Dag iedereen!
Het is even geleden dat ik jullie een update gaf van mijn leven hier in Nepal... Vandaar dat ik jullie met een hoopje wistjedatjes zoet zal proberen houden...
Wist je dat?
- onze stage er sinds 26 mei officieel op zit
- dit ons zowel met opluchting als met leegte vulde
- 5 maanden een lange periode is om stage te lopen - in 2 verschillende landen nota bene-
- de toerist uithangen in diezelfde landen ook zeer vreemd is na zo'n intense inleefperiode
- wij daar uiteraard ook snel aan wennen :-)
- ons trio intussen een fijn kwartet is geworden dankzij de aanwezigheid van mijn liefje Ellen
- wij samen reeds de verjaardag van Bouddha hebben gevierd op 1 van de grootste stupa's van Kathmandu
- dit een magisch moment was: flakkerende kaarslichtjes op het tempo van honderden tikkende gebedswieletjes... een feest van licht, geloof en goedheid onder het toezicht van de kleurrijke rustige ogen van Lord Bouddha!
- de Trisuli-rivier ons reeds heeft verwend met haar wilde golven op een raftdag middenin de prachtige natuur
- dit ook meteen het laatste uitje was dat we samen met Stijn, onze klasgenoot van postgraduaat noord-zuid, ondernamen
- wij het uitermate tof vonden om hem hier in Nepal te ontmoeten
- wij momenteel in Pokhara verblijven
- we ons ook al aan een dagje motto- en scooter hebben gewaagd
- dit mooie momenten met zich meebracht zoals: het genieten van een bubbelbadje in de rivier met Febe en Jo, onder een zalig zonnetje over prachtige bergbaantjes cruisen, lekker eten in een plaatselijk restaurantje, mottofotoshoot doen in de tuin van het restaurantje, ...
- dit ook een minder fijn moment met zich meebracht toen er vlakbij een dodelijk accident was gebeurd en wij niet anders konden dan de brokstukken van zeer dichtbij te passeren
- die brokstukken niet enkel bestonden uit een kapotte motto maar ook uit de dode bestuurder die een arm miste en een gescalpeerde schedel had… VRE VUL
- ik hier echt niet goed van was en dat niet zonder traantjes gepaard ging!
- wij tijdens het eten van een snack (cheese balls en peanut masala -> aanraders!) ineens verrast werden door een immense onweer
- dit gepaard ging met paarse bliksemschichten, donder zo luid als vuurwerk dat in huis zou worden afgeschoten en hagelbollen die je meteen knockout zouden slaan
- wij net terug zijn van een 6-daagse trek in het Annapurna gebied van Nepal
- deze trek ‘Annapurna Panorama’ noemt en je dat letterlijk mag nemen
- ik jullie hieronder een kort verslagje meegeef:
De trek in een notendop:
DAG 1:
- de eerste ijzerend hangbrug die ons over de heldere rivier brengt
- de zotste watervallen die ik al ooit in mijn leven zag
- een meute kleine aapjes die van de ene naar de andere tak springen
- een duik in 1 van de ijskoude ‘badjes’ van de rivier
- dit is vrijheid, ik voel het tot in de toppen van mijn tenen!
DAG 2:
- 3000 trappen omhoog op het ritme van mijn ipod die er op los shuffelde
- Melkthee en brood met yak cheese mmh
- Jungle-avonturen: de mooiste en grootste watervallen, wilde kleine aapjes, felgroene varens, de zotste begroeide bomen, prachtige groene uitzichten, de 7000 meter hoge Annapurna South die jammer genoeg deels in de mist verstopt bleef (stomme moesson), 5 bloedzuigers op 2 voeten, een hevige regenbui ten midden van een oerwoud waaaah!
- Genieten genieten genieten
- Doodop crashen in de lodge
DAG 3:
- de himalaya zo machtig en groot voor onze ogen
- zalige baantjes doorheen het rododendronwoud: prachtig kronkelende bomen
- de woeste rivier die ons volgt en die ons via suspensious bridges van de ene naar de andere kant overbrengt
- een aapjesspeeltuin boven ons hoofd (grote apen met een witte haardos, foto’s volgen!)
- overnachten in een slaapkamer die vol is van de himalaya (een visbokaaltje met overal ramen en een prachtig zicht)
- ontbijt bij zonsopgang over besneeuwde bergtoppen
DAG 4:
- voor het eerst verlaten we het toeristisch pad om een shortcut te nemen doorheen een heerlijk bos
- 2 honden uit de laatste lodge begeleiden en beschermen ons doorheen het 1ste deel van de dag
- We beklimmen 2 bergen en bereiken zo ‘the little paradise’, een serene plek bovenop 1 van de Bergen… grote groene tuin met palmbomen, bloemen, kuikentjes en al wat je maar wil om paradijselijk te zijn…
- We dalen diezelfde reuzeberg af via 100den trappen met ‘huilende kuiten’ tot het gevolg
- We bereiken de rivier, ze is heerlijk onstuimig… ik zie voor het 1st in mijn leven een grote waterval van zoooo dichtbij… het neervallende water is ijskoud maar heeft zo een grote kracht dat het stomend de onderliggende rivier bereikt
- Onze eindbestemming van de dag is Jino Danda, een dorpje dat bekend staat om zijn hot springs (heet water dat uit de berg komt en wordt opgevangen in zwembaden)
- Enkele Nepalese pottenkijkers en een bende toeristen weerhouden ons niet om te genieten van deze hete baden en er tot de laatste in te blijven weken met vellekes als verrimpelde appeltjes
DAG 5:
- late start met felle zon
- fijne baantjes: beetje omhoog, beetje omlaag
- onze maat Vre Vul (alweer een hond als compagnon, bij deze een toepasselijke naam gegeven) begeleidt ons tot hij in het dorpje Landruk een gespleten schapenkopke interessanter lijkt te vinden
- Afkoeling zoeken onder een watervalletje
- Aankomen in Tolka bij moedre en voadre van de sunlight guesthouse
- Voor het eerst sinds rasuwa hebben we terug een familiegevoel, zalig
- Moedre verbaast ons door al gauw voor te stellen om een jointje te rollen met haar biologisch geteelde wiet… mmh lekker bij een kopje verse muntthee
DAG :
- enkels pijn, kuiten pijn, alles pijn
- 1000 meter dalen onder een felle zon
- Afscheid van de Bergen… dag kanjers
- Uitzicht over een mistig pokhara
- T’is mooi geweest
Wauw jong, deze trek heeft me deugd gedaan! Het stappen zet mijn hoofd stil en doet mijn lijf werken. T’is geestig met ons vieren! Het landschap hartverwarmend schoon… telkens weer verschieten hoe hoog die Bergen zijn… mijn ogen zoeken in de lijn van de andere Bergen en zien plots BOVEN de wolken de besneeuwde toppen verschijnen als gigantische muren die de wereld ommuren of als het machtige dak van mijn ongelooflijke fantasiewereld hier…
De reis gaat verder… binnekort verlaten we Nepal om terugkeren naar het land van ons hart… het hete pikante gekke INDIA!
Tot de volgende!
dinsdag 8 juni 2010
vrijdag 21 mei 2010
Over bergen en parasieten
Dag vriendjes en bloedverwantjes aan de andere kant van de aardbol!
Ja, ik weet het, eergisteren nog maar een blog gepost en hier ben ik alweer... Die vorige blog was namelijk al een tijdje aan het wachten om gepost te worden maar wegens electriciteitpannes in Kathmandu was dat er nog niet van gekomen. Op dit ogenblik heb ik jammer genoeg ook meer dan tijd genoeg om een nieuwe blog te typen. Samen met Febe zit ik namelijk niet in het zuidelijke Terai-gebied van Nepal om er een workshop van onze organisatie bij te wonen. In plaats daarvan zit ik in het Sahid Memorial Hospital vlakbij ons huis in Kathmandu, een ziekenhuis dat we na de driedaagse opname van Febe een kleine maand geleden liever niet meer terugzagen. Na Febe kwamen we hier al eens terug toen Jo een infectie had opgelopen, zij moest gelukkig niet worden opgenomen. De voorbije maand noemden ze mij de sterke van de drie op gezondheidsgebied, altijd een goede eetlust en geen buikproblemen... Tot nu dus, want Kathmandu lijkt een kwalijk effect te hebben op deze drie belgjes. Diarree, 39.5 graden koorts en overgeven zorgden ervoor dat ik toch best eens op controle moest gaan. En toen kwam het verdict: ook een parasiet, net als Febe. Ik werd opgenomen voor 1 nachtje maar zal hier uiteindelijk 3 nachten moeten blijven. JAK. Gelukkig heb ik de ultieme verpleegster bij mij die fantastisch verzorgt, op z’n Nepalees zal ik haar sister Deceuninck noemen. Maar goed, genoeg over mijn dagelijkse realiteit, laat ik het even over het leuke verleden hebben...
Op 7 mei kwam er gelukkig een einde aan de staking die Nepal een week lang plat legde. Hoe interessant het ook was om deze ongewone politieke situatie van op de eerste rij mee te volgen, toch waren we alledrie opgelucht als het voorbij was! Een week lang konden we zo goed als niets doen. Vooral voor de lokale bevolking was het geen evidente situatie. Er mocht niets van verkeer rijden en alle winkels waren gesloten onder druk van de protesterende Maoïsten. Daardoor konden vele mensen niet op hun job geraken en stegen de voedselprijzen enorm... Op dit ogenblik is de situatie nog steeds niet opgelost. De grondwet moet tegen eind mei worden goedgekeurd, er bestaat een kans dat de heisa dan terug begint. Laat ons hopen van niet want dan beginnen wij aan onze reis door Nepal en India en zo’n staking zou de planning wel eens in de war kunnen brengen.
Met een Nepal dat terug draait konden wij overgaan naar een volgende stageopdracht. Normaal gezien zouden we eerst naar Nawalparasi gaan om er een workshop bij te wonen (waar Johanna op dit moment is) maar uiteindelijk besloot onze begeleiding dat we beter eerst Rasuwa District bezochten. Zo gezegd zo gedaan, een dag later namen we bij het vroege ochtendgloren al een busje richting het begeerde Langtang-gebied. De 7 uur durende busrit kon ik enkel met veel bewondering uit het raampje kijken naar het prachtige landschap dat voorbij gleed. In het begin klonk er Nepalese muziek door de boxen tot we op een bepaald ogenblik het woord ‘tourist’ hoorden vallen en er een nieuwe cassette werd ingestoken. Het was duidelijk dat de chauffeur ons Westerlingen wou verwennen met een vleugje bekende muziek. Hilarisch genoeg was dit vleugje westerse muziek niets minder dan ‘the Vengaboys are coming...’. In Rasuwa District aangekomen verbleven we bij de mama en papa van Debaki, onze stagebegeleidster. Ze leven er werkelijk in een prachtige plek! Knalgroene rijstplantages, de prachtigste bomen, enkel zicht op bergen, zuivere waterbronnen,.... Heerlijk gewoon! We bezochten zowel de school waar Debaki lesgeeft als die waar haar zus Parvati werkt. Het lesniveau op die eerste school was jammer genoeg behoorlijk laag. Aan het einde van de dag kwamen we in het 3de middelbaar terecht. De kinderen vroegen ons om onszelf voor te stellen, dat deden we met enthousiasme. Toen ze daarna zelf aan de beurt waren lukte het hen niet om zich in het Engels voor te stellen. Een simpele ‘I am..., My age is...’ was al te moeilijk voor deze kinderen die reeds 10 jaar lang Engelse les krijgen op school. Dan kan je je vast het niveau van die lessen inbeelden. Op de school van Parvati was het gelukkig een pak beter. We konden er ook enkele universiteitslessen bijwonen. Wat ons vooral opviel was de korte duur van de lessen. Elke les duurt theoretisch 45 min maar in de praktijk duurt het vaak niet langer dan een halfuur. Ik voelde mij plots een grote gelukzak met de educatie die ik in België heb gekregen, man wat een verschil!
De mama van Debaki verwende ons echt qua eten! Zo kregen we er op onze eerste dag verse rijstpudding die ze maakt met verse melk van haar buffel en grote stukjes kokosnoot, mmmmh onweerstaanbaar lekker! De rijst en de curry die ze hier maken smaakt ook duizend keer lekkerder dan die van in Kathmandu. Alles komt hier recht van het veld, de smaak van het bronwater is niet te vergelijken met het ‘mineral water’ dat we in de stad kunnen kopen.
We kregen van Debaki ook een dagje vrij dat we doorbrachten aan de oever van de wilde Trisuli Rivier. Zalig het geluid van dat bruisende bergwater, een felle zon aan de hemel en enkel mijn 2 maatjes dicht bij me. Debaki heeft het begrepen dat we het fijner vinden als ze ons niet overbeschermt, een goed punt! Ze deelt ook steeds meer en meer over haar leven en de plaatselijke cultuur. Ik had mijn regels op het ogenblik dat we in Rasuwa waren. Door mijn ‘onreinheid’ mocht ik niet in de keuken of dichtbij hun altaar komen. Debaki is Brahmaanse (de hoogste kaste), hoewel ze zich profileert als zijnde openminded en vooruitstrevend, toch was de wijze waarop ze over Dalits (de kastelozen) sprak teleurstellend discriminerend. Men gelooft bijvoorbeeld dat een Brahmaan zal sterven als hij met een Dalit zou huwen. Debaki zegt wel dat ze hier niet in gelooft maar uit de manier dat ze over het onderwerp praat kunnen we afleiden dat ze toch twijfelt. Jammer om dit te ontdekken van iemand waarvan we dachten dat ze boven het kastesysteem stond.
Na enkele zeer fijne dagen bij de ouders van Debaki nemen we afscheid. Speciaal voor ons vertrek maakt ‘moedere’ een soort zoet brood, superlekker! Een grote rode tikka met rijstkorrels erin op ons voorhoofd (vre vul) en 50 roepies drinkgeld van ons moe en we zijn klaar om er drie daagjes met ons drietjes op uit te trekken. We zouden namelijk een bezoekje brengen aan Dunche, een plek in het Langtang National Park, vlakbij het beginpunt van de alom gekende trek.
14-05 ‘Happy birthday Remco en Goran!!
Aangezien het busje al propvol zit kruipen we samen met onze rugzakken op het dak van de busje dat ook al halfvol zit. Een hoop Nepalezen en 2 toeristen hebben zich al op het dak geïnstalleerd. Hayley en Sean komen uit Australië en zijn wel ok als medebusreizigers. Alles is wel ‘Oh my God, amazing!’ maar dat nemen we erbij. Enkele stops later komen er 3 grote kooien vol levende kippen op het dak terecht. De kippen zitten superdicht opeen en lijken al half gepluimd. Eerst wat kletsen en dan met mijn Ipod op shuffle vollop genieten van het onwerkelijke uitzicht rondom mij. Amai, ik heb me nog nooit zó Klein Duimpje gevoeld. Gigantisch hoge rotsen, junglegroen, verstopte watervalletjes, een waanzinnig mooie en diepe (!) vallei en de besneeuwde bergtoppen van de machtige Himalaya... Wat moet een mens meer hebben? Een moment om nooit meer te vergeten!
Onder een fel brandende zon rijden we schokkend en poep-pijnigend verder over smalle rotsachtige bergwegeltjes met de bijhorende haarspeldbochten. Plots roept Febe: ‘ligt er daar nu bloed?’ En ja, rechts van mij lagen er tussen de vele kippepluimpjes en strontjes vele bloeddruppels. Zo ook over het plastieken fietsje dat 1 van de Nepalezen mee had voor zijn kinderen. We noemden deze ‘the bloody bike’. Wanneer we met angstige blikken de oorsprong van dit bloedbad zoeken, komen we bij een gore (!) op mirakuleuze wijze onthoofde kip terecht. Waarschijnlijk zat ze met haar kopje tussen de touwen die de kooi vasthouden aan het dak. Een plotse schok zal de gruwelijke en plotse gebeurtenis tot gevolg hebben gehad. Wat achterbleef was enkel een kip zonder kop (met enkel nog een bloederig nekje) en de onbeantwoorde vraag: ‘waar is die kop naartoe?’. In 2 woorden: VRE VUL!
Intussen reed de bus verder tussen de schoonste bergen die ik ooit al heb gezien. Het is hier echt een sprookjesachtige plek! Ik waan me in het busje (enfin op het dak) zo nu en dan in een levensecht pretpark... WAUW! Tof om dit moment met mijn 2 rakkers te beleven.’
‘Momenteel zitten we in de Sherpa Lodge in het dorpje Thula Barko dat zich tussen Dunche (begin van Langtang National Park) en Syabrubesi (begin van de Langtangtrek) bevindt. Het lijkt wel alsof we de 1ste gasten in jaren zijn. Het lijkt wel het enige draaiende hotel in het dorp. Na een noedelsoepje besluiten we de lading stof van ons lijf te wassen maar de watervoorraad van het dorp laat ons in de steek. Dan maar met de tektowel in de hand naar de rivier. Het bergwater is ijskoud maar doet hoe dan ook ongelooflijk veel deugd.’
