Een Indisch afscheid om U tegen te zeggen

Wanakam!




Welkom bij het voorlopig laatste blogbericht uit India... snik snik... India zit in mijn hart, ik ben dus niet van plan mijn blognaam te veranderen. :)

Even praktisch:

- Maandag 5 april vertrekken we naar Kathmandu, we zullen daar dinsdag rond de middag arriveren.

- Dit heeft als rechtstreeks gevolg dat zowel mijn gsmnr als mijn adres veranderen. Ik laat jullie zo gauw ik kan mijn nieuwe contactgegevens weten zodat ik overspoeld kan worden door smsjes en postpakketten :)!

- Na 2 maanden Nepal is het de bedoeling om terug te keren naar India, ditmaal als toerist. Hoe graag we dit ook willen, een terugkeer naar AREDS zit er qua timing niet meer in. We willen graag het jungleproject in Chattisgargh bezoeken en vandaaruit Kerala, Goa en Mumbai zien. Om dan op 27 juni naar Belgie terug te keren vanuit Mumbai. Amai we zitten ongeveer in de helft, de tijd gaat veel te snel! (hoe graag ik jullie ook wil terugzien, dit avontuur zou nog een pak langer mogen doorgaan)



Zo, even over de voorbije weken...



We hebben nu ongeveer 10 dagen in de Playwayschool van AREDS gespendeerd. We woonden er in ons eigen kleine indische huisje en sliepen op de typische grasmatjes. Ons huisje lag vlak naast het huisje van Justin, onze begeleider tijdens ons verblijf op de school. Justin is een lieve jonge gast (29j) die tijdens zijn studies om priester te worden besloot ermee te stoppen omdat hij de roeping niet echt voelde.. Het voorbije jaar heeft hij in de school doorgebracht waar hij computerles gaf aan de kinderen en Engelse les aan de leerkrachten. De leraressen zijn naast collega’s ook zeer dichte vrienden wat voor een aangename sfeer zorgt op de school. Wij verbleven er in de eerste plaats om er verder te werken aan ons kinderproject en daarnaast ook om mee te helpen met de voorbereidingen voor de ‘annual day’, het jaarfeest van de school. De school heeft 3 kleuterklassen en verder van het 1ste tot en met het 5de leerjaar. Ze willen graag ook een 6de leerjaar maar dat is een project dat nog wat tijd nodig heeft. Misschien moet ik eerst nog wat meer uitleg geven over ons kinderproject. Momenteel is ons idee dus om een boekje te maken dat als educatief materiaal kan worden gebruikt in scholen. In dit boekje willen we de verhalen van kinderen uit India, Belgie en Nepal neerschrijven om enerzijds de gelijkenissen (een kind is overal in de eerste plaats een kind met gelijkaardige dromen en verlangens) en anderzijds de verschillen te ontdekken... We zullen wel zien wat het resultaat zal worden... Het werkproces op zich is voor mij al enorm boeiend. We hebben met 7 kinderen gewerkt van het 3de, 4de en 5de leerjaar. We probeerden er samen met Justin als onze vertaler een ontspannen groepsgesprek van te maken waarin wij evenveel ervaringen deelden met hen als omgekeerd. India blijft natuurlijk India... waarin ik mijn grote idealistische ideeen telkens opnieuw moet bijschaven naar wat er in de realiteit slechts mogelijk is. Maar we hebben toch voldoende materiaal om mee aan de slag te gaan. Het wordt voor ons een zoektocht aangezien we dit voor het eerst doen maar we gaan de uitdaging graag aan en hopen dat het resultaat bruikbaar zal zijn.



We deden de gesprekjes tussen de voorbereidingen voor de Annual Day door. Op dit feest tonen alle klassen het beste van zichzelf op gebied van zang, drama en dans. Veel uberschattige dansjes op gigaluide bollywoodmuziek dus! De leraressen kopen elk jaar een nieuwe uniformsari voor Annual Day en wij besloten dat dit misschien wel een goede gelegenheid was om ons er ook 1 aan te schaffen. Normaal gezien zouden er die zaterdag lessen doorgaan om een feestdag in te halen (uhu) maar die werd zonder enige probleem terug tot vakantiedag omgetoverd. Op dat gebied zijn die Indiers toch niet te schatten hoor... We zijn tijdens ons verblijf ook naar onze eerste Indische trouw geweest, van 1 van de leraressen. En op die dag (een vrijdag) moet het schooltje het maar redden met 3 leerkrachten ipv met 13. Als India viert laten ze alles vallen! Maar coit wij waren er niet rouwig om! Het is een ongelooflijk kitsh spektakel met (!uiteraard!) superluide muziek en veel rituelen die moeten worden nageleefd. Enkele zaken die mij opvielen:

