamil ‘berg’. In dit dorp is er een hoge berg waarop ook een tempel is gebouwd die opnieuw gewijd is aan Shiva. We besloten er de volgende ochtend met Justin heen te gaan, aangezien ook hij nog nooit op de top was geweest.



De volgende ochtend stonden we extra vroeg op om de ergste hitte te vermijden... Tegenwoordig is het hier zodanig warm dat ik van het zweten geregeld ‘zoutmijnen’ op mijn kleren krijg... Een beetje goor maar fin het is maar om nogmaals te duiden: het is hier echt niet normaal HEET! Deze beklimming is niet te vergelijken met de klim die we de dag voordien in Trichy maakten. Nu moesten we maar liefst 1017 trappen op om de top te bereiken! Wat die hele beklimming voor mij een pak draagbaarder maakte was de aanwezigheid van aapjes! Al wie mij kent weet dat ik een apenfan ben en hier krioelde het er gewoon van, goddelijk gewoon! Ik heb er natuurlijk veel foto’s van genomen, die volgen dus. Het was echt een zalige ochtend! Tijdens de beklimming hadden we een prachtig uitzicht op de regio, man man man India!



Kwestie van in onze laatste weken India niets te moeten missen zijn we in volle vaart alle kansen aan het benutten om nieuwe ervaringen op te doen. Vandaar ook dat we het zagen zitten om voor 1 dagje naar Chennai te reizen om er een ineenzetting van een vrouwenparlement ineen te zetten. Concreet betekent dat dus ’s avonds om 20u30 de trein op, om 5u30 aankomen in Chennai, kort dutje doen, een dag daar zijn, diezelfde avond terug op de trein kruipen voor alweer een 9 uur durende treinrit. We zijn ze intussen al gewend die nachtelijke treinritten, wat niet betekent dat ik er een betere nachtrust op na hou. Niet dus. Maar even terug naar het doel van deze dag. Christy heeft samen met de vrouwen van het Women’s Front, een overkoepelende vrouwenbeweging van Tamil Nadu, een ‘Womens Assembly’ in elkaar gebokst. Drie dagen lang hebben zo’n 350 vrouwen deelgenomen aan deze ineenzetting van een 100% vrouwenparlement. Ze bekleden er zogezegd ministerfuncties en schrijven wetten uit die gelinkt zijn aan hun bevoegdheid. Over die wetten worden er dan discussies gehouden. Tijdens deze 3 dagen worden alle regels van het echte assembly toegepast. De discussies verliepen volledig in Tamil dus konden we moeilijk volgen maar we waren hoe dan ook blij dat we hier een dag aanwezig konden zijn. Al deze vrouwen strijden zo hard voor betere rechten en meer zeggenschap in de maatschappij, het is fantastisch om zoiets te zien! Voor hen is het een goede voorbereiding naar een eventuele politieke participatie toe (The Womens Front wil bij de volgende verkiezingen als een alternatieve politieke kracht naar voren komen) en voor de overheid is het een confronterende gebeurtenis waaruit misschien gedragsveranderingen kunnen voortkomen.







Intussen zijn we terug thuis van de Playwayschool. Annual Day was een fantastisch feest! Wij hadden ook een groepje kinderen van het 2de leerjaar een liedje aangeleerd. Hun optreden was niet zo bijster maar de maskers die we voor hen hadden gemaakt (leve Johanna en Febe hun tekentalent) maakten veel goed!