De dag nadien vertrokken we rond 6u om een deeltje van de oude route van de Langtangtrek te doen. Jo had in haar Lonely Planet trekkingboek zitten snuisteren en is toen met haar oog op deze doenbare 1-dagstrek gebotst. We vonden het alledrie superjammer dat we niet meer tijd hadden om in de echte Langtangtrek te doen maar waren vré content dat we op deze manier toch een ‘proeverke’ kregen. Hieronder een dagboekfragmentje van à la route...
’15 mei 2010 gaat de geschiedenis in als een grootse dag in het leven van Ira Kerkhove. Dit moet het zijn, denk ik, waar de oorsprong van ALLES ligt. Ik zit neer en kijk mijn ogen uit naar dit overweldigend natuurlijk tafereel. Ik kan het niet geloven dat ik dit écht beleef! Links zie ik een bergdorpje met de typische stenen huisjes en wapperende gebedsvlaggetjes. Daar achter gaat de 7000 meter hoge Ganesh Himal schuil. Dit is hét papa: uwen kleinen buk oog in oog met the one and only Ganesha! Recht voor mij ligt het groene diepe dal, het Langtang gebied... In de verte steekt een enorm groot en machtig besneeuwd Tibet boven de andere bergen uit. Klein Duimpje is alive and kicking. Rechts zie ik het woeste oerwoud waarin ik maanden zou kunnen verdwijnen. Zou het hier zijn dat de grootste literaire werken zijn geschreven? Het kan bijna niet anders. Nooit tevoren werd ik zo intens en veelvuldig zintuiglijk geprikkeld als hier. Ik voel hoe klein en miezerig ik ben in dit sprookjesland. Petieterig klein is mijn lijf, groots zijn de gedachten die mijn hoofd hier binnensluipen gevoed met wild bergwater, groene varens, de blik van een ravottende wilde aap, de oudste en wijste bomen die als moeders over hun kroost waken. Dit is onbeschrijfelijk! Hier kom ik ooit terug, ik kan niet anders. Dit gevoel is krachtgevend, vult me met liefde en goesting voor het leven. Het maakt mijn hoofd helder en mijn hart overvol. En het doet me denken: manneke wat moet ik niet nog allemaal ontdekken op deze aardbol?
“wat wil je later worden?” : REIZIGER
Een leven in het teken van reizen, al de levenswijsheid en kracht die ik de voorbije maanden heb opgedaan lift mijn leven en mijn geloof in de mens tot ver over de hoogste (besneeuwde!) bergtoppen heen... Leven tussen de bergen, ik vraag me af wat het met je doet? Als je als kind hier geboren wordt en opgroeit met dit wereldbeeld? De kleuren en geuren, alles is zoveel intenser hier. Het is het pure leven, de natuur en ik, en al de rest doet er niet toe. Het leven in België lijkt zo een onbenulligheid als je oog in oog staat met ‘het dak van de wereld’.
T’is rustig in mijn hoofd
Gesust door de moeder der moeders
Krimpt mijn ego stapsgewijs
Omgeven door woeste waters en
Bergen groter dan het leven zelf
Voel ik me denderend in mijn rol
Van liliputter in reuzenland
Deze trek proeft naar meer! Laat Pokhara maar komen! Een beter woord dan WAUW bestaat er hier niet voor!’
Ja, ik weet het, eergisteren nog maar een blog gepost en hier ben ik alweer... Die vorige blog was namelijk al een tijdje aan het wachten om gepost te worden maar wegens electriciteitpannes in Kathmandu was dat er nog niet van gekomen. Op dit ogenblik heb ik jammer genoeg ook meer dan tijd genoeg om een nieuwe blog te typen. Samen met Febe zit ik namelijk niet in het zuidelijke Terai-gebied van Nepal om er een workshop van onze organisatie bij te wonen. In plaats daarvan zit ik in het Sahid Memorial Hospital vlakbij ons huis in Kathmandu, een ziekenhuis dat we na de driedaagse opname van Febe een kleine maand geleden liever niet meer terugzagen. Na Febe kwamen we hier al eens terug toen Jo een infectie had opgelopen, zij moest gelukkig niet worden opgenomen. De voorbije maand noemden ze mij de sterke van de drie op gezondheidsgebied, altijd een goede eetlust en geen buikproblemen... Tot nu dus, want Kathmandu lijkt een kwalijk effect te hebben op deze drie belgjes. Diarree, 39.5 graden koorts en overgeven zorgden ervoor dat ik toch best eens op controle moest gaan. En toen kwam het verdict: ook een parasiet, net als Febe. Ik werd opgenomen voor 1 nachtje maar zal hier uiteindelijk 3 nachten moeten blijven. JAK. Gelukkig heb ik de ultieme verpleegster bij mij die fantastisch verzorgt, op z’n Nepalees zal ik haar sister Deceuninck noemen. Maar goed, genoeg over mijn dagelijkse realiteit, laat ik het even over het leuke verleden hebben...
Op 7 mei kwam er gelukkig een einde aan de staking die Nepal een week lang plat legde. Hoe interessant het ook was om deze ongewone politieke situatie van op de eerste rij mee te volgen, toch waren we alledrie opgelucht als het voorbij was! Een week lang konden we zo goed als niets doen. Vooral voor de lokale bevolking was het geen evidente situatie. Er mocht niets van verkeer rijden en alle winkels waren gesloten onder druk van de protesterende Maoïsten. Daardoor konden vele mensen niet op hun job geraken en stegen de voedselprijzen enorm... Op dit ogenblik is de situatie nog steeds niet opgelost. De grondwet moet tegen eind mei worden goedgekeurd, er bestaat een kans dat de heisa dan terug begint. Laat ons hopen van niet want dan beginnen wij aan onze reis door Nepal en India en zo’n staking zou de planning wel eens in de war kunnen brengen.
Met een Nepal dat terug draait konden wij overgaan naar een volgende stageopdracht. Normaal gezien zouden we eerst naar Nawalparasi gaan om er een workshop bij te wonen (waar Johanna op dit moment is) maar uiteindelijk besloot onze begeleiding dat we beter eerst Rasuwa District bezochten. Zo gezegd zo gedaan, een dag later namen we bij het vroege ochtendgloren al een busje richting het begeerde Langtang-gebied. De 7 uur durende busrit kon ik enkel met veel bewondering uit het raampje kijken naar het prachtige landschap dat voorbij gleed. In het begin klonk er Nepalese muziek door de boxen tot we op een bepaald ogenblik het woord ‘tourist’ hoorden vallen en er een nieuwe cassette werd ingestoken. Het was duidelijk dat de chauffeur ons Westerlingen wou verwennen met een vleugje bekende muziek. Hilarisch genoeg was dit vleugje westerse muziek niets minder dan ‘the Vengaboys are coming...’. In Rasuwa District aangekomen verbleven we bij de mama en papa van Debaki, onze stagebegeleidster. Ze leven er werkelijk in een prachtige plek! Knalgroene rijstplantages, de prachtigste bomen, enkel zicht op bergen, zuivere waterbronnen,.... Heerlijk gewoon! We bezochten zowel de school waar Debaki lesgeeft als die waar haar zus Parvati werkt. Het lesniveau op die eerste school was jammer genoeg behoorlijk laag. Aan het einde van de dag kwamen we in het 3de middelbaar terecht. De kinderen vroegen ons om onszelf voor te stellen, dat deden we met enthousiasme. Toen ze daarna zelf aan de beurt waren lukte het hen niet om zich in het Engels voor te stellen. Een simpele ‘I am..., My age is...’ was al te moeilijk voor deze kinderen die reeds 10 jaar lang Engelse les krijgen op school. Dan kan je je vast het niveau van die lessen inbeelden. Op de school van Parvati was het gelukkig een pak beter. We konden er ook enkele universiteitslessen bijwonen. Wat ons vooral opviel was de korte duur van de lessen. Elke les duurt theoretisch 45 min maar in de praktijk duurt het vaak niet langer dan een halfuur. Ik voelde mij plots een grote gelukzak met de educatie die ik in België heb gekregen, man wat een verschil!
De mama van Debaki verwende ons echt qua eten! Zo kregen we er op onze eerste dag verse rijstpudding die ze maakt met verse melk van haar buffel en grote stukjes kokosnoot, mmmmh onweerstaanbaar lekker! De rijst en de curry die ze hier maken smaakt ook duizend keer lekkerder dan die van in Kathmandu. Alles komt hier recht van het veld, de smaak van het bronwater is niet te vergelijken met het ‘mineral water’ dat we in de stad kunnen kopen.
We kregen van Debaki ook een dagje vrij dat we doorbrachten aan de oever van de wilde Trisuli Rivier. Zalig het geluid van dat bruisende bergwater, een felle zon aan de hemel en enkel mijn 2 maatjes dicht bij me. Debaki heeft het begrepen dat we het fijner vinden als ze ons niet overbeschermt, een goed punt! Ze deelt ook steeds meer en meer over haar leven en de plaatselijke cultuur. Ik had mijn regels op het ogenblik dat we in Rasuwa waren. Door mijn ‘onreinheid’ mocht ik niet in de keuken of dichtbij hun altaar komen. Debaki is Brahmaanse (de hoogste kaste), hoewel ze zich profileert als zijnde openminded en vooruitstrevend, toch was de wijze waarop ze over Dalits (de kastelozen) sprak teleurstellend discriminerend. Men gelooft bijvoorbeeld dat een Brahmaan zal sterven als hij met een Dalit zou huwen. Debaki zegt wel dat ze hier niet in gelooft maar uit de manier dat ze over het onderwerp praat kunnen we afleiden dat ze toch twijfelt. Jammer om dit te ontdekken van iemand waarvan we dachten dat ze boven het kastesysteem stond.
Na enkele zeer fijne dagen bij de ouders van Debaki nemen we afscheid. Speciaal voor ons vertrek maakt ‘moedere’ een soort zoet brood, superlekker! Een grote rode tikka met rijstkorrels erin op ons voorhoofd (vre vul) en 50 roepies drinkgeld van ons moe en we zijn klaar om er drie daagjes met ons drietjes op uit te trekken. We zouden namelijk een bezoekje brengen aan Dunche, een plek in het Langtang National Park, vlakbij het beginpunt van de alom gekende trek.
14-05 ‘Happy birthday Remco en Goran!!
Aangezien het busje al propvol zit kruipen we samen met onze rugzakken op het dak van de busje dat ook al halfvol zit. Een hoop Nepalezen en 2 toeristen hebben zich al op het dak geïnstalleerd. Hayley en Sean komen uit Australië en zijn wel ok als medebusreizigers. Alles is wel ‘Oh my God, amazing!’ maar dat nemen we erbij. Enkele stops later komen er 3 grote kooien vol levende kippen op het dak terecht. De kippen zitten superdicht opeen en lijken al half gepluimd. Eerst wat kletsen en dan met mijn Ipod op shuffle vollop genieten van het onwerkelijke uitzicht rondom mij. Amai, ik heb me nog nooit zó Klein Duimpje gevoeld. Gigantisch hoge rotsen, junglegroen, verstopte watervalletjes, een waanzinnig mooie en diepe (!) vallei en de besneeuwde bergtoppen van de machtige Himalaya... Wat moet een mens meer hebben? Een moment om nooit meer te vergeten!
Onder een fel brandende zon rijden we schokkend en poep-pijnigend verder over smalle rotsachtige bergwegeltjes met de bijhorende haarspeldbochten. Plots roept Febe: ‘ligt er daar nu bloed?’ En ja, rechts van mij lagen er tussen de vele kippepluimpjes en strontjes vele bloeddruppels. Zo ook over het plastieken fietsje dat 1 van de Nepalezen mee had voor zijn kinderen. We noemden deze ‘the bloody bike’. Wanneer we met angstige blikken de oorsprong van dit bloedbad zoeken, komen we bij een gore (!) op mirakuleuze wijze onthoofde kip terecht. Waarschijnlijk zat ze met haar kopje tussen de touwen die de kooi vasthouden aan het dak. Een plotse schok zal de gruwelijke en plotse gebeurtenis tot gevolg hebben gehad. Wat achterbleef was enkel een kip zonder kop (met enkel nog een bloederig nekje) en de onbeantwoorde vraag: ‘waar is die kop naartoe?’. In 2 woorden: VRE VUL!
Intussen reed de bus verder tussen de schoonste bergen die ik ooit al heb gezien. Het is hier echt een sprookjesachtige plek! Ik waan me in het busje (enfin op het dak) zo nu en dan in een levensecht pretpark... WAUW! Tof om dit moment met mijn 2 rakkers te beleven.’
‘Momenteel zitten we in de Sherpa Lodge in het dorpje Thula Barko dat zich tussen Dunche (begin van Langtang National Park) en Syabrubesi (begin van de Langtangtrek) bevindt. Het lijkt wel alsof we de 1ste gasten in jaren zijn. Het lijkt wel het enige draaiende hotel in het dorp. Na een noedelsoepje besluiten we de lading stof van ons lijf te wassen maar de watervoorraad van het dorp laat ons in de steek. Dan maar met de tektowel in de hand naar de rivier. Het bergwater is ijskoud maar doet hoe dan ook ongelooflijk veel deugd.’
De dag nadien vertrokken we rond 6u om een deeltje van de oude route van de Langtangtrek te doen. Jo had in haar Lonely Planet trekkingboek zitten snuisteren en is toen met haar oog op deze doenbare 1-dagstrek gebotst. We vonden het alledrie superjammer dat we niet meer tijd hadden om in de echte Langtangtrek te doen maar waren vré content dat we op deze manier toch een ‘proeverke’ kregen. Hieronder een dagboekfragmentje van à la route...
’15 mei 2010 gaat de geschiedenis in als een grootse dag in het leven van Ira Kerkhove. Dit moet het zijn, denk ik, waar de oorsprong van ALLES ligt. Ik zit neer en kijk mijn ogen uit naar dit overweldigend natuurlijk tafereel. Ik kan het niet geloven dat ik dit écht beleef! Links zie ik een bergdorpje met de typische stenen huisjes en wapperende gebedsvlaggetjes. Daar achter gaat de 7000 meter hoge Ganesh Himal schuil. Dit is hét papa: uwen kleinen buk oog in oog met the one and only Ganesha! Recht voor mij ligt het groene diepe dal, het Langtang gebied... In de verte steekt een enorm groot en machtig besneeuwd Tibet boven de andere bergen uit. Klein Duimpje is alive and kicking. Rechts zie ik het woeste oerwoud waarin ik maanden zou kunnen verdwijnen. Zou het hier zijn dat de grootste literaire werken zijn geschreven? Het kan bijna niet anders. Nooit tevoren werd ik zo intens en veelvuldig zintuiglijk geprikkeld als hier. Ik voel hoe klein en miezerig ik ben in dit sprookjesland. Petieterig klein is mijn lijf, groots zijn de gedachten die mijn hoofd hier binnensluipen gevoed met wild bergwater, groene varens, de blik van een ravottende wilde aap, de oudste en wijste bomen die als moeders over hun kroost waken. Dit is onbeschrijfelijk! Hier kom ik ooit terug, ik kan niet anders. Dit gevoel is krachtgevend, vult me met liefde en goesting voor het leven. Het maakt mijn hoofd helder en mijn hart overvol. En het doet me denken: manneke wat moet ik niet nog allemaal ontdekken op deze aardbol?
“wat wil je later worden?” : REIZIGER
Een leven in het teken van reizen, al de levenswijsheid en kracht die ik de voorbije maanden heb opgedaan lift mijn leven en mijn geloof in de mens tot ver over de hoogste (besneeuwde!) bergtoppen heen... Leven tussen de bergen, ik vraag me af wat het met je doet? Als je als kind hier geboren wordt en opgroeit met dit wereldbeeld? De kleuren en geuren, alles is zoveel intenser hier. Het is het pure leven, de natuur en ik, en al de rest doet er niet toe. Het leven in België lijkt zo een onbenulligheid als je oog in oog staat met ‘het dak van de wereld’.
T’is rustig in mijn hoofd
Gesust door de moeder der moeders
Krimpt mijn ego stapsgewijs
Omgeven door woeste waters en
Bergen groter dan het leven zelf
Voel ik me denderend in mijn rol
Van liliputter in reuzenland
Deze trek proeft naar meer! Laat Pokhara maar komen! Een beter woord dan WAUW bestaat er hier niet voor!’
dinsdag 18 mei 2010
Nepal: deel 1, een dagboekverslag
Namaste!
April was een woeste maand. Ik denk dat een mens niet in staat is om zoveel nieuwe indrukken in zich op te nemen op zo een korte tijd. De voorbije maand ben ik vooral in mijn hoofd gekropen. Ik heb hier zoveel tijd om na te denken, soms teveel tijd. Het voelt aan alsof ik de bergen, die ik hier elke dag vanop het dak zie, ’s nachts in mijn hoofd probeer te beklimmen. En die klim gaat niet zonder slag of stoot. Maar elke dag tilt deze moeilijke ervaring mij toch ook op om een beetje hoger te geraken. Ik neem jullie even mee doorheen mijn dagboekfragmenten van een Nepalese maand:
06-04 ‘We zijn aangekomen bij Tillotam in Nepal. Ik voel me zo miezerig klein en mis mijn thuis in Renganathapuram en België. Een dubbel pakketje heimwee maakt van een forse madam al gauw een triestig hummeltje.’
