Betoverend India

Waar ik de kriebels van krijg tijdens mijn Indisch avontuur:

 - De eindeloze gesprekken met de Indiërs waarna blijkt dat ze toch nog steeds niet begrepen hebben wat je bedoelt (zelfs degene die engels praten niet)


- Het wandelen door een rayon in de supermarkt en plots een hele familie zien giechelen en fluisteren omdat er ineens een ‘witte’ in hun winkel loopt


- Niet in staat zijn om zelfstandig te werken omdat ze denken dat ze je handje bij alles moeten vasthouden


- Aan tafel komen bij eender welke maaltijd per dag en zien dat het RIJST is


- Oververhit en zwetend gaan slapen en dan wakker worden rond 6u30 met kiekevel


- Mijn persoonlijke murphy die zich duidelijk op mijn kapellekes focust (‘chapels’ is de naam voor slippers hier... de mijne gaan op de 1 of de andere manier elke keer kapot)


- Allemaal beestjes: vanaf de schermering komen de muggen in actie als een gewapend front op zoek naar febe en mij, in de keukenkasten van Ambiga lopen er kakkerlakken rond die van 3 tot 5 cm groot zijn, op de trein trippelt een (hopelijk) eenzame muis op zoek naar etensresten, in de beste badkamer van het huis leeft een hyperkinetische gedesoriënteerde gekko die van de kamer zijn persoonlijke racebaan heeft gemaakt, de mierenkolonie in onze nieuwe badkamer die langzaam maar zeker het hout van de balken aan het oppeuzelen zijn,...


- De eindeloze vuilnisbelten langs de straat... alsof India naast rijst- en katoen- ook plastiekplantages heeft


- Dat al dat afval maar op 1 manier verdwijnt (neen jammer genoeg niet met de plaatselijke ivago) maar door het te verbranden


- Dat onze huisbrandstapel vlak naast onze slaapkamer ligt en je je waarschijnlijk wel kan inbeelden hoe zalig de geur is van dat plastieken kampvuur


- de enorme smogvervuiling in de steden als een rechtstreekse aanslag op onze longen


- riksjadrivers die ons meenemen voor een degelijke prijs maar dan de hele weg lang zagen ‘of we die tempel ook niet willen zien, of dat plekje... en dat hij ons er gerust allemaal naartoe wil voeren’ ... neeeeeen we willen gewoon naar DAAR!


- Het niet zelfstandig kunnen werken doordat we met ons drieën zijn, altijd wachten op elkaar en wennen aan elkaars tempo, nooit eens los kunnen zijn om op je eentje een beslissing te nemen


- Het gebrek aan structuur en constructiviteit waardoor ik hoe dan ook het gevoel heb dat ik steeds achter de trein aan blijf hollen maar hem nooit haal


- De überslechte televisieprogramma’s waarin overacting een duidelijke noodzaak is


- Het soms niet vinden van een thuis in deze vreemde wereld met andere gewoontes en communicatie


- De laksheid van Indiërs tov het extreme vuilnisprobleem... alsof er gewoon niets aan te doen is dus dumpen die plastiek zakken






Waar ik van kan genieten tijdens mijn Indisch avontuur:


- Mijn kitsherig roze dekbedje met een strak gespannen muskietennet erover als mijn persoonlijk kamp om in te slapen.


- De dag laten passeren zoals hij komt... zonder bezig te zijn met ‘hoe laat is het?’... als het donker wordt is het 18u... en dat is voldoende om te weten


- Het dorp ingaan en mij afvragen waar die meute kinderen nu ineens vandaan komt... uit alle hoeken en gaten komen ze aangelopen ‘auntie auntie what is your name?’


- Samen met mijn 2 kompanen de supermarkt bij elkaar roepen omdat we Nutella choco gevonden hebben


- De veranderingen van het licht doorheen de dag... elke kleur is hier zo sprekend en verandert mee met de beweging van de zon... schoon


- Oude mannetjes die met hun karren doorheen het dorp stappen... de karren voortgetrokken door 2 ossen met prachtig blauw gekleurde hoorns (overblijfsel van Pongal)


- Motto’s die passeren met hele families erop, papa vooraan met kind 1 tussen zijn benen en moeder achterop met kind 2 op haar schoot... een bewegende sari in de wind


- Mijn bord te vullen met de lekkere salades van Ambiga (kokkin) en die met mijn handen te mengen doorheen de rijst en dan met een chapati op te scheppen... ik geniet echt van het met mijn handen eten, meer dan ik ooit had verwacht


- Af en toe een blik werpen op de blogs van klasgenoten om mij even in hun afrikaans of zuid-amerikaans avontuur te wanen


- Samen met Febe en Johanna de humor inzien van bepaalde situaties... het uitgieren met alle reis-insiders


- De koffie van ambiga, ongetwijfeld de beste die er bestaat!