- de robot die ons begroette aan de ingang van de hal: een plastieken indisch madammeke in sari die de hele tijd met haar hoofd staat te schudden en haar handen tegen elkaar houdt; echt een hilarisch zicht

- de bruid die letterlijk in een kerstboom van juwelen was veranderd

- de live muzikanten die zonder enige gene even een pauze houden in hun optreden om naar die drie blanke meisjes te kijken

- de vraag die we ons alledrie stelden na het zien van de rituelen: HOEVEEL bloemenkransen kan je rond iemand zijn schouders hangen?

- ongelooflijk veel volk (de vader van de bruid is een eerlijke district collector) die allemaal rijkelijk worden gevoederd...

- de afwezigheid van alcohol of eigenlijk van elke drank naast water

- de kostprijs van de bruidssari: 18000 Rs (275 euro); vooral als je weet dat de mensen hier gemiddeld zo’n 60 Rs per dag verdienen (als ze al werk hebben) en daarmee zwaar tekort schieten om hun familie te onderhouden

- ...



Maar ik ben weer aan het afdwalen... Mijn goede intentie om dit keer een kortere blog te schrijven valt dus weer in het water. Alvast mijn excuses!

Op zaterdag gingen we met het gammele schoolbusje naar Trichy. ‘Kheb mijn wagen volgeladen... met tetterende leraressen!’ Amai die kunnen nogal roepen en die houden geen moment hun mond. Ondanks het feit dat vele reeds kinderen hebben en getrouwd zijn, gedragen ze zich onder elkaar super kinderlijk, soms kinderachtig. Dit komt waarschijnlijk doordat deze meisjes al vanaf hun 21 jaar in een huwelijksleven worden gestort waarin er voor onnozeliteirten geen ruimte meer is. Enfin laat ons zeggen dat we blij waren dat Justin (als enige man) ook geen zin had om de ganse dag te shoppen met de dames. We gingen eerst even mee naar sariparadijs waar ze een paars met oker kleurige sari uitkozen, zeer mooi! Nadien bezochten we samen met Justin 2 tempels. De eerste was gewijd aan Ganesha en lag op een berg. Voor we aan de klim begonnen werden we gezegend door een prachtige olifant aan wie ik meteen mijn hart verloor! De tempel is prachtig gebouwd en vanop de top hadden we een mooi overzicht van Trichy. Nadien bezochten we de Srirangam Tempel, een typische torentempel die gewijd is aan Shiva. Een weetje voor de liefhebbers: deze tempel is de breedste van heel Azie. Het domein rond de tempel was gigantisch en overal ontdekten we weer mooie wandschilderingen of afbeeldingen. Op de terugweg naar huis passeerden we het dorpje Ayyarmalai. ‘Malai’ betekent in Tamil ‘berg’. In dit dorp is er een hoge berg waarop ook een tempel is gebouwd die opnieuw gewijd is aan Shiva. We besloten er de volgende ochtend met Justin heen te gaan, aangezien ook hij nog nooit op de top was geweest.



De volgende ochtend stonden we extra vroeg op om de ergste hitte te vermijden... Tegenwoordig is het hier zodanig warm dat ik van het zweten geregeld ‘zoutmijnen’ op mijn kleren krijg... Een beetje goor maar fin het is maar om nogmaals te duiden: het is hier echt niet normaal HEET! Deze beklimming is niet te vergelijken met de klim die we de dag voordien in Trichy maakten. Nu moesten we maar liefst 1017 trappen op om de top te bereiken! Wat die hele beklimming voor mij een pak draagbaarder maakte was de aanwezigheid van aapjes! Al wie mij kent weet dat ik een apenfan ben en hier krioelde het er gewoon van, goddelijk gewoon! Ik heb er natuurlijk veel foto’s van genomen, die volgen dus. Het was echt een zalige ochtend! Tijdens de beklimming hadden we een prachtig uitzicht op de regio, man man man India!