07-04 ‘Veel traantjes bij ons alledrie. Amai het is écht wennen aan deze nieuwe omgeving. Tillotam en Debaki spreken gebrekkig engels wat vaak voor misverstanden zorgt. Onbegrip slaat gauw een kloof. Hun engelse uitspraak is erbarmelijk maar soms ook apetijtelijk grappig. Zo veranderen ze de letters v en f in een b. Een vriend is dus een ‘briend’, een familie een ‘pamily’ en een dorp een ‘billage’.’
08-04 ‘Voor het 1st in 2 maanden kan ik met mijn haren los slapen zonder mij kapot te zweten. Het gevoel koud te hebben doet deugd na die ongelooflijke hitte in India (die ik heimelijk ook wel een beetje mis).
12-04 ‘Deze morgen om 05u30 opgestaan om naar de school in Rulpa te stappen. Stikkapot en met een overvol hoofd ben ik onze begeleider gevolgd doorheen een 3-uur durende stap-en klimtocht over de bergen. Ondanks de vermoeidheid was de tocht een fantastische ervaring! Ongelooflijke uitzichten waarin ik het gevoel had een liliputter te zijn...’
16-04 ‘Net terug ‘thuis’, al voelt deze plek nog niet zo, na een helse 13-uren durende busrit. Gisteren hebben we de geboorteplaats van Boeddha bezocht in Lumbini. Een supermooie en serene plek maar ik voelde me te moe en uitgeblust om er ten volle van te genieten.’
19-04 ‘Na een heerlijk telefoontje met mamie en papie voel ik me gevuld met liefde en gemis... IK-MIS-BELGIE-DAG; mocht ik een vlinder zijn met oneindig grote vleugels en de mogelijkheid om, al was het maar voor even, over te vliegen naar mijn thuis dan zou ik...
In de zetel kruipen bij mijn liefje en écht thuiskomen, trampoline springen en ravotten met mijn fantastische zus, op een krukje in de keuken van mijn papa zitten en kijken, ruiken en proeven hoe lekker hij kookt, een theetje drinken met mamie en papie en hun allebei een stevige knuffel geven, door Hansbeke huppelen en binnenspringen bij vrienden, op een Gents terrasje vers geperst pompelmoessap drinken met mijn vrienden, gezelschapsspelletjes spelen en wafels eten met slagroom,... Ik mis vertrouwdheid, mensen die mij kennen... Ik mis de stomme alledaagse dingen die ik in België zelfs niet opmerk maar waar ik van hieruit zo neig kan verlangen... We zijn zo’n lucky bastards met dat minilandje waar we echt onszelf kunnen zijn los van enige preutsheid. Waar we niet meer moeten vechten voor onze basisrechten maar waar de maatschappij aan zo een razend snel tempo vooruit gaat dat we soms simpelweg geen ruimte vinden in ons hoofd om te volgen... ’
21-04 “Life is a highway and I’m gonna ride it, and every day is a winding road. My rollercoaster has got the biggest ups and downs but as long as it keeps going on it’s unbelievable!”
‘Kimya Dawson probeert mij in slaap te zingen... ik voel me hier zo WAKKER ’s avonds... een hoofd vol eindeloze gedachten die me van het ene punt naar het andere brengen. Kronkels en verhalen die vastgeroest zitten in mijn grijs labyrint. Het is zalig om in die nachtelijke stilte te verdwijnen. Slapen lijkt een nutteloze bezigheid omdat de nacht klare momenten van reflectie met zich mee brengt.’
22-04 ‘In het leven fungeren andere mensen als spiegels voor onszelf om beetje bij beetje te ontdekken wie we echt zijn. Ik heb het moeilijk met confrontaties op alle gebied, met mezelf of met anderen. In België maak ik er een kunst van om ervan weg te lopen. Hier ben ik zo hard op mezelf en mijn compagnons aangewezen dat er geen ontsnapping mogelijk is. Deze trip leert me eerlijk te zijn met mezelf. Het voelt bevrijdend aan om gewoon te zijn wie ik ben. Ik ben een romantische denker, over grote dingen en kleine onbenulligheden. Urenlang kan ik ploeteren in mijn kop. Ik leef voor sfeer. Fantasiewerelden met magische kleuren en onweerstaanbare personages. Hmm. Ik brabbel. Doe mijn lichtje uit en laat Norah Jones mij de nacht inleiden. Vannacht een mooie en zoete droom, denk ik.
Ik hoop dat morgen een nieuwe dag brengt met frisse gedachten! Dat de dag even schoon en puur gekleurd mag zijn als ‘Blueberry nights’. ‘
24-04 ‘Vandaag een boeddhistische tempel bezocht niet ver van ons huisje in Kathmandu. Duizenden gebedsvlagjes die zachtjes meewaaien met de avondbries, het geluid van tikkende gebedswieletjes, monniken die in groepjes in volledige stilte doorheen de tempelomgeving schrijden,... Echt mooi! Daarna met het minibusje naar Thamel waar we, op zoek naar een restaurantje, onze klasgenoot Stijn tegen het lijf liepen. Surrealistisch maar zeer leuk om elkaar zomaar tegen te komen in Kathmandu .’
25-04 ‘Vandaag werd Febe opgenomen in het ziekenhuis met een maag-en darmontsteking en een parasiet. Nepalese ziekenhuizen... kleine kamers met teveel zieken, borende werkmannen in de kamer waar je wordt onderzocht, geen enkele douchefaciliteit,geen keuken,... We brachten Febe gebakken patatjes met appelmoes als avondeten en die Belgische touch deed ons alledrie goed op een dag als deze.’
27-04 ‘Er is politieke onrust in Nepal omdat de Maoïstische partij de regering wil laten vallen. Voor zover ik het juist heb begrepen moet de regering namelijk binnen de 42 dagen een nieuwe grondwet opstellen en goedkeuren. De Maoïsten steunen de regering niet bij het opstellen van de grondwet omdat ze willen dat de 1ste minister aftreedt. Vanaf 1 mei zullen er overal in Kathmandu stakingen en demonstraties doorgaan. Het hele land zal op zijn gat liggen. Geen vervoer, geen winkels, noppes. Geen mens die weet hoe lang deze stakingsperiode zal duren. Het is alsof gans Nepal besmet is geraakt met onze mentale impasse.’
28-04 ‘Net vernomen dat ook in België de regering is gevallen. Het voelt belachelijk om over Brussel Halle Vilvoorde na te denken vanuit een land dat na 11 jaar hevige conflictperiode op het punt staat een (hopelijk positieve) doorbraak te bekomen.’
29-04 ‘Vandaag hebben we een quiz opgesteld over België omdat er morgen 20 kinderen van de plaatselijke child club naar hier komen. Door de stakingen zijn ook alle scholen gesloten. Deze kinderen vinden het vreselijk dat zij slachtoffer zijn van de wantoestanden in de regering. Ze willen niet gewoon thuis zitten en niets doen. Daarom willen ze 2 dagen naar hier komen om samen met ons ervaringen te delen en bij te leren over de cultuurverschillen tussen Nepal en België. Het is ongelooflijk om deze kinderen krachtig te horen spreken over hun wil om te leren.’
01-05 ‘Mei is van start gegaan met de geplande betogingen overal in de stad. Heel het land is in staking. Ook bij AREDS was er voor De Dag van de Arbeid een optocht gepland door de beweging van de Unorganised Labourers. Zowel in India als in Nepal is er zoveel verenigde energie en strijdkracht aanwezig. Als je het vergelijkt met onze Dag van de Arbeid in België... Hier vechten ze niet alleen voor hun land maar ook voor de basisrechten die een mens nodig heeft om een waardig leven te kunnen leiden. Zowel in India als in Nepal is het vreselijk gesteld met de werkgelegenheid. In India ging diegene die het meeste geld onder tafel kon schuiven met de job aan de haal. In Nepal maak je pas kans op een job als je connecties hebt bij 1 van de regerende politieke partijen. Wie neutraal is loopt verloren.
Vandaag hebben we de ganse dag gespeeld met de kinderen van de Child Club. De België quiz viel in de smaak! De kinderen spreken vloeiend engels en zijn erg bedachtzaam. Het was zalig om eindelijk spelletjes te kunnen uitleggen zonder een vertaler. We maakten een muzikaal pakket met allerlei opdrachten en speelden daarnaast nog enkele andere spelletjes. De kinderen waren zeer enthousiast. We leerden het Nepalese volkslied zingen, wat trouwens echt een prachtig lied is. Beschamend om op te merken dat geen van ons drie het Belgische volkslied volledig kan zingen. Hier zit die cultuur zo anders in elkaar. Zowel hier als in India zingen de kinderen elke dag opnieuw het volkslied met een enorme fierheid over hun land. Ze slaan je om de oren met vragen over je nationaal dier, je nationale bloem, je nationaal gerecht? Waar is ons pattriotisme naartoe denk ik dan? Want hoe je het ook draait of keert, dit onstuimig geloof in de schoonheid van hun land is volgens mij toch een zeer mooi en sterk begin van hun dag.’
Om af te sluiten nog even de tekst van mijn favoriete lied van Raymond dat een goede illustratie is van het 1ste deel van mijn Nepalervaring:
“In mijn hoofd is alles heel eenvoudig, in mijn hoofd valt alles op zijn plaats.
Geen verderf, geen loeiende reclame. Welkom welkom in mijn hoofd.
Er is plaats voor eender welke richting. Er is tijd voor eender welke stroof.
Er is rust om alles t’overschouwen. ’T Is prettig toeven in mijn hoofd.
Overdag is er de verwarring, overdag loopt het spoor vlug dood.
Overdag wringt men zich in bochten.
Er is water voor wie echt wil drinken. Er is werk dat werd ons toch beloofd.
Er zijn slogans voor wie ze wil geloven maar de kern zit in mijn hoofd.
In mijn hoofd zijn geen misverstanden, in mijn hoofd blijft alles ongedeerd.
In balans onuitgesproken.
Naar het schijnt verdwijnen je gedachten tot het licht volledig is gedoofd.
Maar zolang ik daar iets kan ontwaren blijf ik dwalen in mijn hoofd.”
Ps: er volgt gauw een nieuwe blog over onze laatste himalaya-avonturen
April was een woeste maand. Ik denk dat een mens niet in staat is om zoveel nieuwe indrukken in zich op te nemen op zo een korte tijd. De voorbije maand ben ik vooral in mijn hoofd gekropen. Ik heb hier zoveel tijd om na te denken, soms teveel tijd. Het voelt aan alsof ik de bergen, die ik hier elke dag vanop het dak zie, ’s nachts in mijn hoofd probeer te beklimmen. En die klim gaat niet zonder slag of stoot. Maar elke dag tilt deze moeilijke ervaring mij toch ook op om een beetje hoger te geraken. Ik neem jullie even mee doorheen mijn dagboekfragmenten van een Nepalese maand:
06-04 ‘We zijn aangekomen bij Tillotam in Nepal. Ik voel me zo miezerig klein en mis mijn thuis in Renganathapuram en België. Een dubbel pakketje heimwee maakt van een forse madam al gauw een triestig hummeltje.’
07-04 ‘Veel traantjes bij ons alledrie. Amai het is écht wennen aan deze nieuwe omgeving. Tillotam en Debaki spreken gebrekkig engels wat vaak voor misverstanden zorgt. Onbegrip slaat gauw een kloof. Hun engelse uitspraak is erbarmelijk maar soms ook apetijtelijk grappig. Zo veranderen ze de letters v en f in een b. Een vriend is dus een ‘briend’, een familie een ‘pamily’ en een dorp een ‘billage’.’
08-04 ‘Voor het 1st in 2 maanden kan ik met mijn haren los slapen zonder mij kapot te zweten. Het gevoel koud te hebben doet deugd na die ongelooflijke hitte in India (die ik heimelijk ook wel een beetje mis).
12-04 ‘Deze morgen om 05u30 opgestaan om naar de school in Rulpa te stappen. Stikkapot en met een overvol hoofd ben ik onze begeleider gevolgd doorheen een 3-uur durende stap-en klimtocht over de bergen. Ondanks de vermoeidheid was de tocht een fantastische ervaring! Ongelooflijke uitzichten waarin ik het gevoel had een liliputter te zijn...’
16-04 ‘Net terug ‘thuis’, al voelt deze plek nog niet zo, na een helse 13-uren durende busrit. Gisteren hebben we de geboorteplaats van Boeddha bezocht in Lumbini. Een supermooie en serene plek maar ik voelde me te moe en uitgeblust om er ten volle van te genieten.’
19-04 ‘Na een heerlijk telefoontje met mamie en papie voel ik me gevuld met liefde en gemis... IK-MIS-BELGIE-DAG; mocht ik een vlinder zijn met oneindig grote vleugels en de mogelijkheid om, al was het maar voor even, over te vliegen naar mijn thuis dan zou ik...
In de zetel kruipen bij mijn liefje en écht thuiskomen, trampoline springen en ravotten met mijn fantastische zus, op een krukje in de keuken van mijn papa zitten en kijken, ruiken en proeven hoe lekker hij kookt, een theetje drinken met mamie en papie en hun allebei een stevige knuffel geven, door Hansbeke huppelen en binnenspringen bij vrienden, op een Gents terrasje vers geperst pompelmoessap drinken met mijn vrienden, gezelschapsspelletjes spelen en wafels eten met slagroom,... Ik mis vertrouwdheid, mensen die mij kennen... Ik mis de stomme alledaagse dingen die ik in België zelfs niet opmerk maar waar ik van hieruit zo neig kan verlangen... We zijn zo’n lucky bastards met dat minilandje waar we echt onszelf kunnen zijn los van enige preutsheid. Waar we niet meer moeten vechten voor onze basisrechten maar waar de maatschappij aan zo een razend snel tempo vooruit gaat dat we soms simpelweg geen ruimte vinden in ons hoofd om te volgen... ’
21-04 “Life is a highway and I’m gonna ride it, and every day is a winding road. My rollercoaster has got the biggest ups and downs but as long as it keeps going on it’s unbelievable!”
‘Kimya Dawson probeert mij in slaap te zingen... ik voel me hier zo WAKKER ’s avonds... een hoofd vol eindeloze gedachten die me van het ene punt naar het andere brengen. Kronkels en verhalen die vastgeroest zitten in mijn grijs labyrint. Het is zalig om in die nachtelijke stilte te verdwijnen. Slapen lijkt een nutteloze bezigheid omdat de nacht klare momenten van reflectie met zich mee brengt.’
22-04 ‘In het leven fungeren andere mensen als spiegels voor onszelf om beetje bij beetje te ontdekken wie we echt zijn. Ik heb het moeilijk met confrontaties op alle gebied, met mezelf of met anderen. In België maak ik er een kunst van om ervan weg te lopen. Hier ben ik zo hard op mezelf en mijn compagnons aangewezen dat er geen ontsnapping mogelijk is. Deze trip leert me eerlijk te zijn met mezelf. Het voelt bevrijdend aan om gewoon te zijn wie ik ben. Ik ben een romantische denker, over grote dingen en kleine onbenulligheden. Urenlang kan ik ploeteren in mijn kop. Ik leef voor sfeer. Fantasiewerelden met magische kleuren en onweerstaanbare personages. Hmm. Ik brabbel. Doe mijn lichtje uit en laat Norah Jones mij de nacht inleiden. Vannacht een mooie en zoete droom, denk ik.
Ik hoop dat morgen een nieuwe dag brengt met frisse gedachten! Dat de dag even schoon en puur gekleurd mag zijn als ‘Blueberry nights’. ‘
24-04 ‘Vandaag een boeddhistische tempel bezocht niet ver van ons huisje in Kathmandu. Duizenden gebedsvlagjes die zachtjes meewaaien met de avondbries, het geluid van tikkende gebedswieletjes, monniken die in groepjes in volledige stilte doorheen de tempelomgeving schrijden,... Echt mooi! Daarna met het minibusje naar Thamel waar we, op zoek naar een restaurantje, onze klasgenoot Stijn tegen het lijf liepen. Surrealistisch maar zeer leuk om elkaar zomaar tegen te komen in Kathmandu .’
25-04 ‘Vandaag werd Febe opgenomen in het ziekenhuis met een maag-en darmontsteking en een parasiet. Nepalese ziekenhuizen... kleine kamers met teveel zieken, borende werkmannen in de kamer waar je wordt onderzocht, geen enkele douchefaciliteit,geen keuken,... We brachten Febe gebakken patatjes met appelmoes als avondeten en die Belgische touch deed ons alledrie goed op een dag als deze.’
27-04 ‘Er is politieke onrust in Nepal omdat de Maoïstische partij de regering wil laten vallen. Voor zover ik het juist heb begrepen moet de regering namelijk binnen de 42 dagen een nieuwe grondwet opstellen en goedkeuren. De Maoïsten steunen de regering niet bij het opstellen van de grondwet omdat ze willen dat de 1ste minister aftreedt. Vanaf 1 mei zullen er overal in Kathmandu stakingen en demonstraties doorgaan. Het hele land zal op zijn gat liggen. Geen vervoer, geen winkels, noppes. Geen mens die weet hoe lang deze stakingsperiode zal duren. Het is alsof gans Nepal besmet is geraakt met onze mentale impasse.’
28-04 ‘Net vernomen dat ook in België de regering is gevallen. Het voelt belachelijk om over Brussel Halle Vilvoorde na te denken vanuit een land dat na 11 jaar hevige conflictperiode op het punt staat een (hopelijk positieve) doorbraak te bekomen.’