Vandaag was zo een warme en intense dag! Deze ochtend zijn we vermoeid opgestaan na de lange annual day gisteren. Aangezien er 3 priesters bij ons thuis logeerden vonden Samy en Christi het een goede gelegenheid om een misviering te houden. Zo gezegd, zo gedaan... voor we het goed en wel beseften zaten we in de vergaderzaal rond de tafel (het altaar voor de gelegenheid) samen met Samy, Christi, de 3 priesters en hun chauffeur... We voelden ons er in eerste instantie een beetje raar bij omdat geen van ons het katholieke geloof praktiseert zoals het hier het geval is. Maar we probeerden gewoon even mee te gaan in het moment en het werd uiteindelijk een mooi bezinningsmoment waarin we onze ervaringen deelden en even de tijd namen om te danken voor al het goeds rondom ons... Het zette me wel aan het denken... Ik ben niet gelovig, althans niet in een god... Ik geloof in de mens met zijn goede en slechte kanten, en in de wil om het goede te laten zegevieren. Maar echt de tijd nemen om even stil te staan bij mijn leven, de kansen die ik krijg, de fouten die ik maak, de dromen die ik wil nastreven...doe ik bijna niet. In ons hectische leven in het Belgenlandje is daar zo weinig tijd voor... Zoals ze deze ochtend geheel spontaan zo een viering op poten zetten en ons daar in intieme kring in betrekken... zo geniet ik ook echt van de Indische mentaliteit. Het mag dan nog in de context zijn van een geloof dat ik niet deel...Het echt tijd nemen om samen te zijn met familie en vrienden, ervaringen te uiten, te filosoferen, dankbaar te zijn voor mogelijkheden, te leren uit gemaakte fouten... Dat inzicht steek ik in mijn rugzak naar huis... Het leven niet als een evidentie te aanzien, en voldoende stil te staan bij de essentiele dingen.



Na de ‘mis’ vertrokken we naar het landbouwproject van AREDS. Er zou een picknick doorgaan met de ganse staff om dit project te vieren. Wij waren zeer enthousiast omdat het ons de kans gaf iedereen nog eens te zien voor ons vertrek. Toen we daar aankwamen zat de ganse bende ons al op te wachten. Iedereen waarmee we ooit in contact zijn gekomen doorheen deze stage was er: de office-staff, onze ‘adoptie-ouders’ van de dorpservaring, het cultural team, senthil en mukthul van ACTS, het health team waarmee we samen de kapjes schilderden voor de womens day, de voltallige ploeg van de playwayschool,... Iedereen zat in stoeltjes die in rijen waren opgesteld. Tot daar de gezellige picknick dachten we toen we aankwamen, niet wetende van het doel van deze meeting. We besloten ons dan maar gewoon tussen de staff te zetten en te wachten op de speech van Samy. Samy begon in tamil te spreken maar al snel hoorden we tussen zijn tamilwoorden door ook de termen ‘exposure’, ‘belgian girls’ en ‘justin’. Gauri, de secretaresse van AREDS die achter ons zat, spoorde ons aan om naar voren te gaan. Bleek dat deze hele bijeenkomst voor ons en Justin was georganiseerd!!! Justin verlaat de Playwayschool op 3 april om in Chennai nieuw werk te zoeken en zoals jullie intussen wel al weten vertrekken wij op 5 april naar Nepal door visumproblemen. We moesten dus met ons gevieren vooraan komen zitten voor de groep. Samy sprak met lovende woorden over ons en uitte zijn spijt over ons vervroegde afscheid, ik kreeg al meteen een krop in mijn keel.

Hij vertelde dat hij heeft genoten van onze aanwezigheid hier en ons enthousiasme waarmee we de dingen aanpakken. Ook vind hij het merkwaardig hoe goed we hebben gereageerd op het onverwachte visumnieuws. In de plaats van in paniek te schieten hebben we ijverig doorgewerkt en zijn we op elke kans om nieuwe ervaringen op te doen ingegaan.

Het deed zo’n deugd om te horen dat hij tevreden was over ons verblijf hier! Christi wou ook nog iets zeggen...

Zij betreurt het ook dat de 5 maanden er plots maar 3 bleken te zijn maar ook zij waardeert ons voor ons enthousiasme en onze toewijding hier. Ze is blij dat we zo gemakkelijk in alles zijn meegegaan qua eten, woonplaats, gewoonten, ed... En ondanks het feit dat we alledrie heel verschillende karakters hebben wou ze ons ook prijzen voor de maturiteit waarmee we hier als trio door het leven gaan. We delen lief en leed als zussen en dat is uiteraard niet altijd evident maar op geen enkel moment heeft zij het gevoel gehad dat we niet op dezelfde lijn zaten qua aanpak of ideeen.