Kwestie van in onze laatste weken India niets te moeten missen zijn we in volle vaart alle kansen aan het benutten om nieuwe ervaringen op te doen. Vandaar ook dat we het zagen zitten om voor 1 dagje naar Chennai te reizen om er een ineenzetting van een vrouwenparlement ineen te zetten. Concreet betekent dat dus ’s avonds om 20u30 de trein op, om 5u30 aankomen in Chennai, kort dutje doen, een dag daar zijn, diezelfde avond terug op de trein kruipen voor alweer een 9 uur durende treinrit. We zijn ze intussen al gewend die nachtelijke treinritten, wat niet betekent dat ik er een betere nachtrust op na hou. Niet dus. Maar even terug naar het doel van deze dag. Christy heeft samen met de vrouwen van het Women’s Front, een overkoepelende vrouwenbeweging van Tamil Nadu, een ‘Womens Assembly’ in elkaar gebokst. Drie dagen lang hebben zo’n 350 vrouwen deelgenomen aan deze ineenzetting van een 100% vrouwenparlement. Ze bekleden er zogezegd ministerfuncties en schrijven wetten uit die gelinkt zijn aan hun bevoegdheid. Over die wetten worden er dan discussies gehouden. Tijdens deze 3 dagen worden alle regels van het echte assembly toegepast. De discussies verliepen volledig in Tamil dus konden we moeilijk volgen maar we waren hoe dan ook blij dat we hier een dag aanwezig konden zijn. Al deze vrouwen strijden zo hard voor betere rechten en meer zeggenschap in de maatschappij, het is fantastisch om zoiets te zien! Voor hen is het een goede voorbereiding naar een eventuele politieke participatie toe (The Womens Front wil bij de volgende verkiezingen als een alternatieve politieke kracht naar voren komen) en voor de overheid is het een confronterende gebeurtenis waaruit misschien gedragsveranderingen kunnen voortkomen.







Intussen zijn we terug thuis van de Playwayschool. Annual Day was een fantastisch feest! Wij hadden ook een groepje kinderen van het 2de leerjaar een liedje aangeleerd. Hun optreden was niet zo bijster maar de maskers die we voor hen hadden gemaakt (leve Johanna en Febe hun tekentalent) maakten veel goed!



Vandaag was zo een warme en intense dag! Deze ochtend zijn we vermoeid opgestaan na de lange annual day gisteren. Aangezien er 3 priesters bij ons thuis logeerden vonden Samy en Christi het een goede gelegenheid om een misviering te houden. Zo gezegd, zo gedaan... voor we het goed en wel beseften zaten we in de vergaderzaal rond de tafel (het altaar voor de gelegenheid) samen met Samy, Christi, de 3 priesters en hun chauffeur... We voelden ons er in eerste instantie een beetje raar bij omdat geen van ons het katholieke geloof praktiseert zoals het hier het geval is. Maar we probeerden gewoon even mee te gaan in het moment en het werd uiteindelijk een mooi bezinningsmoment waarin we onze ervaringen deelden en even de tijd namen om te danken voor al het goeds rondom ons... Het zette me wel aan het denken... Ik ben niet gelovig, althans niet in een god... Ik geloof in de mens met zijn goede en slechte kanten, en in de wil om het goede te laten zegevieren. Maar echt de tijd nemen om even stil te staan bij mijn leven, de kansen die ik krijg, de fouten die ik maak, de dromen die ik wil nastreven...doe ik bijna niet. In ons hectische leven in het Belgenlandje is daar zo weinig tijd voor... Zoals ze deze ochtend geheel spontaan zo een viering op poten zetten en ons daar in intieme kring in betrekken... zo geniet ik ook echt van de Indische mentaliteit. Het mag dan nog in de context zijn van een geloof dat ik niet deel...Het echt tijd nemen om samen te zijn met familie en vrienden, ervaringen te uiten, te filosoferen, dankbaar te zijn voor mogelijkheden, te leren uit gemaakte fouten... Dat inzicht steek ik in mijn rugzak naar huis... Het leven niet als een evidentie te aanzien, en voldoende stil te staan bij de essentiele dingen.