29-04 ‘Vandaag hebben we een quiz opgesteld over België omdat er morgen 20 kinderen van de plaatselijke child club naar hier komen. Door de stakingen zijn ook alle scholen gesloten. Deze kinderen vinden het vreselijk dat zij slachtoffer zijn van de wantoestanden in de regering. Ze willen niet gewoon thuis zitten en niets doen. Daarom willen ze 2 dagen naar hier komen om samen met ons ervaringen te delen en bij te leren over de cultuurverschillen tussen Nepal en België. Het is ongelooflijk om deze kinderen krachtig te horen spreken over hun wil om te leren.’
01-05 ‘Mei is van start gegaan met de geplande betogingen overal in de stad. Heel het land is in staking. Ook bij AREDS was er voor De Dag van de Arbeid een optocht gepland door de beweging van de Unorganised Labourers. Zowel in India als in Nepal is er zoveel verenigde energie en strijdkracht aanwezig. Als je het vergelijkt met onze Dag van de Arbeid in België... Hier vechten ze niet alleen voor hun land maar ook voor de basisrechten die een mens nodig heeft om een waardig leven te kunnen leiden. Zowel in India als in Nepal is het vreselijk gesteld met de werkgelegenheid. In India ging diegene die het meeste geld onder tafel kon schuiven met de job aan de haal. In Nepal maak je pas kans op een job als je connecties hebt bij 1 van de regerende politieke partijen. Wie neutraal is loopt verloren.
Vandaag hebben we de ganse dag gespeeld met de kinderen van de Child Club. De België quiz viel in de smaak! De kinderen spreken vloeiend engels en zijn erg bedachtzaam. Het was zalig om eindelijk spelletjes te kunnen uitleggen zonder een vertaler. We maakten een muzikaal pakket met allerlei opdrachten en speelden daarnaast nog enkele andere spelletjes. De kinderen waren zeer enthousiast. We leerden het Nepalese volkslied zingen, wat trouwens echt een prachtig lied is. Beschamend om op te merken dat geen van ons drie het Belgische volkslied volledig kan zingen. Hier zit die cultuur zo anders in elkaar. Zowel hier als in India zingen de kinderen elke dag opnieuw het volkslied met een enorme fierheid over hun land. Ze slaan je om de oren met vragen over je nationaal dier, je nationale bloem, je nationaal gerecht? Waar is ons pattriotisme naartoe denk ik dan? Want hoe je het ook draait of keert, dit onstuimig geloof in de schoonheid van hun land is volgens mij toch een zeer mooi en sterk begin van hun dag.’
Om af te sluiten nog even de tekst van mijn favoriete lied van Raymond dat een goede illustratie is van het 1ste deel van mijn Nepalervaring:
“In mijn hoofd is alles heel eenvoudig, in mijn hoofd valt alles op zijn plaats.
Geen verderf, geen loeiende reclame. Welkom welkom in mijn hoofd.
Er is plaats voor eender welke richting. Er is tijd voor eender welke stroof.
Er is rust om alles t’overschouwen. ’T Is prettig toeven in mijn hoofd.
Overdag is er de verwarring, overdag loopt het spoor vlug dood.
Overdag wringt men zich in bochten.
Er is water voor wie echt wil drinken. Er is werk dat werd ons toch beloofd.
Er zijn slogans voor wie ze wil geloven maar de kern zit in mijn hoofd.
In mijn hoofd zijn geen misverstanden, in mijn hoofd blijft alles ongedeerd.
In balans onuitgesproken.
Naar het schijnt verdwijnen je gedachten tot het licht volledig is gedoofd.
Maar zolang ik daar iets kan ontwaren blijf ik dwalen in mijn hoofd.”
Ps: er volgt gauw een nieuwe blog over onze laatste himalaya-avonturen
dinsdag 20 april 2010
wat een sprong
Namaste!
Zo’n twee weken geleden schreef ik jullie mijn laatste blogbericht uit Renganathapuram, India. Intussen ben ik zowaar van locatie veranderd en dat ging niet zonder slag of stoot… Ken je dat gevoel, dat wanneer een bepaalde ervaring echt fantastisch was, ze automatisch elke nieuwe ervaring minder leuk maakt? Zo is mijn gevoel over deze nepal-ervaring momenteel gekleurd door een gemis van mijn geweldige Indische thuis. Je beseft pas hoe goed je het ergens hebt gehad als je er weg bent. Ik zal jullie eerst even een flits uit mijn dagboek meegeven van die bewuste laatste week in mijn India...
‘Voilakes... het is gebeurd... we zitten op onze ‘laatste trein’ richting Chennai. Deze ochtend opgestaan met een baksteen in mijn maag. Een korte blik in de richting van mijn 2 tangitjies (= kleine zusjes in Tamil) zei genoeg om te weten dat zij exact hetzelfde voelden. Het lukte me niet goed om van mijn laatste ontbijt van Ambiga – zaligste kokkin met onovertrefbare lach – te genieten (zelfs ondanks het dubbel gebakken eitje of ‘jegg’ zoals ze het hier uitspreken). Rustig tafelen met Samy en Christi, wetende dat het afscheid zo dichtbij was, was onmogelijk.
De laatste week hadden we doorgebracht met:
Het monteren van onze audiovisuele werkjes, een flitsbezoekje aan Madurai, een ongelooflijk schoon en leerrijk evaluatiegesprek met Samy, het verwelkomen van Theo (een Franse student die van april tot juni stage zal lopen bij AREDS), het maken van een fotoboek voor Samy, Christi en de hele AREDS familie, het schrijven van een dankbrief voor onze anna en aka. (grote broer en grote zus)
Zaterdag op de laatste staffmeeting toonden we de 2 filmpjes die we tot hier toe als proefproject hebben afgewerkt. Zo maakten we een montage van de rally op Internationale Vrouwendag en een kort docuwerk rond de constructie van een gigasnelweg die veel onteigeningen tot het gevolg heeft. Iedereen was enthousiast dus een pluim voor ons en vooral een boost om het nog beter te maken. Ook op het fotoboek werd zeer dankbaar gereageerd, het zal nog veel worden ingekeken... Onze laatste avond genoten we van vegetable biryani (moslimpreparatie voor op feestdagen, jammie) en de laatste familiemomenten... Christi probeerde zich sterk te houden maar was nog steeds geveld door ziekte. We besloten nog een dorpswandeling te maken met Theo... Prachtig om onder een hemel boordevol sterren een glimp op te vangen van het echte Indische dorpsleven. Nog een Kingfisher pintje drinken met Theo en Samy als afsluiter... Ondanks mijn moeheid hing ik aan zijn lippen toen hij een korte inleiding gaf over het lobbywerk van een NGO. Damn ik wil hier nog zoveel leren! Hij kwam er ook nog eens op terug dat het aan ons is om ons pad te kiezen in dit leven en dat daarin niets onmogelijk is. Zijn intussen bekende woorden: ‘You are the master of your own destiny’ vulden mij nog een laatste keer met wilskracht om te geloven dat iedereen in staat is grootse dingen te doen.
Dan de laatste ochtend: als een kieken zonder kop rondlopen in een poging nog zoveel mogelijk samen te zijn, blij om Arivu tegen mijn verwachting in te zien arriveren in het office, SWATE-member worden, spelen met Kani en Jain mijn 2 kameraadjes, geluksbrengertjes, zo extreem lief en schattig waren ze, kreeg uit het niets een dikke knuffel van de 3-jarige Jain, deugddoend!
En dan plots een gang vol mensen... vrienden... familie...en een onverbiddelijke klok op 5 voor 11. Ineens viel het besef zo hard op mijn schouders, dat dit mooi moment dat 3 maanden stand hield, hier nu eindigd. Een dikke knuffel van Christi... kanir kanir (=tranen), een dikke knuffel van Samy... kanir kanir.... ‘jullie komen wel goed terecht!’ Zweefzoentjes naar alle anderen...Arivu heeft tranen in zijn ogen... Senthil lacht lief als we onze Indische drums inladen... Kani zit op de arm van ons manneke en zwaait... en we gaan. Ik kan niet stoppen met huilen als Raja langzaam wegrijdt.’
Dit is een periode geweest met ups en downs, het was bij momenten verre van evident. Het ver weg zijn van alles wat vertrouwd is, het op mezelf aangewezen zijn, het aanvaarden van moeilijke cultuurverschillen, het echt leren samenleven met 2 vriendinnen als waren we zussen, het duidelijk leren communiceren, het zoeken naar een geschikte stageopdracht en de zelfzekerheid om er iets van te maken, het zoeken naar een brug over de taalbarriere heen, het leren loslaten van angsten of vastgeroeste ideeen, het onthaasten en relativeren, het kritisch leren denken over mezelf en de wereld rondom me, het leren ZIJN... zonder meer.
Maar het bracht me ook verrijkende inzichten, nieuwe intense vriendschappen die soms zonder enige echte conversatie groeiden, het deed me houden van dit enorme land met al zijn facetten, India is een warme mantel geworden van herrinneringen die ik in mijn leven meermaals over mijn schouders zal blijven leggen om nooit te vergeten hoe dit avontuur mij heeft gevormd tot wie ik nu ben... nog steeds Ira... gewoon Ira... een beetje gegroeid misschien... met meer ruimte in mijn koppeke en een hart dat overloopt...
Maar vooral eentje die enorm veel goesting heeft om alle kansen en ervaringen in het leven te grijpen en daarbinnen vollenbak Ira te zijn en te blijven.
En dan nu...Nepal. Wel ik ben heelhuids gearriveerd in Kathmandu, 1 van de meest vervuilde steden ter wereld. Ik woon hier samen met Febe en Jo in de guestroom van Tillotam en Deboki, onze nieuwe stagebegeleiding. Het is voor hen de eerste keer dat ze stagaires uit een ander werelddeel op bezoek hebben. In tegenstelling tot Samy weten ze dus helemaal niet goed waar wij vandaag komen. Volgens mij hebben ze het idee dat wij in een gouden kooi zijn opgegroeid met bediendes en alle mogelijke luxe. Ze behandelen ons soms echt als kinderen en het blijft een moeilijke klus om hen duidelijk te maken dat we drie zelfstandige dames zijn. Daarnaast is hun engels ook helemaal niet zo goed waardoor we beperkt zijn in onze communicatie. Basiszaken kunnen we uiteraard wel bespreken maar als het op onze gevoelens of ideeen aankomt loopt het stroef. Wetende dat zij mijn enige Nepalese klankbord zijn en bovendien mijn nieuwe thuisgevoel moeten creeeren, kan dit behoorlijk wegen op mijn gemoed. Ik besef nu dat ik het echt heb onderschat om op zo korte tijd 2 verschillende stages te doen in 2 verschillende landen. Het vraagt dus serieus wat tijd om hier op mijn plooien te komen. Tijd die ze ons in ons eerste twee weken nog maar weinig hebben gegund maar die we nu hebben geeist.
Zo zijn we al na enkele dagen de bergen in getrokken richting Rulpa Disctrict. Deze trip begon met een 20 uren durende busrit in een lokale Nepalese bus: superklein, knieen tegen de zetel voor je, rugzak onder de voeten of op de schoot, wagenzieke mensen, veel te luide Nepalese muziek uit de boxen, de meest onwaarschijnlijke haarspeldbochten en een uitzicht om u tegen te zeggen. Febe en ik hebben die nacht geen oog dichtgedaan en sprongen bij momenten uit ons vel van gewoon ‘niet meer te kunnen’. Onze reis naar Nepal was nog niet eens stevig verwerkt en plots zaten we al oververmoeid in een hotelletje op 3000m hoogte tussen de meest magnifieke bergen, en dit is nog niet eens de Himalaya. Een dutje doen, thee drinken en tegen onze wil in met een hoofd vol slaap al een gesprek voeren met de Child Rights Officer van het district. ‘We are not ready yet’ wordt langs geen kanten begrepen door Tillotam. De volgende ochtend staan we om 05u (yep) op om een 3 uur durende bergwandeling te maken naar een schooltje waar JCYCN kinderen steunt. Ondanks de vermoeidheid voelde ik me echt in mijn nopjes tijdens de wandeling. De Nepalese natuur is oogverblindend mooi en geeft mij de energie om terug positief te denken. Aangekomen op het schooltje worden we ontvangen met bloemen en tikka. (dit is een beetje zoals een bindi maar dan eerder een enorme veeg rood poeder die ze over je voorhoofd smeren) We hadden gevraagd aan Tillotam om de stage nog even op het gemak aan te pakken en vooral te observeren. Maar veel observatie was er niet mogelijk aangezien we slechts 2 dagen op de school bleven en deze wegens vakantie gesloten was. Er waren alleen enkele kinderen uit de buurt aanwezig. Echt een beetje zonde vonden wij en we begrepen niet goed waarom Tillotam ons dan perse nu meenam naar deze afgelegen plek. We voelden ons alledrie een beetje down en besloten een dutje te doen om een beetje slaap in te halen. Intussen zat Tillotam blijkbaar samen met een groepje jongeren om aan bewustmaking en counceling te doen. Hij bracht ons hiervan pas na ons dutje op de hoogte waardoor we ook nog eens zijn werkmethode hadden gemist ook. Die avond speelden we enkele spelletjes met de aanwezige jongeren. Wat een wereld van verschil met de kinderen die we in India zagen. Die waren steeds spontaan en bij momenten overenthousiast naar ons toe terwijl we hier tegenover een groep superverlegen kinderen stonden. Dit zijn kinderen uit afgelegen bergdorpen die daarenboven zijn opgegroeid in de vaak gruwelijke conflictperiode, hun afstandelijkheid is dus zeker te verstaan. Tillotam speelde spelletjes zoals we bij ACTS ook al deden maar zijn aanpak tegenover de kinderen vond ik verre van perfect. Ik had het gevoel dat hij ons continu op een ietwat clowneske manier probeerde te imponeren wat zowel op ons als op de kinderen een averechts effect had.
Tillotam en ik... mmhh... ik ben er nog niet helemaal uit hoe dat zal lopen. Momenteel is hij vaak een bron van ergernis door verschillende dingen die samenkomen. In de eerste plaats zijn gebrekkig engels en dan vooral het feit dat hij steeds doet alsof hij alles begrepen heeft waarna door zijn handelingen blijkt dat dat duidelijk niet het geval was. En daarnaast zijn sociaal gedrag tegenover mij... Hij is soms zo kinds, behandelt mij ook als een kind, luistert vaak helemaal niet en staat 5 keer per dag met puppy-ogen mijn richting uit te kijken waarbij hij verwacht dat ik even bevestig dat ik mij goed voel. Fin, het zijn 2 zware en vermoeiende eerste weken geweest wat uiteraard meespeelt in mijn gevoel over hem. Soms lukt het mij ook om goede gesprekken te hebben maar voorlopig zijn die zeldzaam. Hij is wel een bewonderenswaardig kereltje moet ik toegeven. Op zijn 16de is hij een rechtzaak aangegaan tgen de overheid omtrend het naleven van de kinderrechten in Nepal. Na 3 lange jaren is de zaak afgerond in zijn voordeel waarna hij de 1ste child club van Nepal heeft opgericht. Dit is te vergelijken met de Student Movement van AREDS. Een jeugdbeweging waarin wordt gespeeld, aan bewustmaking wordt gedaan en waarin kinderen zelf het heft in handen proberen te nemen om hun rechten af te dwingen. Intussen zijn er al ongelooflijk veel child clubs opgericht naar zijn voorbeeld. Chique dingen dus.
Maar even terug naar mijn verhaal van vorige week. We hebben toen ook een bezoek gebracht aan Lumbini, de geboorteplaats van Boeddha. Dit was al lang een droom van mij omdat het boeddhisme mij al van jongs af aan interesseerde. Door de uitputtende week waarbij we werkelijk TEVEEL uren in een bus doorbrachten, waren we alledrie te moe om deftig van dit bezoek te genieten. Maar het was hoe dan ook de moeite!! Het is een rustgevende plek met een groot meer waar je verschillende boeddhistische tempels uit verschillende landen samen vindt. De tekeningen in bepaalde tempels waren te mooi voor woorden! De laatste busrit van 12uren heeft ons fysiek ook volledig geveld. Van 21 tot 25 april gaan Tillotam en Deboki naar Bangladesh voor een programma. Normaal gezien was het plan dat wij die periode een toeristisch uitje zouden maken naar Pokhara, 1 van de mooiste plekken van Nepal. Maar na een week van 50 uren bus op 6 dagen tijd, hebben wij besloten om die dagen gewoon hier in Kathmandu door te brengen. Eindelijk even met ons drietjes samen te zijn, te chillen, stageverslagen van India af te werken en langzaamaan een thuis te proberen vinden in deze stad. Dit Nepalees verslag klinkt waarschijnlijk nog maar weinig positief maar ik ben ervan overtuigd dat mijn gevoel gauw terug zal omslaan. Dit land is te mooi om er depressief in te wezen. Met onze Indische wijsheden op zak slaan we ons hier wel door! ‘Nobody said it was easy’
Binnekort dus meer nieuws vanuit dit wonderbaarlijke land dat van op een plateau over de rest van de wereld waakt...