Ze vroegen ons ook om onze ervaringen te delen... We waren alledrie een beetje van onze sokken geblazen door de hele gebeurtenis en deze vraag kwam onverwacht... Febe vertelde dat ze erg gegroeid is door hier te zijn en dat ze dankbaar is voor ons gezelschap. Dan was ik aan de beurt. Hoe zeer ik mij ook probeerde te bedwingen, het lukte me niet om zonder tranen mijn dankbaarheid te uiten. Een dankbaarheid voor de fantastische tijd die ik hier heb mogen beleven... De kans die ik heb gekregen om hier echt te ZIJN, opgenomen te worden in deze familie die doorheen de stage steeds groter werd... Het was zo maf om slechts na 3 maanden te staan huilen als een kind voor een grote groep mensen die ik intussen als vrienden waardeer en wil koesteren. Johanna vertelde hoe ze in India is thuisgekomen alwaar ze in belgie nog zoekende was... Het was een mooi en ontroerend moment. Nadien kregen we een handdoek van ‘the women’s front’ cadeau, wat ons alledrie natuurlijk ongelooflijk blij maakte!



We mogen ons echt gelukkig prijzen met deze stageplaats. AREDS heeft ons niet enkel opgenomen als stagaires maar ook echt als familieleden. We werden zowel bij de professionele als bij de familiale gebeurtenissen wat ervoor heeft gezorgd dat we hier echt een tweede thuis hebben gevonden. We hebben de kans gekregen om veel verschillende aspecten van het NGO-werk in het Zuiden te ervaren. Daarnaast kregen we de vrijheid om onze eigen creativiteit te laten zegevieren en om dieper in te gaan op de onderwerpen uit ons interessegebied. Daarom nog een laatste keer:

Nandriekes AREDS!



En dan nu een nieuw avontuur, een nieuwe organisatie!



Tot de volgende keer... vanop het dak van de wereld!

PS: nieuwe foto`s te bezichtigen op de picasawebsite

Over vrouwen en piercings

Dag iedereen!!

helpen met de kapjes in het SWATE naaiatelier

mijn fantastische kompanen

Ramya (dorpservaring) en ik tijdens de rally

 

het piercen der neuzen / 3 indische dames met de fantastische christi

Het is intussen al weer even geleden dat ik jullie mijn verhalen toevertrouwde. Intussen is er alweer veel gebeurd… Vooral mijn gevoel over AREDS en India is weer zoveel veranderd. Onze tickets naar Nepal zijn geboekt, het staat nu dus echt vast dat ons avontuur in Renganathapuram bijna op zijn einde loopt. En dat heeft ons aan het denken gezet.. De voorbije week liepen we alledrie triest omdat we door ons naderend afscheid ineens beseffen hoe goed we het hier wel niet hebben. Intussen kennen we de staffmembers al wat beter, zijn we actief betrokken in het werk van de organisatie, kunnen we de mensen van het culturele team onze vrienden noemen waarmee we kunnen babbelen en onnozel doen,… India is niet meer dat grote vreemde land met zijn vreemde tradities en gewoontes… het is een nieuwe thuis geworden, met een warme familie die ons omarmt en nieuwe gewoontes die ons intussen eigen zijn…


De voorbije week zijn we druk aan de slag geweest voor de Internationale Vrouwendag op 8 maart. SWATE, de vrouwenbeweging van AREDS, organiseert op die dag jaarlijks een grote rally rond een bepaald thema. Het is 1 van de grootste evenementen van deze organisatie, dus keken we er enorm naar uit! Er zouden zo’n 3000 vrouwen deelnemen aan de staptocht door Karur. Voor al die vrouwen wou Christy graag een uniform hoofddeksel maken zodat de menigte goed zichtbaar zou zijn. Samen met de mensen van het SWATE-naaiatelier bedacht ze een kapje dat makkelijk te maken is. De kapjes werden gemaakt uit een paarse stof, want paars is de kleur van het feminisme, de vrouw. Ze had er graag nog een rood accent op gehad omdat rood de kleur van kracht is en omdat het de kapjes iets meer karakter geeft. We zaten samen om een accentje te bedenken en kwamen uiteindelijk uit op de vijfhoekige ster die SWATE reeds in haar logo heeft. Samen met Febe en Johanna begon ik de uitlijningen van de ster op de kapjes te tekenen. Eens er een grote hoop klaar was kwamen er zo’n 20 mensen (leden van het cultureel team en van het gezondheidsteam) naar SWATE om de sterren te helpen schilderen. Na ongeveer 4 dagen werken waren er een kleine 3000 kapjes af. Het was zo’n leuke ervaring om samen met die vrouwen buiten te zitten schilderen, vertellen, zingen en lachen! Ze leerden ons Tamil-liedjes en vroegen naar onze familie. Voor het eerst waren we echt handwerk aan het leveren voor SWATE, het voelde fijn om te weten we hen op die manier goed konden helpen.