Na de ‘mis’ vertrokken we naar het landbouwproject van AREDS. Er zou een picknick doorgaan met de ganse staff om dit project te vieren. Wij waren zeer enthousiast omdat het ons de kans gaf iedereen nog eens te zien voor ons vertrek. Toen we daar aankwamen zat de ganse bende ons al op te wachten. Iedereen waarmee we ooit in contact zijn gekomen doorheen deze stage was er: de office-staff, onze ‘adoptie-ouders’ van de dorpservaring, het cultural team, senthil en mukthul van ACTS, het health team waarmee we samen de kapjes schilderden voor de womens day, de voltallige ploeg van de playwayschool,... Iedereen zat in stoeltjes die in rijen waren opgesteld. Tot daar de gezellige picknick dachten we toen we aankwamen, niet wetende van het doel van deze meeting. We besloten ons dan maar gewoon tussen de staff te zetten en te wachten op de speech van Samy. Samy begon in tamil te spreken maar al snel hoorden we tussen zijn tamilwoorden door ook de termen ‘exposure’, ‘belgian girls’ en ‘justin’. Gauri, de secretaresse van AREDS die achter ons zat, spoorde ons aan om naar voren te gaan. Bleek dat deze hele bijeenkomst voor ons en Justin was georganiseerd!!! Justin verlaat de Playwayschool op 3 april om in Chennai nieuw werk te zoeken en zoals jullie intussen wel al weten vertrekken wij op 5 april naar Nepal door visumproblemen. We moesten dus met ons gevieren vooraan komen zitten voor de groep. Samy sprak met lovende woorden over ons en uitte zijn spijt over ons vervroegde afscheid, ik kreeg al meteen een krop in mijn keel.

Hij vertelde dat hij heeft genoten van onze aanwezigheid hier en ons enthousiasme waarmee we de dingen aanpakken. Ook vind hij het merkwaardig hoe goed we hebben gereageerd op het onverwachte visumnieuws. In de plaats van in paniek te schieten hebben we ijverig doorgewerkt en zijn we op elke kans om nieuwe ervaringen op te doen ingegaan.

Het deed zo’n deugd om te horen dat hij tevreden was over ons verblijf hier! Christi wou ook nog iets zeggen...

Zij betreurt het ook dat de 5 maanden er plots maar 3 bleken te zijn maar ook zij waardeert ons voor ons enthousiasme en onze toewijding hier. Ze is blij dat we zo gemakkelijk in alles zijn meegegaan qua eten, woonplaats, gewoonten, ed... En ondanks het feit dat we alledrie heel verschillende karakters hebben wou ze ons ook prijzen voor de maturiteit waarmee we hier als trio door het leven gaan. We delen lief en leed als zussen en dat is uiteraard niet altijd evident maar op geen enkel moment heeft zij het gevoel gehad dat we niet op dezelfde lijn zaten qua aanpak of ideeen.

Ze vroegen ons ook om onze ervaringen te delen... We waren alledrie een beetje van onze sokken geblazen door de hele gebeurtenis en deze vraag kwam onverwacht... Febe vertelde dat ze erg gegroeid is door hier te zijn en dat ze dankbaar is voor ons gezelschap. Dan was ik aan de beurt. Hoe zeer ik mij ook probeerde te bedwingen, het lukte me niet om zonder tranen mijn dankbaarheid te uiten. Een dankbaarheid voor de fantastische tijd die ik hier heb mogen beleven... De kans die ik heb gekregen om hier echt te ZIJN, opgenomen te worden in deze familie die doorheen de stage steeds groter werd... Het was zo maf om slechts na 3 maanden te staan huilen als een kind voor een grote groep mensen die ik intussen als vrienden waardeer en wil koesteren. Johanna vertelde hoe ze in India is thuisgekomen alwaar ze in belgie nog zoekende was... Het was een mooi en ontroerend moment. Nadien kregen we een handdoek van ‘the women’s front’ cadeau, wat ons alledrie natuurlijk ongelooflijk blij maakte!



We mogen ons echt gelukkig prijzen met deze stageplaats. AREDS heeft ons niet enkel opgenomen als stagaires maar ook echt als familieleden. We werden zowel bij de professionele als bij de familiale gebeurtenissen wat ervoor heeft gezorgd dat we hier echt een tweede thuis hebben gevonden. We hebben de kans gekregen om veel verschillende aspecten van het NGO-werk in het Zuiden te ervaren. Daarnaast kregen we de vrijheid om onze eigen creativiteit te laten zegevieren en om dieper in te gaan op de onderwerpen uit ons interessegebied. Daarom nog een laatste keer:

Nandriekes AREDS!



En dan nu een nieuw avontuur, een nieuwe organisatie!



Tot de volgende keer... vanop het dak van de wereld!

PS: nieuwe foto`s te bezichtigen op de picasawebsite