PS: Aan diegene die graag iets willen opsturen met de post, mijn nieuw adres heb ik reeds in het vorige bericht vermeld. Wel best niet te lang uitstellen omdat mijn verblijf hier een pak korter is dan in India. En aan deze enthousiastelingen alvast een welgemeende merci! Het doet zo’n deugd te denken dat er ons een minibeetje Belgie gaat vergezellen!
WIST JE DAT:
- Wij op de laatste trein richting Chennai alledrie nog een potje hebben zitten huilen.
- Wij al vrij snel een briefje kregen van onze overburen in de coupe.
- Zij hadden geschreven: ‘India is a country for smiling, not for weeping’
- Wij hierop enkel uit volle borst konden reageren met: ‘WE KNOW!’
- We vanuit Nepal de laatste nieuwsbrief van AREDS ontvingen per mail. Samy en Christi, die zonder ons medeweten, ‘the interns speak’ hebben getiteld... wat concreet inhoudt dat die nieuwsbrief volledig bestaat uit de afscheidsbrieven van Justin, Febe, Jo en mij. Hartverwarmend om dat te ontdekken.
- Tillotam op onze eerste Nepalese ochtend (zoals steeds zonder te kloppen) onze kamer binnenwandelde en mij betrapte op een huilbui.
- Hij daarop wist te reageren met de ‘troostende’ woorden: “is there something with your eyes?”
- Wij hier, net zoals iedereen, vaak met een mondmasker rondlopen om ons te behoeden voor de vervuilde stadslucht of de stoffige berglucht.
- Nepalezen een spraakgebrek hebben als het op de letters f en v aankomt. Dit concreet betekent dat een dorp hier een ‘billage’ is, een vriend een ‘briend’ en een familie een‘pamily’.
- Dit al eens voor verwarring durft te zorgen tijdens conversaties.
- Nepalezen naast superlief ook echte ‘kieszakken’ zijn, zoals Febe ze hier noemt.
- Zij namelijk de gewoonte hebben om meermaals per dag, te beginnen vanaf 5u ’s ochtends, hun hele lijf eruit te rochelen met alle kotsgeluiden vandien: VRE VUL!
- Murphy duidelijk meegereisd is met alle ellendige gevolgen vandien.
- wij bijvoorbeeld op onze enige ‘uitslaapdag’ (dat wil zeggen tot 08u ipv tot 05u) al om 06u13 wakker werden doordat ze in ons hotel het lumineuze idee hadden om de vloer ONDER onze kamer uit te breken.
- Dit uitbreken van de vloer tot doel had om de sceptische put van het hotel uit te kuisen waardoor ook onze reukorganen werkelijk de tijd van hun leven hadden.
- wij hier enorm goedkoop naar vaste lijnen in belgie kunnen bellen! (0.03 euro/ minuut)
- Febe en ik al een uitje hebben gemaakt naar het toeristische gedeelte van Kathmandu om er rumcola’s te drinken in een reggaebar.
- wij daar heel erg van hebben genoten ondanks het feit dat ik, na 3 maanden onthouding, duidelijk niet goed meer tegen drank kan.
- Deze eerste cafe-avond in maanden tijd dus een iets minder vrolijk einde kende met een kater van jewelste.
- ik daarom heb besloten om vanaf heden, zoals het een goede aziaat betaamt, enkel nog rijst te eten en thee te drinken.
- ik bij het voorgaande puntje gelogen heb :-)
Zo’n twee weken geleden schreef ik jullie mijn laatste blogbericht uit Renganathapuram, India. Intussen ben ik zowaar van locatie veranderd en dat ging niet zonder slag of stoot… Ken je dat gevoel, dat wanneer een bepaalde ervaring echt fantastisch was, ze automatisch elke nieuwe ervaring minder leuk maakt? Zo is mijn gevoel over deze nepal-ervaring momenteel gekleurd door een gemis van mijn geweldige Indische thuis. Je beseft pas hoe goed je het ergens hebt gehad als je er weg bent. Ik zal jullie eerst even een flits uit mijn dagboek meegeven van die bewuste laatste week in mijn India...
‘Voilakes... het is gebeurd... we zitten op onze ‘laatste trein’ richting Chennai. Deze ochtend opgestaan met een baksteen in mijn maag. Een korte blik in de richting van mijn 2 tangitjies (= kleine zusjes in Tamil) zei genoeg om te weten dat zij exact hetzelfde voelden. Het lukte me niet goed om van mijn laatste ontbijt van Ambiga – zaligste kokkin met onovertrefbare lach – te genieten (zelfs ondanks het dubbel gebakken eitje of ‘jegg’ zoals ze het hier uitspreken). Rustig tafelen met Samy en Christi, wetende dat het afscheid zo dichtbij was, was onmogelijk.
De laatste week hadden we doorgebracht met:
Het monteren van onze audiovisuele werkjes, een flitsbezoekje aan Madurai, een ongelooflijk schoon en leerrijk evaluatiegesprek met Samy, het verwelkomen van Theo (een Franse student die van april tot juni stage zal lopen bij AREDS), het maken van een fotoboek voor Samy, Christi en de hele AREDS familie, het schrijven van een dankbrief voor onze anna en aka. (grote broer en grote zus)
Zaterdag op de laatste staffmeeting toonden we de 2 filmpjes die we tot hier toe als proefproject hebben afgewerkt. Zo maakten we een montage van de rally op Internationale Vrouwendag en een kort docuwerk rond de constructie van een gigasnelweg die veel onteigeningen tot het gevolg heeft. Iedereen was enthousiast dus een pluim voor ons en vooral een boost om het nog beter te maken. Ook op het fotoboek werd zeer dankbaar gereageerd, het zal nog veel worden ingekeken... Onze laatste avond genoten we van vegetable biryani (moslimpreparatie voor op feestdagen, jammie) en de laatste familiemomenten... Christi probeerde zich sterk te houden maar was nog steeds geveld door ziekte. We besloten nog een dorpswandeling te maken met Theo... Prachtig om onder een hemel boordevol sterren een glimp op te vangen van het echte Indische dorpsleven. Nog een Kingfisher pintje drinken met Theo en Samy als afsluiter... Ondanks mijn moeheid hing ik aan zijn lippen toen hij een korte inleiding gaf over het lobbywerk van een NGO. Damn ik wil hier nog zoveel leren! Hij kwam er ook nog eens op terug dat het aan ons is om ons pad te kiezen in dit leven en dat daarin niets onmogelijk is. Zijn intussen bekende woorden: ‘You are the master of your own destiny’ vulden mij nog een laatste keer met wilskracht om te geloven dat iedereen in staat is grootse dingen te doen.
Dan de laatste ochtend: als een kieken zonder kop rondlopen in een poging nog zoveel mogelijk samen te zijn, blij om Arivu tegen mijn verwachting in te zien arriveren in het office, SWATE-member worden, spelen met Kani en Jain mijn 2 kameraadjes, geluksbrengertjes, zo extreem lief en schattig waren ze, kreeg uit het niets een dikke knuffel van de 3-jarige Jain, deugddoend!
En dan plots een gang vol mensen... vrienden... familie...en een onverbiddelijke klok op 5 voor 11. Ineens viel het besef zo hard op mijn schouders, dat dit mooi moment dat 3 maanden stand hield, hier nu eindigd. Een dikke knuffel van Christi... kanir kanir (=tranen), een dikke knuffel van Samy... kanir kanir.... ‘jullie komen wel goed terecht!’ Zweefzoentjes naar alle anderen...Arivu heeft tranen in zijn ogen... Senthil lacht lief als we onze Indische drums inladen... Kani zit op de arm van ons manneke en zwaait... en we gaan. Ik kan niet stoppen met huilen als Raja langzaam wegrijdt.’
Dit is een periode geweest met ups en downs, het was bij momenten verre van evident. Het ver weg zijn van alles wat vertrouwd is, het op mezelf aangewezen zijn, het aanvaarden van moeilijke cultuurverschillen, het echt leren samenleven met 2 vriendinnen als waren we zussen, het duidelijk leren communiceren, het zoeken naar een geschikte stageopdracht en de zelfzekerheid om er iets van te maken, het zoeken naar een brug over de taalbarriere heen, het leren loslaten van angsten of vastgeroeste ideeen, het onthaasten en relativeren, het kritisch leren denken over mezelf en de wereld rondom me, het leren ZIJN... zonder meer.
Maar het bracht me ook verrijkende inzichten, nieuwe intense vriendschappen die soms zonder enige echte conversatie groeiden, het deed me houden van dit enorme land met al zijn facetten, India is een warme mantel geworden van herrinneringen die ik in mijn leven meermaals over mijn schouders zal blijven leggen om nooit te vergeten hoe dit avontuur mij heeft gevormd tot wie ik nu ben... nog steeds Ira... gewoon Ira... een beetje gegroeid misschien... met meer ruimte in mijn koppeke en een hart dat overloopt...
Maar vooral eentje die enorm veel goesting heeft om alle kansen en ervaringen in het leven te grijpen en daarbinnen vollenbak Ira te zijn en te blijven.
En dan nu...Nepal. Wel ik ben heelhuids gearriveerd in Kathmandu, 1 van de meest vervuilde steden ter wereld. Ik woon hier samen met Febe en Jo in de guestroom van Tillotam en Deboki, onze nieuwe stagebegeleiding. Het is voor hen de eerste keer dat ze stagaires uit een ander werelddeel op bezoek hebben. In tegenstelling tot Samy weten ze dus helemaal niet goed waar wij vandaag komen. Volgens mij hebben ze het idee dat wij in een gouden kooi zijn opgegroeid met bediendes en alle mogelijke luxe. Ze behandelen ons soms echt als kinderen en het blijft een moeilijke klus om hen duidelijk te maken dat we drie zelfstandige dames zijn. Daarnaast is hun engels ook helemaal niet zo goed waardoor we beperkt zijn in onze communicatie. Basiszaken kunnen we uiteraard wel bespreken maar als het op onze gevoelens of ideeen aankomt loopt het stroef. Wetende dat zij mijn enige Nepalese klankbord zijn en bovendien mijn nieuwe thuisgevoel moeten creeeren, kan dit behoorlijk wegen op mijn gemoed. Ik besef nu dat ik het echt heb onderschat om op zo korte tijd 2 verschillende stages te doen in 2 verschillende landen. Het vraagt dus serieus wat tijd om hier op mijn plooien te komen. Tijd die ze ons in ons eerste twee weken nog maar weinig hebben gegund maar die we nu hebben geeist.
Zo zijn we al na enkele dagen de bergen in getrokken richting Rulpa Disctrict. Deze trip begon met een 20 uren durende busrit in een lokale Nepalese bus: superklein, knieen tegen de zetel voor je, rugzak onder de voeten of op de schoot, wagenzieke mensen, veel te luide Nepalese muziek uit de boxen, de meest onwaarschijnlijke haarspeldbochten en een uitzicht om u tegen te zeggen. Febe en ik hebben die nacht geen oog dichtgedaan en sprongen bij momenten uit ons vel van gewoon ‘niet meer te kunnen’. Onze reis naar Nepal was nog niet eens stevig verwerkt en plots zaten we al oververmoeid in een hotelletje op 3000m hoogte tussen de meest magnifieke bergen, en dit is nog niet eens de Himalaya. Een dutje doen, thee drinken en tegen onze wil in met een hoofd vol slaap al een gesprek voeren met de Child Rights Officer van het district. ‘We are not ready yet’ wordt langs geen kanten begrepen door Tillotam. De volgende ochtend staan we om 05u (yep) op om een 3 uur durende bergwandeling te maken naar een schooltje waar JCYCN kinderen steunt. Ondanks de vermoeidheid voelde ik me echt in mijn nopjes tijdens de wandeling. De Nepalese natuur is oogverblindend mooi en geeft mij de energie om terug positief te denken. Aangekomen op het schooltje worden we ontvangen met bloemen en tikka. (dit is een beetje zoals een bindi maar dan eerder een enorme veeg rood poeder die ze over je voorhoofd smeren) We hadden gevraagd aan Tillotam om de stage nog even op het gemak aan te pakken en vooral te observeren. Maar veel observatie was er niet mogelijk aangezien we slechts 2 dagen op de school bleven en deze wegens vakantie gesloten was. Er waren alleen enkele kinderen uit de buurt aanwezig. Echt een beetje zonde vonden wij en we begrepen niet goed waarom Tillotam ons dan perse nu meenam naar deze afgelegen plek. We voelden ons alledrie een beetje down en besloten een dutje te doen om een beetje slaap in te halen. Intussen zat Tillotam blijkbaar samen met een groepje jongeren om aan bewustmaking en counceling te doen. Hij bracht ons hiervan pas na ons dutje op de hoogte waardoor we ook nog eens zijn werkmethode hadden gemist ook. Die avond speelden we enkele spelletjes met de aanwezige jongeren. Wat een wereld van verschil met de kinderen die we in India zagen. Die waren steeds spontaan en bij momenten overenthousiast naar ons toe terwijl we hier tegenover een groep superverlegen kinderen stonden. Dit zijn kinderen uit afgelegen bergdorpen die daarenboven zijn opgegroeid in de vaak gruwelijke conflictperiode, hun afstandelijkheid is dus zeker te verstaan. Tillotam speelde spelletjes zoals we bij ACTS ook al deden maar zijn aanpak tegenover de kinderen vond ik verre van perfect. Ik had het gevoel dat hij ons continu op een ietwat clowneske manier probeerde te imponeren wat zowel op ons als op de kinderen een averechts effect had.
Tillotam en ik... mmhh... ik ben er nog niet helemaal uit hoe dat zal lopen. Momenteel is hij vaak een bron van ergernis door verschillende dingen die samenkomen. In de eerste plaats zijn gebrekkig engels en dan vooral het feit dat hij steeds doet alsof hij alles begrepen heeft waarna door zijn handelingen blijkt dat dat duidelijk niet het geval was. En daarnaast zijn sociaal gedrag tegenover mij... Hij is soms zo kinds, behandelt mij ook als een kind, luistert vaak helemaal niet en staat 5 keer per dag met puppy-ogen mijn richting uit te kijken waarbij hij verwacht dat ik even bevestig dat ik mij goed voel. Fin, het zijn 2 zware en vermoeiende eerste weken geweest wat uiteraard meespeelt in mijn gevoel over hem. Soms lukt het mij ook om goede gesprekken te hebben maar voorlopig zijn die zeldzaam. Hij is wel een bewonderenswaardig kereltje moet ik toegeven. Op zijn 16de is hij een rechtzaak aangegaan tgen de overheid omtrend het naleven van de kinderrechten in Nepal. Na 3 lange jaren is de zaak afgerond in zijn voordeel waarna hij de 1ste child club van Nepal heeft opgericht. Dit is te vergelijken met de Student Movement van AREDS. Een jeugdbeweging waarin wordt gespeeld, aan bewustmaking wordt gedaan en waarin kinderen zelf het heft in handen proberen te nemen om hun rechten af te dwingen. Intussen zijn er al ongelooflijk veel child clubs opgericht naar zijn voorbeeld. Chique dingen dus.
Maar even terug naar mijn verhaal van vorige week. We hebben toen ook een bezoek gebracht aan Lumbini, de geboorteplaats van Boeddha. Dit was al lang een droom van mij omdat het boeddhisme mij al van jongs af aan interesseerde. Door de uitputtende week waarbij we werkelijk TEVEEL uren in een bus doorbrachten, waren we alledrie te moe om deftig van dit bezoek te genieten. Maar het was hoe dan ook de moeite!! Het is een rustgevende plek met een groot meer waar je verschillende boeddhistische tempels uit verschillende landen samen vindt. De tekeningen in bepaalde tempels waren te mooi voor woorden! De laatste busrit van 12uren heeft ons fysiek ook volledig geveld. Van 21 tot 25 april gaan Tillotam en Deboki naar Bangladesh voor een programma. Normaal gezien was het plan dat wij die periode een toeristisch uitje zouden maken naar Pokhara, 1 van de mooiste plekken van Nepal. Maar na een week van 50 uren bus op 6 dagen tijd, hebben wij besloten om die dagen gewoon hier in Kathmandu door te brengen. Eindelijk even met ons drietjes samen te zijn, te chillen, stageverslagen van India af te werken en langzaamaan een thuis te proberen vinden in deze stad. Dit Nepalees verslag klinkt waarschijnlijk nog maar weinig positief maar ik ben ervan overtuigd dat mijn gevoel gauw terug zal omslaan. Dit land is te mooi om er depressief in te wezen. Met onze Indische wijsheden op zak slaan we ons hier wel door! ‘Nobody said it was easy’
Binnekort dus meer nieuws vanuit dit wonderbaarlijke land dat van op een plateau over de rest van de wereld waakt...
PS: Aan diegene die graag iets willen opsturen met de post, mijn nieuw adres heb ik reeds in het vorige bericht vermeld. Wel best niet te lang uitstellen omdat mijn verblijf hier een pak korter is dan in India. En aan deze enthousiastelingen alvast een welgemeende merci! Het doet zo’n deugd te denken dat er ons een minibeetje Belgie gaat vergezellen!
WIST JE DAT:
- Wij op de laatste trein richting Chennai alledrie nog een potje hebben zitten huilen.
- Wij al vrij snel een briefje kregen van onze overburen in de coupe.
- Zij hadden geschreven: ‘India is a country for smiling, not for weeping’
- Wij hierop enkel uit volle borst konden reageren met: ‘WE KNOW!’