Op 8 maart was het zover. Na een korte nacht stonden we om 07u op ons klaar te maken. Alledrie sprongen we met kriebels in de buik in onze Indische outfits. Vlechtjes in het haar, bindi op ons voorhoofd, cameramateriaal in de aanslag en vertrekken maar. We reden samen met Christy naar het beginpunt van de rally in Karur. Tijdens de rit vertelde ze ons nog eens de belangrijkste demands waarover de rally zou gaan, voor in het geval dat we geinterviewd zouden worden door de pers (wat gelukkig niet gebeurde, het gaat over hen en niet over ons) . Het belangrijkste thema van deze vrouwendag was de enorme stijging van de voedselprijzen in India. Het zorgt ervoor dat er veel armoede heerst en dat families niet meer kunnen beschikken over hun basisvoedsel. Er participeerden uiteindelijk zo’n 5000 vrouwen in de rally! Het was indrukwekkend om hier een deel van uit te maken. Vooraan reed er een riksja met drie vrouwen die verschillende slogans riepen door een megafoon waarna de hele meute die herhaalde. Er reden ook twee tractoren mee waarop levende tableau’s werden voorgesteld die allemaal gelinkt waren met het thema van de dag. De staff had oa. een raket gebouwd om de prijsstijgingen mee voor te stellen! Tof om te zien hoe origineel ze de dingen hier aanpakken. Het was een bloedhete dag, zo’n 40 graden, dus wel best vermoeiend om te stappen in de vlakke zon! Maar die hitte kon ons niet deren, we werden zo opgenomen in de heisa en probeerden zoveel mogelijk beelden te maken en vooral te genieten! Voor mij persoonlijk was het ook zeer tof dat ik ineens omringd werd met de mensen die ik leerde kennen tijdens mijn dorpservaring. Ramya en Ellomedi waren superlief en uitgelaten, het was een prachtige dag om hen terug te zien en samen met hen door Karur te demonstreren!
 Nog een nieuwtje dat het vermelden waard is:


We hebben sinds donderdagochtend alledrie een neuspiercing!


Tijdens een avondje hennatekenen met Christy kwamen we op het onderwerp van de neuspiercing. Zo goed als elke vrouw op het Indische platteland heeft er een en wij vinden dat zelf ook heel mooi. Christy was volledig fan van het idee en voor we het goed en wel beseften was de afspraak al gemaakt! We gingen met ons drietjes naar de juwelier in Karur om een ‘nosedrop’ te kiezen, spannend! De dag zelf werden we door Christy omgetoverd in drie indische dames! Voor het eerst kregen we een sari aan, supermooi maar toch niet zo evident om in te lopen! Een bindi op ons voorhoofd, bloemetjes in ons haar en een knoop in ons maag. De piercing zou op de traditionele Indische wijze gestoken worden zonder verdoving. In India is het steken van een piercing meer een vorm van acupunctuur en het piercen zelf is er een echte familiegebeurtenis. We werden op een doek gezet en hielden elkaars hand goed vast! Christy was superlief en hield onze hoofden goed vast wanneer het gebeurde. Alle staffleden die aanwezig waren op dat moment waren e rook bij. Iedereen was zo lief, we voelden ons echt deel van de familie. De pijn viel mee maar echt aangenaam was het nu ook weer niet :-) De piercing staat aan de rechterkant van onze neus en vrij lag zoals het in Zuid-India de gewoonte is. (in Noord-India dragen de vrouwen de piercing aan de linkerkant) Intussen zijn we dus steeds meer een beetje Indisch aan het worden :-) We krijgen veel complimentjes over onze enkelbandjes en de piercing! Zelf zijn we ook zeer tevreden, het is niet zomaar een piercing. Het was zo een mooie belevenis om dit samen met onze nieuwe familie mee te maken… Alsof er een beetje India in onze neus is gekropen..