- Binnenwandelen in het bureau van gauri en kani (baby) zien slapen op een rieten mat op de grond... ze overschrijdt gewoon elke grens van schattigheid


- Wakker worden met het geroep van een 2-jarig überschattig kereltje... ‘AKA, AKA!’


- Werken in het office van AREDS met de lieve Arivu die telkens weer vraagt of we ons hier op ons gemak voelen... Ja Arivu!


- Ergens zitten werken in het office en elke dag opnieuw om 11u en om 16u een koffietje krijgen van 1 van de huismedewerkers (aan onze ‘mmm koffie’ reactie hadden ze al gauw door dat ze de thee mogen laten voor wat hij is en ons altijd koffie mogen geven )


- Een hindoetempel bezoeken en genieten van de serene omgeving... de klank van de bellen (die hangen aan de ingang van de tempel en worden aangeraakt om God te laten weten dat er iemand is), de geur van de wierook, de prachtige gebouwen en afbeeldingen... maar vooral het besef dat het hier – in hun meest persoonlijke plaats, de woonplaats van hun God – het gemakkelijkst is om als blanke te verdwijnen en aanvaard te worden ...


- Afdingen bij de zoveelste riksjadriver die 4 keer zoveel vraagt dan de rit waard is... en erin slagen om een degelijke prijs te bekomen


- De versieringen in die riksja’s die bij de 1 al meer kitsch zijn dan bij de ander (lees: een knalpaars discolampje boven ons hoofd als het donker werd)


- Het naaiatelier van SWATE waar de kasten uitpuilen met de mooiste stoffen


- Het geduld van de leraressen van het cultural team en hun hart gevuld van vriendschap


- Het genieten van het zusterschap met Febe en Jo, het alles delen en opkomen voor elkaar no matter what...


- Het ons thuis voelen hier in dit vreemde universum waar de stem van de gemeenschap heerst en men kitsherige bollywoodfilms en overstuurde boxen het van het vindt


- Fietsen naar ons dorp en onderweg vrienden en kennissen tegenkomen


- Beetje bij beetje een local worden, onze weg vinden in de stad, afdingen als geen ander, naar de sweetshop gaan en perfect weten wat we willen, minder opvallen in het dorp,...


- Tijd hebben... om na te denken, te lezen, echt naar muziek te luisteren, te chillen, te zijn,...


- Chillen onder de sterrenhemel die van tussen de palmbladeren op ons neerkijkt


- De grote witte maan die over ons waakt


- ELKE dag opstaan met zonnestralen die door het raam komen piepen


- Zuivere warme lucht inademen...


- de lekkerste koffietjes drinken bij een kraampje aan de kant van de weg voor de gigaprijs van 6 roepie (0.12 euro)


- de vele hindoetempels groot en klein... altaartjes... zoals het ganesha altaar onder de enorme boom bij het binnenrijden van Renganathapuram


- het engagement van de mensen hier die telkens opnieuw de kracht vinden om te vechten tegen de averechts werkende overheid


- te voelen dat we worden opgenomen binnen AREDS, dat de staff ons kent en dat we weten dat we bij iedereen terecht kunnen als er iets is


- samen met Christy op stap gaan is altijd super... vrouwenuitstapjes... zo’n lieve geduldige vrouw met zoveel levenswijsheid en energie om te blijven vechten voor haar ideëen


- de was doen met de hand... met ons drietjes staan zwoegen bij de wasbak in de tuin... je krijgt er zowaar een betere conditie van, zo’n intensief werk


- de electriciteit die zo’n 6 keer per dag uitvalt zonder dat iemand ervan opkijkt... geen electriciteit betekent pauzeren... even bijkletsen, chillen en ... wachten tot hij terug komt of de stroomgenerator het over neemt


- het gekrioel van gekko’s over de muren


- bijleren over het leven en de wereld


- maybe today maybe tomorrow....


- het delen van al deze onwaarschijnlijke ervaringen met twee supergoede vrienden is een ware luxe die me elke dag opnieuw oprecht gelukkig maakt

 India vormt me, doet me vallen en terug opstaan, maakt me boos, verbaast me, laat me vrij zijn, sterkt me, doet me lachen, vult me met nieuwe inzichten, zet me aan het denken, betovert me! Ik kom mezelf geregeld tegen tijdens deze ervaring... de confrontatie met mezelf is nooit veraf... maar hoe klein ik me hier soms ook kan voelen in dit gigaland toch voel ik vooral dat ik groei, elke dag opnieuw...

liefs uit Renganathapuram