- We vanuit Nepal de laatste nieuwsbrief van AREDS ontvingen per mail. Samy en Christi, die zonder ons medeweten, ‘the interns speak’ hebben getiteld... wat concreet inhoudt dat die nieuwsbrief volledig bestaat uit de afscheidsbrieven van Justin, Febe, Jo en mij. Hartverwarmend om dat te ontdekken.
- Tillotam op onze eerste Nepalese ochtend (zoals steeds zonder te kloppen) onze kamer binnenwandelde en mij betrapte op een huilbui.
- Hij daarop wist te reageren met de ‘troostende’ woorden: “is there something with your eyes?”
- Wij hier, net zoals iedereen, vaak met een mondmasker rondlopen om ons te behoeden voor de vervuilde stadslucht of de stoffige berglucht.
- Nepalezen een spraakgebrek hebben als het op de letters f en v aankomt. Dit concreet betekent dat een dorp hier een ‘billage’ is, een vriend een ‘briend’ en een familie een‘pamily’.
- Dit al eens voor verwarring durft te zorgen tijdens conversaties.
- Nepalezen naast superlief ook echte ‘kieszakken’ zijn, zoals Febe ze hier noemt.
- Zij namelijk de gewoonte hebben om meermaals per dag, te beginnen vanaf 5u ’s ochtends, hun hele lijf eruit te rochelen met alle kotsgeluiden vandien: VRE VUL!
- Murphy duidelijk meegereisd is met alle ellendige gevolgen vandien.
- wij bijvoorbeeld op onze enige ‘uitslaapdag’ (dat wil zeggen tot 08u ipv tot 05u) al om 06u13 wakker werden doordat ze in ons hotel het lumineuze idee hadden om de vloer ONDER onze kamer uit te breken.
- Dit uitbreken van de vloer tot doel had om de sceptische put van het hotel uit te kuisen waardoor ook onze reukorganen werkelijk de tijd van hun leven hadden.
- wij hier enorm goedkoop naar vaste lijnen in belgie kunnen bellen! (0.03 euro/ minuut)
- Febe en ik al een uitje hebben gemaakt naar het toeristische gedeelte van Kathmandu om er rumcola’s te drinken in een reggaebar.
- wij daar heel erg van hebben genoten ondanks het feit dat ik, na 3 maanden onthouding, duidelijk niet goed meer tegen drank kan.
- Deze eerste cafe-avond in maanden tijd dus een iets minder vrolijk einde kende met een kater van jewelste.
- ik daarom heb besloten om vanaf heden, zoals het een goede aziaat betaamt, enkel nog rijst te eten en thee te drinken.
- ik bij het voorgaande puntje gelogen heb :-)
vrijdag 9 april 2010
IRA IN NEPAL
Dag iedereen!
Even dit kort berichtje om te laten weten dat ik goed ben aangekomen in Nepal.
Een fantastisch mooi land maar een te snelle overgang naar een nieuwe stage... of zo voelt het nu aan althans... Maar we laten ons gewoon meesleuren en hopen dat de klik gauw zal komen.. Morgen vertrekken we richting Rulpa District op 3000 meter hoogte... zo'n 20u met de bus!
Even praktisch:
Ik heb een nieuw nr 09779808568858
Ik heb een nieuw adres:
JCYCN
Ira Kerkhove
G.P.O. Box - 14341
Kathmandu Nepal
(postpakketjes en brieven zijn meer dan welkom)
Meer nieuws volgt later!
Vele groetjes en hopelijk een beetje zon!
Even dit kort berichtje om te laten weten dat ik goed ben aangekomen in Nepal.
Een fantastisch mooi land maar een te snelle overgang naar een nieuwe stage... of zo voelt het nu aan althans... Maar we laten ons gewoon meesleuren en hopen dat de klik gauw zal komen.. Morgen vertrekken we richting Rulpa District op 3000 meter hoogte... zo'n 20u met de bus!
Even praktisch:
Ik heb een nieuw nr 09779808568858
Ik heb een nieuw adres:
JCYCN
Ira Kerkhove
G.P.O. Box - 14341
Kathmandu Nepal
(postpakketjes en brieven zijn meer dan welkom)
Meer nieuws volgt later!
Vele groetjes en hopelijk een beetje zon!
maandag 29 maart 2010
Een Indisch afscheid om U tegen te zeggen
Wanakam!
Welkom bij het voorlopig laatste blogbericht uit India... snik snik... India zit in mijn hart, ik ben dus niet van plan mijn blognaam te veranderen. :)
Even praktisch:
- Maandag 5 april vertrekken we naar Kathmandu, we zullen daar dinsdag rond de middag arriveren.
- Dit heeft als rechtstreeks gevolg dat zowel mijn gsmnr als mijn adres veranderen. Ik laat jullie zo gauw ik kan mijn nieuwe contactgegevens weten zodat ik overspoeld kan worden door smsjes en postpakketten :)!
- Na 2 maanden Nepal is het de bedoeling om terug te keren naar India, ditmaal als toerist. Hoe graag we dit ook willen, een terugkeer naar AREDS zit er qua timing niet meer in. We willen graag het jungleproject in Chattisgargh bezoeken en vandaaruit Kerala, Goa en Mumbai zien. Om dan op 27 juni naar Belgie terug te keren vanuit Mumbai. Amai we zitten ongeveer in de helft, de tijd gaat veel te snel! (hoe graag ik jullie ook wil terugzien, dit avontuur zou nog een pak langer mogen doorgaan)
Zo, even over de voorbije weken...
We hebben nu ongeveer 10 dagen in de Playwayschool van AREDS gespendeerd. We woonden er in ons eigen kleine indische huisje en sliepen op de typische grasmatjes. Ons huisje lag vlak naast het huisje van Justin, onze begeleider tijdens ons verblijf op de school. Justin is een lieve jonge gast (29j) die tijdens zijn studies om priester te worden besloot ermee te stoppen omdat hij de roeping niet echt voelde.. Het voorbije jaar heeft hij in de school doorgebracht waar hij computerles gaf aan de kinderen en Engelse les aan de leerkrachten. De leraressen zijn naast collega’s ook zeer dichte vrienden wat voor een aangename sfeer zorgt op de school. Wij verbleven er in de eerste plaats om er verder te werken aan ons kinderproject en daarnaast ook om mee te helpen met de voorbereidingen voor de ‘annual day’, het jaarfeest van de school. De school heeft 3 kleuterklassen en verder van het 1ste tot en met het 5de leerjaar. Ze willen graag ook een 6de leerjaar maar dat is een project dat nog wat tijd nodig heeft. Misschien moet ik eerst nog wat meer uitleg geven over ons kinderproject. Momenteel is ons idee dus om een boekje te maken dat als educatief materiaal kan worden gebruikt in scholen. In dit boekje willen we de verhalen van kinderen uit India, Belgie en Nepal neerschrijven om enerzijds de gelijkenissen (een kind is overal in de eerste plaats een kind met gelijkaardige dromen en verlangens) en anderzijds de verschillen te ontdekken... We zullen wel zien wat het resultaat zal worden... Het werkproces op zich is voor mij al enorm boeiend. We hebben met 7 kinderen gewerkt van het 3de, 4de en 5de leerjaar. We probeerden er samen met Justin als onze vertaler een ontspannen groepsgesprek van te maken waarin wij evenveel ervaringen deelden met hen als omgekeerd. India blijft natuurlijk India... waarin ik mijn grote idealistische ideeen telkens opnieuw moet bijschaven naar wat er in de realiteit slechts mogelijk is. Maar we hebben toch voldoende materiaal om mee aan de slag te gaan. Het wordt voor ons een zoektocht aangezien we dit voor het eerst doen maar we gaan de uitdaging graag aan en hopen dat het resultaat bruikbaar zal zijn.
We deden de gesprekjes tussen de voorbereidingen voor de Annual Day door. Op dit feest tonen alle klassen het beste van zichzelf op gebied van zang, drama en dans. Veel uberschattige dansjes op gigaluide bollywoodmuziek dus! De leraressen kopen elk jaar een nieuwe uniformsari voor Annual Day en wij besloten dat dit misschien wel een goede gelegenheid was om ons er ook 1 aan te schaffen. Normaal gezien zouden er die zaterdag lessen doorgaan om een feestdag in te halen (uhu) maar die werd zonder enige probleem terug tot vakantiedag omgetoverd. Op dat gebied zijn die Indiers toch niet te schatten hoor... We zijn tijdens ons verblijf ook naar onze eerste Indische trouw geweest, van 1 van de leraressen. En op die dag (een vrijdag) moet het schooltje het maar redden met 3 leerkrachten ipv met 13. Als India viert laten ze alles vallen! Maar coit wij waren er niet rouwig om! Het is een ongelooflijk kitsh spektakel met (!uiteraard!) superluide muziek en veel rituelen die moeten worden nageleefd. Enkele zaken die mij opvielen:
- de robot die ons begroette aan de ingang van de hal: een plastieken indisch madammeke in sari die de hele tijd met haar hoofd staat te schudden en haar handen tegen elkaar houdt; echt een hilarisch zicht
- de bruid die letterlijk in een kerstboom van juwelen was veranderd
- de live muzikanten die zonder enige gene even een pauze houden in hun optreden om naar die drie blanke meisjes te kijken
- de vraag die we ons alledrie stelden na het zien van de rituelen: HOEVEEL bloemenkransen kan je rond iemand zijn schouders hangen?
- ongelooflijk veel volk (de vader van de bruid is een eerlijke district collector) die allemaal rijkelijk worden gevoederd...
- de afwezigheid van alcohol of eigenlijk van elke drank naast water
- de kostprijs van de bruidssari: 18000 Rs (275 euro); vooral als je weet dat de mensen hier gemiddeld zo’n 60 Rs per dag verdienen (als ze al werk hebben) en daarmee zwaar tekort schieten om hun familie te onderhouden
- ...
Maar ik ben weer aan het afdwalen... Mijn goede intentie om dit keer een kortere blog te schrijven valt dus weer in het water. Alvast mijn excuses!
Op zaterdag gingen we met het gammele schoolbusje naar Trichy. ‘Kheb mijn wagen volgeladen... met tetterende leraressen!’ Amai die kunnen nogal roepen en die houden geen moment hun mond. Ondanks het feit dat vele reeds kinderen hebben en getrouwd zijn, gedragen ze zich onder elkaar super kinderlijk, soms kinderachtig. Dit komt waarschijnlijk doordat deze meisjes al vanaf hun 21 jaar in een huwelijksleven worden gestort waarin er voor onnozeliteirten geen ruimte meer is. Enfin laat ons zeggen dat we blij waren dat Justin (als enige man) ook geen zin had om de ganse dag te shoppen met de dames. We gingen eerst even mee naar sariparadijs waar ze een paars met oker kleurige sari uitkozen, zeer mooi! Nadien bezochten we samen met Justin 2 tempels. De eerste was gewijd aan Ganesha en lag op een berg. Voor we aan de klim begonnen werden we gezegend door een prachtige olifant aan wie ik meteen mijn hart verloor! De tempel is prachtig gebouwd en vanop de top hadden we een mooi overzicht van Trichy. Nadien bezochten we de Srirangam Tempel, een typische torentempel die gewijd is aan Shiva. Een weetje voor de liefhebbers: deze tempel is de breedste van heel Azie. Het domein rond de tempel was gigantisch en overal ontdekten we weer mooie wandschilderingen of afbeeldingen. Op de terugweg naar huis passeerden we het dorpje Ayyarmalai. ‘Malai’ betekent in Tamil ‘berg’. In dit dorp is er een hoge berg waarop ook een tempel is gebouwd die opnieuw gewijd is aan Shiva. We besloten er de volgende ochtend met Justin heen te gaan, aangezien ook hij nog nooit op de top was geweest.
De volgende ochtend stonden we extra vroeg op om de ergste hitte te vermijden... Tegenwoordig is het hier zodanig warm dat ik van het zweten geregeld ‘zoutmijnen’ op mijn kleren krijg... Een beetje goor maar fin het is maar om nogmaals te duiden: het is hier echt niet normaal HEET! Deze beklimming is niet te vergelijken met de klim die we de dag voordien in Trichy maakten. Nu moesten we maar liefst 1017 trappen op om de top te bereiken! Wat die hele beklimming voor mij een pak draagbaarder maakte was de aanwezigheid van aapjes! Al wie mij kent weet dat ik een apenfan ben en hier krioelde het er gewoon van, goddelijk gewoon! Ik heb er natuurlijk veel foto’s van genomen, die volgen dus. Het was echt een zalige ochtend! Tijdens de beklimming hadden we een prachtig uitzicht op de regio, man man man India!
Kwestie van in onze laatste weken India niets te moeten missen zijn we in volle vaart alle kansen aan het benutten om nieuwe ervaringen op te doen. Vandaar ook dat we het zagen zitten om voor 1 dagje naar Chennai te reizen om er een ineenzetting van een vrouwenparlement ineen te zetten. Concreet betekent dat dus ’s avonds om 20u30 de trein op, om 5u30 aankomen in Chennai, kort dutje doen, een dag daar zijn, diezelfde avond terug op de trein kruipen voor alweer een 9 uur durende treinrit. We zijn ze intussen al gewend die nachtelijke treinritten, wat niet betekent dat ik er een betere nachtrust op na hou. Niet dus. Maar even terug naar het doel van deze dag. Christy heeft samen met de vrouwen van het Women’s Front, een overkoepelende vrouwenbeweging van Tamil Nadu, een ‘Womens Assembly’ in elkaar gebokst. Drie dagen lang hebben zo’n 350 vrouwen deelgenomen aan deze ineenzetting van een 100% vrouwenparlement. Ze bekleden er zogezegd ministerfuncties en schrijven wetten uit die gelinkt zijn aan hun bevoegdheid. Over die wetten worden er dan discussies gehouden. Tijdens deze 3 dagen worden alle regels van het echte assembly toegepast. De discussies verliepen volledig in Tamil dus konden we moeilijk volgen maar we waren hoe dan ook blij dat we hier een dag aanwezig konden zijn. Al deze vrouwen strijden zo hard voor betere rechten en meer zeggenschap in de maatschappij, het is fantastisch om zoiets te zien! Voor hen is het een goede voorbereiding naar een eventuele politieke participatie toe (The Womens Front wil bij de volgende verkiezingen als een alternatieve politieke kracht naar voren komen) en voor de overheid is het een confronterende gebeurtenis waaruit misschien gedragsveranderingen kunnen voortkomen.
Intussen zijn we terug thuis van de Playwayschool. Annual Day was een fantastisch feest! Wij hadden ook een groepje kinderen van het 2de leerjaar een liedje aangeleerd. Hun optreden was niet zo bijster maar de maskers die we voor hen hadden gemaakt (leve Johanna en Febe hun tekentalent) maakten veel goed!
Vandaag was zo een warme en intense dag! Deze ochtend zijn we vermoeid opgestaan na de lange annual day gisteren. Aangezien er 3 priesters bij ons thuis logeerden vonden Samy en Christi het een goede gelegenheid om een misviering te houden. Zo gezegd, zo gedaan... voor we het goed en wel beseften zaten we in de vergaderzaal rond de tafel (het altaar voor de gelegenheid) samen met Samy, Christi, de 3 priesters en hun chauffeur... We voelden ons er in eerste instantie een beetje raar bij omdat geen van ons het katholieke geloof praktiseert zoals het hier het geval is. Maar we probeerden gewoon even mee te gaan in het moment en het werd uiteindelijk een mooi bezinningsmoment waarin we onze ervaringen deelden en even de tijd namen om te danken voor al het goeds rondom ons... Het zette me wel aan het denken... Ik ben niet gelovig, althans niet in een god... Ik geloof in de mens met zijn goede en slechte kanten, en in de wil om het goede te laten zegevieren. Maar echt de tijd nemen om even stil te staan bij mijn leven, de kansen die ik krijg, de fouten die ik maak, de dromen die ik wil nastreven...doe ik bijna niet. In ons hectische leven in het Belgenlandje is daar zo weinig tijd voor... Zoals ze deze ochtend geheel spontaan zo een viering op poten zetten en ons daar in intieme kring in betrekken... zo geniet ik ook echt van de Indische mentaliteit. Het mag dan nog in de context zijn van een geloof dat ik niet deel...Het echt tijd nemen om samen te zijn met familie en vrienden, ervaringen te uiten, te filosoferen, dankbaar te zijn voor mogelijkheden, te leren uit gemaakte fouten... Dat inzicht steek ik in mijn rugzak naar huis... Het leven niet als een evidentie te aanzien, en voldoende stil te staan bij de essentiele dingen.