Dit weekend hebben we een uitje gemaakt naar Kanyakumari, het meest zuidelijke puntje van India waar de Bengaalse Golf, de Indische Oceaan en de Arabische zee elkaar ontmoeten. Het was leuk om India aan zee te ontdekken en even echt vakantie te nemen. De grootste reden van ons uitstapje was eigenlijk de ontmoeting met Fien, een Noord-Zuid klasgenootje die haar stage in Kerala doet. Omdat we elkaar graag eens wilden zien tijdens ons Indisch verblijf besloten we af te spreken in het midden tussen Tamil Nadu en Kerala. Het is er ongelooflijk mooi en al wie mij kent kan zich inbeelden hoeveel deugd het deed om dicht bij de zee te zijn. We gingen naar een afgelegen strandje waar de Tsunami 6 jaar geleden lelijk huis heeft gehouden. Vreemd om daar te staan op een beolied strand, wetende dat de mensen van dit dorp elke dag opnieuw herinnerd worden aan die vreselijke ramp wanneer ze de onstuimige zee zien… Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo een enorme golven heb gezien!! Het was zalig om te zien en het kriebelde zo hard om te surfen!! Wat hier echt onmogelijk zou zijn omdat het te gevaarlijk is door de rotsen… Het was super om twee dagen met Fien op te trekken en haar avonturen van kerala te horen. India is zo groot en verscheiden, dat merkten we zelfs al uit de verschillende ervaringen die we hebben in Tamil Nadu en Kerala. Het waren twee zalige dagen met prachtige tempels en bouwwerken, veel gebabbel, zonsopgang (!) en zonsondergang, lekkere goedkope restaurantjes, zee zee zee, en veel genieten!!
 Nog even dit voor de nieuwsgierigen: op 5 april verlaten we Renganathapuram en vertrekken we richting Nepal!

 Liefs!


WIST JE DAT?


- We vorige week voor het eerst een olifant langs de kant van de weg zagen in ons dorp.- Ze blijkbaar 50 jaar oud was en vreemde pigmentvlekken had.

- Febe en ik haar hebben aangeraakt en dat zeer stoer vonden!

- Wij een indische drum hebben besteld!!

Betoverend India

Waar ik de kriebels van krijg tijdens mijn Indisch avontuur:

 - De eindeloze gesprekken met de Indiërs waarna blijkt dat ze toch nog steeds niet begrepen hebben wat je bedoelt (zelfs degene die engels praten niet)


- Het wandelen door een rayon in de supermarkt en plots een hele familie zien giechelen en fluisteren omdat er ineens een ‘witte’ in hun winkel loopt


- Niet in staat zijn om zelfstandig te werken omdat ze denken dat ze je handje bij alles moeten vasthouden


- Aan tafel komen bij eender welke maaltijd per dag en zien dat het RIJST is


- Oververhit en zwetend gaan slapen en dan wakker worden rond 6u30 met kiekevel


- Mijn persoonlijke murphy die zich duidelijk op mijn kapellekes focust (‘chapels’ is de naam voor slippers hier... de mijne gaan op de 1 of de andere manier elke keer kapot)


- Allemaal beestjes: vanaf de schermering komen de muggen in actie als een gewapend front op zoek naar febe en mij, in de keukenkasten van Ambiga lopen er kakkerlakken rond die van 3 tot 5 cm groot zijn, op de trein trippelt een (hopelijk) eenzame muis op zoek naar etensresten, in de beste badkamer van het huis leeft een hyperkinetische gedesoriënteerde gekko die van de kamer zijn persoonlijke racebaan heeft gemaakt, de mierenkolonie in onze nieuwe badkamer die langzaam maar zeker het hout van de balken aan het oppeuzelen zijn,...