Na de ‘mis’ vertrokken we naar het landbouwproject van AREDS. Er zou een picknick doorgaan met de ganse staff om dit project te vieren. Wij waren zeer enthousiast omdat het ons de kans gaf iedereen nog eens te zien voor ons vertrek. Toen we daar aankwamen zat de ganse bende ons al op te wachten. Iedereen waarmee we ooit in contact zijn gekomen doorheen deze stage was er: de office-staff, onze ‘adoptie-ouders’ van de dorpservaring, het cultural team, senthil en mukthul van ACTS, het health team waarmee we samen de kapjes schilderden voor de womens day, de voltallige ploeg van de playwayschool,... Iedereen zat in stoeltjes die in rijen waren opgesteld. Tot daar de gezellige picknick dachten we toen we aankwamen, niet wetende van het doel van deze meeting. We besloten ons dan maar gewoon tussen de staff te zetten en te wachten op de speech van Samy. Samy begon in tamil te spreken maar al snel hoorden we tussen zijn tamilwoorden door ook de termen ‘exposure’, ‘belgian girls’ en ‘justin’. Gauri, de secretaresse van AREDS die achter ons zat, spoorde ons aan om naar voren te gaan. Bleek dat deze hele bijeenkomst voor ons en Justin was georganiseerd!!! Justin verlaat de Playwayschool op 3 april om in Chennai nieuw werk te zoeken en zoals jullie intussen wel al weten vertrekken wij op 5 april naar Nepal door visumproblemen. We moesten dus met ons gevieren vooraan komen zitten voor de groep. Samy sprak met lovende woorden over ons en uitte zijn spijt over ons vervroegde afscheid, ik kreeg al meteen een krop in mijn keel.
Hij vertelde dat hij heeft genoten van onze aanwezigheid hier en ons enthousiasme waarmee we de dingen aanpakken. Ook vind hij het merkwaardig hoe goed we hebben gereageerd op het onverwachte visumnieuws. In de plaats van in paniek te schieten hebben we ijverig doorgewerkt en zijn we op elke kans om nieuwe ervaringen op te doen ingegaan.
Het deed zo’n deugd om te horen dat hij tevreden was over ons verblijf hier! Christi wou ook nog iets zeggen...
Zij betreurt het ook dat de 5 maanden er plots maar 3 bleken te zijn maar ook zij waardeert ons voor ons enthousiasme en onze toewijding hier. Ze is blij dat we zo gemakkelijk in alles zijn meegegaan qua eten, woonplaats, gewoonten, ed... En ondanks het feit dat we alledrie heel verschillende karakters hebben wou ze ons ook prijzen voor de maturiteit waarmee we hier als trio door het leven gaan. We delen lief en leed als zussen en dat is uiteraard niet altijd evident maar op geen enkel moment heeft zij het gevoel gehad dat we niet op dezelfde lijn zaten qua aanpak of ideeen.
Ze vroegen ons ook om onze ervaringen te delen... We waren alledrie een beetje van onze sokken geblazen door de hele gebeurtenis en deze vraag kwam onverwacht... Febe vertelde dat ze erg gegroeid is door hier te zijn en dat ze dankbaar is voor ons gezelschap. Dan was ik aan de beurt. Hoe zeer ik mij ook probeerde te bedwingen, het lukte me niet om zonder tranen mijn dankbaarheid te uiten. Een dankbaarheid voor de fantastische tijd die ik hier heb mogen beleven... De kans die ik heb gekregen om hier echt te ZIJN, opgenomen te worden in deze familie die doorheen de stage steeds groter werd... Het was zo maf om slechts na 3 maanden te staan huilen als een kind voor een grote groep mensen die ik intussen als vrienden waardeer en wil koesteren. Johanna vertelde hoe ze in India is thuisgekomen alwaar ze in belgie nog zoekende was... Het was een mooi en ontroerend moment. Nadien kregen we een handdoek van ‘the women’s front’ cadeau, wat ons alledrie natuurlijk ongelooflijk blij maakte!
We mogen ons echt gelukkig prijzen met deze stageplaats. AREDS heeft ons niet enkel opgenomen als stagaires maar ook echt als familieleden. We werden zowel bij de professionele als bij de familiale gebeurtenissen wat ervoor heeft gezorgd dat we hier echt een tweede thuis hebben gevonden. We hebben de kans gekregen om veel verschillende aspecten van het NGO-werk in het Zuiden te ervaren. Daarnaast kregen we de vrijheid om onze eigen creativiteit te laten zegevieren en om dieper in te gaan op de onderwerpen uit ons interessegebied. Daarom nog een laatste keer:
Nandriekes AREDS!
En dan nu een nieuw avontuur, een nieuwe organisatie!
Tot de volgende keer... vanop het dak van de wereld!
PS: nieuwe foto`s te bezichtigen op de picasawebsite
Welkom bij het voorlopig laatste blogbericht uit India... snik snik... India zit in mijn hart, ik ben dus niet van plan mijn blognaam te veranderen. :)
Even praktisch:
- Maandag 5 april vertrekken we naar Kathmandu, we zullen daar dinsdag rond de middag arriveren.
- Dit heeft als rechtstreeks gevolg dat zowel mijn gsmnr als mijn adres veranderen. Ik laat jullie zo gauw ik kan mijn nieuwe contactgegevens weten zodat ik overspoeld kan worden door smsjes en postpakketten :)!
- Na 2 maanden Nepal is het de bedoeling om terug te keren naar India, ditmaal als toerist. Hoe graag we dit ook willen, een terugkeer naar AREDS zit er qua timing niet meer in. We willen graag het jungleproject in Chattisgargh bezoeken en vandaaruit Kerala, Goa en Mumbai zien. Om dan op 27 juni naar Belgie terug te keren vanuit Mumbai. Amai we zitten ongeveer in de helft, de tijd gaat veel te snel! (hoe graag ik jullie ook wil terugzien, dit avontuur zou nog een pak langer mogen doorgaan)
Zo, even over de voorbije weken...
We hebben nu ongeveer 10 dagen in de Playwayschool van AREDS gespendeerd. We woonden er in ons eigen kleine indische huisje en sliepen op de typische grasmatjes. Ons huisje lag vlak naast het huisje van Justin, onze begeleider tijdens ons verblijf op de school. Justin is een lieve jonge gast (29j) die tijdens zijn studies om priester te worden besloot ermee te stoppen omdat hij de roeping niet echt voelde.. Het voorbije jaar heeft hij in de school doorgebracht waar hij computerles gaf aan de kinderen en Engelse les aan de leerkrachten. De leraressen zijn naast collega’s ook zeer dichte vrienden wat voor een aangename sfeer zorgt op de school. Wij verbleven er in de eerste plaats om er verder te werken aan ons kinderproject en daarnaast ook om mee te helpen met de voorbereidingen voor de ‘annual day’, het jaarfeest van de school. De school heeft 3 kleuterklassen en verder van het 1ste tot en met het 5de leerjaar. Ze willen graag ook een 6de leerjaar maar dat is een project dat nog wat tijd nodig heeft. Misschien moet ik eerst nog wat meer uitleg geven over ons kinderproject. Momenteel is ons idee dus om een boekje te maken dat als educatief materiaal kan worden gebruikt in scholen. In dit boekje willen we de verhalen van kinderen uit India, Belgie en Nepal neerschrijven om enerzijds de gelijkenissen (een kind is overal in de eerste plaats een kind met gelijkaardige dromen en verlangens) en anderzijds de verschillen te ontdekken... We zullen wel zien wat het resultaat zal worden... Het werkproces op zich is voor mij al enorm boeiend. We hebben met 7 kinderen gewerkt van het 3de, 4de en 5de leerjaar. We probeerden er samen met Justin als onze vertaler een ontspannen groepsgesprek van te maken waarin wij evenveel ervaringen deelden met hen als omgekeerd. India blijft natuurlijk India... waarin ik mijn grote idealistische ideeen telkens opnieuw moet bijschaven naar wat er in de realiteit slechts mogelijk is. Maar we hebben toch voldoende materiaal om mee aan de slag te gaan. Het wordt voor ons een zoektocht aangezien we dit voor het eerst doen maar we gaan de uitdaging graag aan en hopen dat het resultaat bruikbaar zal zijn.
We deden de gesprekjes tussen de voorbereidingen voor de Annual Day door. Op dit feest tonen alle klassen het beste van zichzelf op gebied van zang, drama en dans. Veel uberschattige dansjes op gigaluide bollywoodmuziek dus! De leraressen kopen elk jaar een nieuwe uniformsari voor Annual Day en wij besloten dat dit misschien wel een goede gelegenheid was om ons er ook 1 aan te schaffen. Normaal gezien zouden er die zaterdag lessen doorgaan om een feestdag in te halen (uhu) maar die werd zonder enige probleem terug tot vakantiedag omgetoverd. Op dat gebied zijn die Indiers toch niet te schatten hoor... We zijn tijdens ons verblijf ook naar onze eerste Indische trouw geweest, van 1 van de leraressen. En op die dag (een vrijdag) moet het schooltje het maar redden met 3 leerkrachten ipv met 13. Als India viert laten ze alles vallen! Maar coit wij waren er niet rouwig om! Het is een ongelooflijk kitsh spektakel met (!uiteraard!) superluide muziek en veel rituelen die moeten worden nageleefd. Enkele zaken die mij opvielen:
- de robot die ons begroette aan de ingang van de hal: een plastieken indisch madammeke in sari die de hele tijd met haar hoofd staat te schudden en haar handen tegen elkaar houdt; echt een hilarisch zicht
- de bruid die letterlijk in een kerstboom van juwelen was veranderd
- de live muzikanten die zonder enige gene even een pauze houden in hun optreden om naar die drie blanke meisjes te kijken
- de vraag die we ons alledrie stelden na het zien van de rituelen: HOEVEEL bloemenkransen kan je rond iemand zijn schouders hangen?
- ongelooflijk veel volk (de vader van de bruid is een eerlijke district collector) die allemaal rijkelijk worden gevoederd...
- de afwezigheid van alcohol of eigenlijk van elke drank naast water
- de kostprijs van de bruidssari: 18000 Rs (275 euro); vooral als je weet dat de mensen hier gemiddeld zo’n 60 Rs per dag verdienen (als ze al werk hebben) en daarmee zwaar tekort schieten om hun familie te onderhouden
- ...
Maar ik ben weer aan het afdwalen... Mijn goede intentie om dit keer een kortere blog te schrijven valt dus weer in het water. Alvast mijn excuses!
Op zaterdag gingen we met het gammele schoolbusje naar Trichy. ‘Kheb mijn wagen volgeladen... met tetterende leraressen!’ Amai die kunnen nogal roepen en die houden geen moment hun mond. Ondanks het feit dat vele reeds kinderen hebben en getrouwd zijn, gedragen ze zich onder elkaar super kinderlijk, soms kinderachtig. Dit komt waarschijnlijk doordat deze meisjes al vanaf hun 21 jaar in een huwelijksleven worden gestort waarin er voor onnozeliteirten geen ruimte meer is. Enfin laat ons zeggen dat we blij waren dat Justin (als enige man) ook geen zin had om de ganse dag te shoppen met de dames. We gingen eerst even mee naar sariparadijs waar ze een paars met oker kleurige sari uitkozen, zeer mooi! Nadien bezochten we samen met Justin 2 tempels. De eerste was gewijd aan Ganesha en lag op een berg. Voor we aan de klim begonnen werden we gezegend door een prachtige olifant aan wie ik meteen mijn hart verloor! De tempel is prachtig gebouwd en vanop de top hadden we een mooi overzicht van Trichy. Nadien bezochten we de Srirangam Tempel, een typische torentempel die gewijd is aan Shiva. Een weetje voor de liefhebbers: deze tempel is de breedste van heel Azie. Het domein rond de tempel was gigantisch en overal ontdekten we weer mooie wandschilderingen of afbeeldingen. Op de terugweg naar huis passeerden we het dorpje Ayyarmalai. ‘Malai’ betekent in Tamil ‘berg’. In dit dorp is er een hoge berg waarop ook een tempel is gebouwd die opnieuw gewijd is aan Shiva. We besloten er de volgende ochtend met Justin heen te gaan, aangezien ook hij nog nooit op de top was geweest.
De volgende ochtend stonden we extra vroeg op om de ergste hitte te vermijden... Tegenwoordig is het hier zodanig warm dat ik van het zweten geregeld ‘zoutmijnen’ op mijn kleren krijg... Een beetje goor maar fin het is maar om nogmaals te duiden: het is hier echt niet normaal HEET! Deze beklimming is niet te vergelijken met de klim die we de dag voordien in Trichy maakten. Nu moesten we maar liefst 1017 trappen op om de top te bereiken! Wat die hele beklimming voor mij een pak draagbaarder maakte was de aanwezigheid van aapjes! Al wie mij kent weet dat ik een apenfan ben en hier krioelde het er gewoon van, goddelijk gewoon! Ik heb er natuurlijk veel foto’s van genomen, die volgen dus. Het was echt een zalige ochtend! Tijdens de beklimming hadden we een prachtig uitzicht op de regio, man man man India!
Kwestie van in onze laatste weken India niets te moeten missen zijn we in volle vaart alle kansen aan het benutten om nieuwe ervaringen op te doen. Vandaar ook dat we het zagen zitten om voor 1 dagje naar Chennai te reizen om er een ineenzetting van een vrouwenparlement ineen te zetten. Concreet betekent dat dus ’s avonds om 20u30 de trein op, om 5u30 aankomen in Chennai, kort dutje doen, een dag daar zijn, diezelfde avond terug op de trein kruipen voor alweer een 9 uur durende treinrit. We zijn ze intussen al gewend die nachtelijke treinritten, wat niet betekent dat ik er een betere nachtrust op na hou. Niet dus. Maar even terug naar het doel van deze dag. Christy heeft samen met de vrouwen van het Women’s Front, een overkoepelende vrouwenbeweging van Tamil Nadu, een ‘Womens Assembly’ in elkaar gebokst. Drie dagen lang hebben zo’n 350 vrouwen deelgenomen aan deze ineenzetting van een 100% vrouwenparlement. Ze bekleden er zogezegd ministerfuncties en schrijven wetten uit die gelinkt zijn aan hun bevoegdheid. Over die wetten worden er dan discussies gehouden. Tijdens deze 3 dagen worden alle regels van het echte assembly toegepast. De discussies verliepen volledig in Tamil dus konden we moeilijk volgen maar we waren hoe dan ook blij dat we hier een dag aanwezig konden zijn. Al deze vrouwen strijden zo hard voor betere rechten en meer zeggenschap in de maatschappij, het is fantastisch om zoiets te zien! Voor hen is het een goede voorbereiding naar een eventuele politieke participatie toe (The Womens Front wil bij de volgende verkiezingen als een alternatieve politieke kracht naar voren komen) en voor de overheid is het een confronterende gebeurtenis waaruit misschien gedragsveranderingen kunnen voortkomen.
Intussen zijn we terug thuis van de Playwayschool. Annual Day was een fantastisch feest! Wij hadden ook een groepje kinderen van het 2de leerjaar een liedje aangeleerd. Hun optreden was niet zo bijster maar de maskers die we voor hen hadden gemaakt (leve Johanna en Febe hun tekentalent) maakten veel goed!
Vandaag was zo een warme en intense dag! Deze ochtend zijn we vermoeid opgestaan na de lange annual day gisteren. Aangezien er 3 priesters bij ons thuis logeerden vonden Samy en Christi het een goede gelegenheid om een misviering te houden. Zo gezegd, zo gedaan... voor we het goed en wel beseften zaten we in de vergaderzaal rond de tafel (het altaar voor de gelegenheid) samen met Samy, Christi, de 3 priesters en hun chauffeur... We voelden ons er in eerste instantie een beetje raar bij omdat geen van ons het katholieke geloof praktiseert zoals het hier het geval is. Maar we probeerden gewoon even mee te gaan in het moment en het werd uiteindelijk een mooi bezinningsmoment waarin we onze ervaringen deelden en even de tijd namen om te danken voor al het goeds rondom ons... Het zette me wel aan het denken... Ik ben niet gelovig, althans niet in een god... Ik geloof in de mens met zijn goede en slechte kanten, en in de wil om het goede te laten zegevieren. Maar echt de tijd nemen om even stil te staan bij mijn leven, de kansen die ik krijg, de fouten die ik maak, de dromen die ik wil nastreven...doe ik bijna niet. In ons hectische leven in het Belgenlandje is daar zo weinig tijd voor... Zoals ze deze ochtend geheel spontaan zo een viering op poten zetten en ons daar in intieme kring in betrekken... zo geniet ik ook echt van de Indische mentaliteit. Het mag dan nog in de context zijn van een geloof dat ik niet deel...Het echt tijd nemen om samen te zijn met familie en vrienden, ervaringen te uiten, te filosoferen, dankbaar te zijn voor mogelijkheden, te leren uit gemaakte fouten... Dat inzicht steek ik in mijn rugzak naar huis... Het leven niet als een evidentie te aanzien, en voldoende stil te staan bij de essentiele dingen.
Na de ‘mis’ vertrokken we naar het landbouwproject van AREDS. Er zou een picknick doorgaan met de ganse staff om dit project te vieren. Wij waren zeer enthousiast omdat het ons de kans gaf iedereen nog eens te zien voor ons vertrek. Toen we daar aankwamen zat de ganse bende ons al op te wachten. Iedereen waarmee we ooit in contact zijn gekomen doorheen deze stage was er: de office-staff, onze ‘adoptie-ouders’ van de dorpservaring, het cultural team, senthil en mukthul van ACTS, het health team waarmee we samen de kapjes schilderden voor de womens day, de voltallige ploeg van de playwayschool,... Iedereen zat in stoeltjes die in rijen waren opgesteld. Tot daar de gezellige picknick dachten we toen we aankwamen, niet wetende van het doel van deze meeting. We besloten ons dan maar gewoon tussen de staff te zetten en te wachten op de speech van Samy. Samy begon in tamil te spreken maar al snel hoorden we tussen zijn tamilwoorden door ook de termen ‘exposure’, ‘belgian girls’ en ‘justin’. Gauri, de secretaresse van AREDS die achter ons zat, spoorde ons aan om naar voren te gaan. Bleek dat deze hele bijeenkomst voor ons en Justin was georganiseerd!!! Justin verlaat de Playwayschool op 3 april om in Chennai nieuw werk te zoeken en zoals jullie intussen wel al weten vertrekken wij op 5 april naar Nepal door visumproblemen. We moesten dus met ons gevieren vooraan komen zitten voor de groep. Samy sprak met lovende woorden over ons en uitte zijn spijt over ons vervroegde afscheid, ik kreeg al meteen een krop in mijn keel.