- De eindeloze vuilnisbelten langs de straat... alsof India naast rijst- en katoen- ook plastiekplantages heeft


- Dat al dat afval maar op 1 manier verdwijnt (neen jammer genoeg niet met de plaatselijke ivago) maar door het te verbranden


- Dat onze huisbrandstapel vlak naast onze slaapkamer ligt en je je waarschijnlijk wel kan inbeelden hoe zalig de geur is van dat plastieken kampvuur


- de enorme smogvervuiling in de steden als een rechtstreekse aanslag op onze longen


- riksjadrivers die ons meenemen voor een degelijke prijs maar dan de hele weg lang zagen ‘of we die tempel ook niet willen zien, of dat plekje... en dat hij ons er gerust allemaal naartoe wil voeren’ ... neeeeeen we willen gewoon naar DAAR!


- Het niet zelfstandig kunnen werken doordat we met ons drieën zijn, altijd wachten op elkaar en wennen aan elkaars tempo, nooit eens los kunnen zijn om op je eentje een beslissing te nemen


- Het gebrek aan structuur en constructiviteit waardoor ik hoe dan ook het gevoel heb dat ik steeds achter de trein aan blijf hollen maar hem nooit haal


- De überslechte televisieprogramma’s waarin overacting een duidelijke noodzaak is


- Het soms niet vinden van een thuis in deze vreemde wereld met andere gewoontes en communicatie


- De laksheid van Indiërs tov het extreme vuilnisprobleem... alsof er gewoon niets aan te doen is dus dumpen die plastiek zakken






Waar ik van kan genieten tijdens mijn Indisch avontuur:


- Mijn kitsherig roze dekbedje met een strak gespannen muskietennet erover als mijn persoonlijk kamp om in te slapen.


- De dag laten passeren zoals hij komt... zonder bezig te zijn met ‘hoe laat is het?’... als het donker wordt is het 18u... en dat is voldoende om te weten


- Het dorp ingaan en mij afvragen waar die meute kinderen nu ineens vandaan komt... uit alle hoeken en gaten komen ze aangelopen ‘auntie auntie what is your name?’


- Samen met mijn 2 kompanen de supermarkt bij elkaar roepen omdat we Nutella choco gevonden hebben


- De veranderingen van het licht doorheen de dag... elke kleur is hier zo sprekend en verandert mee met de beweging van de zon... schoon


- Oude mannetjes die met hun karren doorheen het dorp stappen... de karren voortgetrokken door 2 ossen met prachtig blauw gekleurde hoorns (overblijfsel van Pongal)


- Motto’s die passeren met hele families erop, papa vooraan met kind 1 tussen zijn benen en moeder achterop met kind 2 op haar schoot... een bewegende sari in de wind


- Mijn bord te vullen met de lekkere salades van Ambiga (kokkin) en die met mijn handen te mengen doorheen de rijst en dan met een chapati op te scheppen... ik geniet echt van het met mijn handen eten, meer dan ik ooit had verwacht


- Af en toe een blik werpen op de blogs van klasgenoten om mij even in hun afrikaans of zuid-amerikaans avontuur te wanen


- Samen met Febe en Johanna de humor inzien van bepaalde situaties... het uitgieren met alle reis-insiders


- De koffie van ambiga, ongetwijfeld de beste die er bestaat!


- Binnenwandelen in het bureau van gauri en kani (baby) zien slapen op een rieten mat op de grond... ze overschrijdt gewoon elke grens van schattigheid


- Wakker worden met het geroep van een 2-jarig überschattig kereltje... ‘AKA, AKA!’


- Werken in het office van AREDS met de lieve Arivu die telkens weer vraagt of we ons hier op ons gemak voelen... Ja Arivu!


- Ergens zitten werken in het office en elke dag opnieuw om 11u en om 16u een koffietje krijgen van 1 van de huismedewerkers (aan onze ‘mmm koffie’ reactie hadden ze al gauw door dat ze de thee mogen laten voor wat hij is en ons altijd koffie mogen geven )


- Een hindoetempel bezoeken en genieten van de serene omgeving... de klank van de bellen (die hangen aan de ingang van de tempel en worden aangeraakt om God te laten weten dat er iemand is), de geur van de wierook, de prachtige gebouwen en afbeeldingen... maar vooral het besef dat het hier – in hun meest persoonlijke plaats, de woonplaats van hun God – het gemakkelijkst is om als blanke te verdwijnen en aanvaard te worden ...


- Afdingen bij de zoveelste riksjadriver die 4 keer zoveel vraagt dan de rit waard is... en erin slagen om een degelijke prijs te bekomen


- De versieringen in die riksja’s die bij de 1 al meer kitsch zijn dan bij de ander (lees: een knalpaars discolampje boven ons hoofd als het donker werd)


- Het naaiatelier van SWATE waar de kasten uitpuilen met de mooiste stoffen


- Het geduld van de leraressen van het cultural team en hun hart gevuld van vriendschap


- Het genieten van het zusterschap met Febe en Jo, het alles delen en opkomen voor elkaar no matter what...


- Het ons thuis voelen hier in dit vreemde universum waar de stem van de gemeenschap heerst en men kitsherige bollywoodfilms en overstuurde boxen het van het vindt


- Fietsen naar ons dorp en onderweg vrienden en kennissen tegenkomen


- Beetje bij beetje een local worden, onze weg vinden in de stad, afdingen als geen ander, naar de sweetshop gaan en perfect weten wat we willen, minder opvallen in het dorp,...


- Tijd hebben... om na te denken, te lezen, echt naar muziek te luisteren, te chillen, te zijn,...


- Chillen onder de sterrenhemel die van tussen de palmbladeren op ons neerkijkt


- De grote witte maan die over ons waakt


- ELKE dag opstaan met zonnestralen die door het raam komen piepen


- Zuivere warme lucht inademen...


- de lekkerste koffietjes drinken bij een kraampje aan de kant van de weg voor de gigaprijs van 6 roepie (0.12 euro)


- de vele hindoetempels groot en klein... altaartjes... zoals het ganesha altaar onder de enorme boom bij het binnenrijden van Renganathapuram


- het engagement van de mensen hier die telkens opnieuw de kracht vinden om te vechten tegen de averechts werkende overheid


- te voelen dat we worden opgenomen binnen AREDS, dat de staff ons kent en dat we weten dat we bij iedereen terecht kunnen als er iets is


- samen met Christy op stap gaan is altijd super... vrouwenuitstapjes... zo’n lieve geduldige vrouw met zoveel levenswijsheid en energie om te blijven vechten voor haar ideëen


- de was doen met de hand... met ons drietjes staan zwoegen bij de wasbak in de tuin... je krijgt er zowaar een betere conditie van, zo’n intensief werk


- de electriciteit die zo’n 6 keer per dag uitvalt zonder dat iemand ervan opkijkt... geen electriciteit betekent pauzeren... even bijkletsen, chillen en ... wachten tot hij terug komt of de stroomgenerator het over neemt


- het gekrioel van gekko’s over de muren


- bijleren over het leven en de wereld


- maybe today maybe tomorrow....


- het delen van al deze onwaarschijnlijke ervaringen met twee supergoede vrienden is een ware luxe die me elke dag opnieuw oprecht gelukkig maakt

 India vormt me, doet me vallen en terug opstaan, maakt me boos, verbaast me, laat me vrij zijn, sterkt me, doet me lachen, vult me met nieuwe inzichten, zet me aan het denken, betovert me! Ik kom mezelf geregeld tegen tijdens deze ervaring... de confrontatie met mezelf is nooit veraf... maar hoe klein ik me hier soms ook kan voelen in dit gigaland toch voel ik vooral dat ik groei, elke dag opnieuw...

liefs uit Renganathapuram

weekendje chennai

Dag iedereen!


Hoe gaat het in het belgenlandje??? Het vriesweer lijkt daar maar niet te kunnen ophouden... Van hieruit is het moeilijk om mij dat in te beelden met een dagelijkste temperatuur van 37 graden :-) Vorig weekend gingen we opnieuw naar Chennai om er een seminarie bij te wonen over ‘Social Enterpreneurship for Development Service’. Het was een goede gelegenheid om het Indische studentenleven eens van nader bij te bekijken. Belangrijk om te vermelden is dat we er meededen aan een quiz over India en glansrijk 2de werden :-) Daarbij moet ik ook wel zeggen dat er slechts 5 teams waren en zo’n 60 vragen waarvan wij er 1 konden beantwoorden... Leve nobelprijswinnaar Amartya Sen! Ons weekend chennai in een notendop:

- treinrit van 9u --> slechtste treinrit tot nu toe, geen oog dicht gedaan

- willen picknicken en bij de zoektocht naar een park eindigen op het midden van een rondpunt (sint-anna in het klein met het hectische indische verkeer errond)

- het park van de big banyan tree bezoeken, een proper (!) park waarin er verschillende banyan bomen stonden, echt zotte bomen die blijven groeien vanuit een moederboom en waarbij er steeds nieuwe stammen bijkomen

- hindoetempel bezoeken gewijd aan de god Shiva

- hennatekeningen op onze handen

- eten in de pizzahut :-p

- rum cola drinken in de Vestin: chique hotel en in India zijn dat zowat de enige plaatsen waar je een bar vind waar ze alcohol serveren

- 1ste dag van het seminarie: we worden voorgesteld als 3 finse studentes

- Ontmoeten later de echte finnen en dat blijken seuten te zijn

- Quiz: belgen op de 2de plaats

- Marina beach by night: het was rustig op het strand, zalig om bij volle maan naar het woeste water te kijken (zonder toeschouwers!)

- chocolademousse met kahlua cream eten in de zara: ik zweer het u die mousse is het vermelden waard!

- 2de dag seminarie: papervoorstelling door studenten, interessant

- George town: superdrukke winkelbuurt waarin elke straat bestaat uit 1 soort winkel (bv. Papierstraat, brillenstraat, loodgietergeriefstraat,...)

- Weekend eindigen in een superlekker indisch restaurantje! Chicken ticka masala met butter naan!



WIST JE DAT

- Wij al 1.5 maand een kamer delen zonder enig probleem

- Johanna hier bekend staat als de ‘spicegirl’ omdat ze het beste tegen het pikante eten kan

- Wij hier op zeer regelmatige uren eten (ontbijt om 08u30, lunch om 13u en avondeten om 20u)

- Die maaltijden ALTIJD bestaan uit rijst, maar dat de volgende zaken toch ook het vernoemen waard zijn:

o ontbijt

 Idli’s (sponzen gemaakt van rijstdeeg) met kokoschutney

 Dosi’s (pannekoeken van rijstdeeg) met sakarai (suiker) en konfituur

 Koffie: met melk en suiker, superlekker bereid door Ambiga (onze kokkin)

o lunch

 Sambar: indische groentencurry voor bij de rijst, lekker met linzen

 Gefrituurde bloemkool

 Ajuin in yoghurtsausje

 Heerlijke auberginebereiding

 Papadam: soort gepofte pannekoekjes gemaakt van ...

o avondeten

 Paprikasaladeke voor bij de chapati (indisch brood, enkel ’s avonds)

 Chapati met een vairee paraam (banaan) en sakarai (suiker) mmmm

 Eibereidingen vallen ook altijd in de smaak

o Fruit

 Vairee paraam (banaan of naantjes zoals febe ze noemt): superlekker, laatst ook roze bananen gegeten, een duurdere soort blijkbaar, megalekker!

 Goa: groen fruit, zeer lekker, seizoen is nu jammer genoeg voorbij

 Papaya: lekker en zacht van smaak, goed voor de vertering

 Ananas: lekker maar anders dan thuis en febe vind die van de Okay toch iets beter

 Soort verschrompelde kiwi die smaakt naar oude vijgen, lekker maar rare textuur en enorm zoet

 Appel: is hier erg duur en niet zo sappig als in belgie

 Druiven: zonder pit, ook wel lekker

- Het eten in het Zuiden heel erg verschilt van dat in het Noorden

- De Belgische treinramp in de Indische krant stond met fotootje enal!

- We er maar niet in slagen ook maar 1 indische naam te onthouden

- Dat echt belangrijk is tijdens de kennismakingsspelletjes met de kinderen

- Het hier echt onaangenaam warm aan het worden is! Okselvijvers, borstriviertjes en rugmeren bij de vleet!



Vele groetjes!!!