Hij vertelde dat hij heeft genoten van onze aanwezigheid hier en ons enthousiasme waarmee we de dingen aanpakken. Ook vind hij het merkwaardig hoe goed we hebben gereageerd op het onverwachte visumnieuws. In de plaats van in paniek te schieten hebben we ijverig doorgewerkt en zijn we op elke kans om nieuwe ervaringen op te doen ingegaan.
Het deed zo’n deugd om te horen dat hij tevreden was over ons verblijf hier! Christi wou ook nog iets zeggen...
Zij betreurt het ook dat de 5 maanden er plots maar 3 bleken te zijn maar ook zij waardeert ons voor ons enthousiasme en onze toewijding hier. Ze is blij dat we zo gemakkelijk in alles zijn meegegaan qua eten, woonplaats, gewoonten, ed... En ondanks het feit dat we alledrie heel verschillende karakters hebben wou ze ons ook prijzen voor de maturiteit waarmee we hier als trio door het leven gaan. We delen lief en leed als zussen en dat is uiteraard niet altijd evident maar op geen enkel moment heeft zij het gevoel gehad dat we niet op dezelfde lijn zaten qua aanpak of ideeen.
Ze vroegen ons ook om onze ervaringen te delen... We waren alledrie een beetje van onze sokken geblazen door de hele gebeurtenis en deze vraag kwam onverwacht... Febe vertelde dat ze erg gegroeid is door hier te zijn en dat ze dankbaar is voor ons gezelschap. Dan was ik aan de beurt. Hoe zeer ik mij ook probeerde te bedwingen, het lukte me niet om zonder tranen mijn dankbaarheid te uiten. Een dankbaarheid voor de fantastische tijd die ik hier heb mogen beleven... De kans die ik heb gekregen om hier echt te ZIJN, opgenomen te worden in deze familie die doorheen de stage steeds groter werd... Het was zo maf om slechts na 3 maanden te staan huilen als een kind voor een grote groep mensen die ik intussen als vrienden waardeer en wil koesteren. Johanna vertelde hoe ze in India is thuisgekomen alwaar ze in belgie nog zoekende was... Het was een mooi en ontroerend moment. Nadien kregen we een handdoek van ‘the women’s front’ cadeau, wat ons alledrie natuurlijk ongelooflijk blij maakte!
We mogen ons echt gelukkig prijzen met deze stageplaats. AREDS heeft ons niet enkel opgenomen als stagaires maar ook echt als familieleden. We werden zowel bij de professionele als bij de familiale gebeurtenissen wat ervoor heeft gezorgd dat we hier echt een tweede thuis hebben gevonden. We hebben de kans gekregen om veel verschillende aspecten van het NGO-werk in het Zuiden te ervaren. Daarnaast kregen we de vrijheid om onze eigen creativiteit te laten zegevieren en om dieper in te gaan op de onderwerpen uit ons interessegebied. Daarom nog een laatste keer:
Nandriekes AREDS!
En dan nu een nieuw avontuur, een nieuwe organisatie!
Tot de volgende keer... vanop het dak van de wereld!
PS: nieuwe foto`s te bezichtigen op de picasawebsite
maandag 15 maart 2010
Over vrouwen en piercings
Dag iedereen!!
Het is intussen al weer even geleden dat ik jullie mijn verhalen toevertrouwde. Intussen is er alweer veel gebeurd… Vooral mijn gevoel over AREDS en India is weer zoveel veranderd. Onze tickets naar Nepal zijn geboekt, het staat nu dus echt vast dat ons avontuur in Renganathapuram bijna op zijn einde loopt. En dat heeft ons aan het denken gezet.. De voorbije week liepen we alledrie triest omdat we door ons naderend afscheid ineens beseffen hoe goed we het hier wel niet hebben. Intussen kennen we de staffmembers al wat beter, zijn we actief betrokken in het werk van de organisatie, kunnen we de mensen van het culturele team onze vrienden noemen waarmee we kunnen babbelen en onnozel doen,… India is niet meer dat grote vreemde land met zijn vreemde tradities en gewoontes… het is een nieuwe thuis geworden, met een warme familie die ons omarmt en nieuwe gewoontes die ons intussen eigen zijn…
De voorbije week zijn we druk aan de slag geweest voor de Internationale Vrouwendag op 8 maart. SWATE, de vrouwenbeweging van AREDS, organiseert op die dag jaarlijks een grote rally rond een bepaald thema. Het is 1 van de grootste evenementen van deze organisatie, dus keken we er enorm naar uit! Er zouden zo’n 3000 vrouwen deelnemen aan de staptocht door Karur. Voor al die vrouwen wou Christy graag een uniform hoofddeksel maken zodat de menigte goed zichtbaar zou zijn. Samen met de mensen van het SWATE-naaiatelier bedacht ze een kapje dat makkelijk te maken is. De kapjes werden gemaakt uit een paarse stof, want paars is de kleur van het feminisme, de vrouw. Ze had er graag nog een rood accent op gehad omdat rood de kleur van kracht is en omdat het de kapjes iets meer karakter geeft. We zaten samen om een accentje te bedenken en kwamen uiteindelijk uit op de vijfhoekige ster die SWATE reeds in haar logo heeft. Samen met Febe en Johanna begon ik de uitlijningen van de ster op de kapjes te tekenen. Eens er een grote hoop klaar was kwamen er zo’n 20 mensen (leden van het cultureel team en van het gezondheidsteam) naar SWATE om de sterren te helpen schilderen. Na ongeveer 4 dagen werken waren er een kleine 3000 kapjes af. Het was zo’n leuke ervaring om samen met die vrouwen buiten te zitten schilderen, vertellen, zingen en lachen! Ze leerden ons Tamil-liedjes en vroegen naar onze familie. Voor het eerst waren we echt handwerk aan het leveren voor SWATE, het voelde fijn om te weten we hen op die manier goed konden helpen.
Op 8 maart was het zover. Na een korte nacht stonden we om 07u op ons klaar te maken. Alledrie sprongen we met kriebels in de buik in onze Indische outfits. Vlechtjes in het haar, bindi op ons voorhoofd, cameramateriaal in de aanslag en vertrekken maar. We reden samen met Christy naar het beginpunt van de rally in Karur. Tijdens de rit vertelde ze ons nog eens de belangrijkste demands waarover de rally zou gaan, voor in het geval dat we geinterviewd zouden worden door de pers (wat gelukkig niet gebeurde, het gaat over hen en niet over ons) . Het belangrijkste thema van deze vrouwendag was de enorme stijging van de voedselprijzen in India. Het zorgt ervoor dat er veel armoede heerst en dat families niet meer kunnen beschikken over hun basisvoedsel. Er participeerden uiteindelijk zo’n 5000 vrouwen in de rally! Het was indrukwekkend om hier een deel van uit te maken. Vooraan reed er een riksja met drie vrouwen die verschillende slogans riepen door een megafoon waarna de hele meute die herhaalde. Er reden ook twee tractoren mee waarop levende tableau’s werden voorgesteld die allemaal gelinkt waren met het thema van de dag. De staff had oa. een raket gebouwd om de prijsstijgingen mee voor te stellen! Tof om te zien hoe origineel ze de dingen hier aanpakken. Het was een bloedhete dag, zo’n 40 graden, dus wel best vermoeiend om te stappen in de vlakke zon! Maar die hitte kon ons niet deren, we werden zo opgenomen in de heisa en probeerden zoveel mogelijk beelden te maken en vooral te genieten! Voor mij persoonlijk was het ook zeer tof dat ik ineens omringd werd met de mensen die ik leerde kennen tijdens mijn dorpservaring. Ramya en Ellomedi waren superlief en uitgelaten, het was een prachtige dag om hen terug te zien en samen met hen door Karur te demonstreren!
Nog een nieuwtje dat het vermelden waard is:
We hebben sinds donderdagochtend alledrie een neuspiercing!
Tijdens een avondje hennatekenen met Christy kwamen we op het onderwerp van de neuspiercing. Zo goed als elke vrouw op het Indische platteland heeft er een en wij vinden dat zelf ook heel mooi. Christy was volledig fan van het idee en voor we het goed en wel beseften was de afspraak al gemaakt! We gingen met ons drietjes naar de juwelier in Karur om een ‘nosedrop’ te kiezen, spannend! De dag zelf werden we door Christy omgetoverd in drie indische dames! Voor het eerst kregen we een sari aan, supermooi maar toch niet zo evident om in te lopen! Een bindi op ons voorhoofd, bloemetjes in ons haar en een knoop in ons maag. De piercing zou op de traditionele Indische wijze gestoken worden zonder verdoving. In India is het steken van een piercing meer een vorm van acupunctuur en het piercen zelf is er een echte familiegebeurtenis. We werden op een doek gezet en hielden elkaars hand goed vast! Christy was superlief en hield onze hoofden goed vast wanneer het gebeurde. Alle staffleden die aanwezig waren op dat moment waren e rook bij. Iedereen was zo lief, we voelden ons echt deel van de familie. De pijn viel mee maar echt aangenaam was het nu ook weer niet :-) De piercing staat aan de rechterkant van onze neus en vrij lag zoals het in Zuid-India de gewoonte is. (in Noord-India dragen de vrouwen de piercing aan de linkerkant) Intussen zijn we dus steeds meer een beetje Indisch aan het worden :-) We krijgen veel complimentjes over onze enkelbandjes en de piercing! Zelf zijn we ook zeer tevreden, het is niet zomaar een piercing. Het was zo een mooie belevenis om dit samen met onze nieuwe familie mee te maken… Alsof er een beetje India in onze neus is gekropen..
Dit weekend hebben we een uitje gemaakt naar Kanyakumari, het meest zuidelijke puntje van India waar de Bengaalse Golf, de Indische Oceaan en de Arabische zee elkaar ontmoeten. Het was leuk om India aan zee te ontdekken en even echt vakantie te nemen. De grootste reden van ons uitstapje was eigenlijk de ontmoeting met Fien, een Noord-Zuid klasgenootje die haar stage in Kerala doet. Omdat we elkaar graag eens wilden zien tijdens ons Indisch verblijf besloten we af te spreken in het midden tussen Tamil Nadu en Kerala. Het is er ongelooflijk mooi en al wie mij kent kan zich inbeelden hoeveel deugd het deed om dicht bij de zee te zijn. We gingen naar een afgelegen strandje waar de Tsunami 6 jaar geleden lelijk huis heeft gehouden. Vreemd om daar te staan op een beolied strand, wetende dat de mensen van dit dorp elke dag opnieuw herinnerd worden aan die vreselijke ramp wanneer ze de onstuimige zee zien… Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo een enorme golven heb gezien!! Het was zalig om te zien en het kriebelde zo hard om te surfen!! Wat hier echt onmogelijk zou zijn omdat het te gevaarlijk is door de rotsen… Het was super om twee dagen met Fien op te trekken en haar avonturen van kerala te horen. India is zo groot en verscheiden, dat merkten we zelfs al uit de verschillende ervaringen die we hebben in Tamil Nadu en Kerala. Het waren twee zalige dagen met prachtige tempels en bouwwerken, veel gebabbel, zonsopgang (!) en zonsondergang, lekkere goedkope restaurantjes, zee zee zee, en veel genieten!!
Nog even dit voor de nieuwsgierigen: op 5 april verlaten we Renganathapuram en vertrekken we richting Nepal!
Liefs!
WIST JE DAT?
- We vorige week voor het eerst een olifant langs de kant van de weg zagen in ons dorp.- Ze blijkbaar 50 jaar oud was en vreemde pigmentvlekken had.
- Febe en ik haar hebben aangeraakt en dat zeer stoer vonden!
- Wij een indische drum hebben besteld!!
helpen met de kapjes in het SWATE naaiatelier
mijn fantastische kompanen
Ramya (dorpservaring) en ik tijdens de rally
het piercen der neuzen / 3 indische dames met de fantastische christi
De voorbije week zijn we druk aan de slag geweest voor de Internationale Vrouwendag op 8 maart. SWATE, de vrouwenbeweging van AREDS, organiseert op die dag jaarlijks een grote rally rond een bepaald thema. Het is 1 van de grootste evenementen van deze organisatie, dus keken we er enorm naar uit! Er zouden zo’n 3000 vrouwen deelnemen aan de staptocht door Karur. Voor al die vrouwen wou Christy graag een uniform hoofddeksel maken zodat de menigte goed zichtbaar zou zijn. Samen met de mensen van het SWATE-naaiatelier bedacht ze een kapje dat makkelijk te maken is. De kapjes werden gemaakt uit een paarse stof, want paars is de kleur van het feminisme, de vrouw. Ze had er graag nog een rood accent op gehad omdat rood de kleur van kracht is en omdat het de kapjes iets meer karakter geeft. We zaten samen om een accentje te bedenken en kwamen uiteindelijk uit op de vijfhoekige ster die SWATE reeds in haar logo heeft. Samen met Febe en Johanna begon ik de uitlijningen van de ster op de kapjes te tekenen. Eens er een grote hoop klaar was kwamen er zo’n 20 mensen (leden van het cultureel team en van het gezondheidsteam) naar SWATE om de sterren te helpen schilderen. Na ongeveer 4 dagen werken waren er een kleine 3000 kapjes af. Het was zo’n leuke ervaring om samen met die vrouwen buiten te zitten schilderen, vertellen, zingen en lachen! Ze leerden ons Tamil-liedjes en vroegen naar onze familie. Voor het eerst waren we echt handwerk aan het leveren voor SWATE, het voelde fijn om te weten we hen op die manier goed konden helpen.
Op 8 maart was het zover. Na een korte nacht stonden we om 07u op ons klaar te maken. Alledrie sprongen we met kriebels in de buik in onze Indische outfits. Vlechtjes in het haar, bindi op ons voorhoofd, cameramateriaal in de aanslag en vertrekken maar. We reden samen met Christy naar het beginpunt van de rally in Karur. Tijdens de rit vertelde ze ons nog eens de belangrijkste demands waarover de rally zou gaan, voor in het geval dat we geinterviewd zouden worden door de pers (wat gelukkig niet gebeurde, het gaat over hen en niet over ons) . Het belangrijkste thema van deze vrouwendag was de enorme stijging van de voedselprijzen in India. Het zorgt ervoor dat er veel armoede heerst en dat families niet meer kunnen beschikken over hun basisvoedsel. Er participeerden uiteindelijk zo’n 5000 vrouwen in de rally! Het was indrukwekkend om hier een deel van uit te maken. Vooraan reed er een riksja met drie vrouwen die verschillende slogans riepen door een megafoon waarna de hele meute die herhaalde. Er reden ook twee tractoren mee waarop levende tableau’s werden voorgesteld die allemaal gelinkt waren met het thema van de dag. De staff had oa. een raket gebouwd om de prijsstijgingen mee voor te stellen! Tof om te zien hoe origineel ze de dingen hier aanpakken. Het was een bloedhete dag, zo’n 40 graden, dus wel best vermoeiend om te stappen in de vlakke zon! Maar die hitte kon ons niet deren, we werden zo opgenomen in de heisa en probeerden zoveel mogelijk beelden te maken en vooral te genieten! Voor mij persoonlijk was het ook zeer tof dat ik ineens omringd werd met de mensen die ik leerde kennen tijdens mijn dorpservaring. Ramya en Ellomedi waren superlief en uitgelaten, het was een prachtige dag om hen terug te zien en samen met hen door Karur te demonstreren!
Nog een nieuwtje dat het vermelden waard is:
We hebben sinds donderdagochtend alledrie een neuspiercing!
Tijdens een avondje hennatekenen met Christy kwamen we op het onderwerp van de neuspiercing. Zo goed als elke vrouw op het Indische platteland heeft er een en wij vinden dat zelf ook heel mooi. Christy was volledig fan van het idee en voor we het goed en wel beseften was de afspraak al gemaakt! We gingen met ons drietjes naar de juwelier in Karur om een ‘nosedrop’ te kiezen, spannend! De dag zelf werden we door Christy omgetoverd in drie indische dames! Voor het eerst kregen we een sari aan, supermooi maar toch niet zo evident om in te lopen! Een bindi op ons voorhoofd, bloemetjes in ons haar en een knoop in ons maag. De piercing zou op de traditionele Indische wijze gestoken worden zonder verdoving. In India is het steken van een piercing meer een vorm van acupunctuur en het piercen zelf is er een echte familiegebeurtenis. We werden op een doek gezet en hielden elkaars hand goed vast! Christy was superlief en hield onze hoofden goed vast wanneer het gebeurde. Alle staffleden die aanwezig waren op dat moment waren e rook bij. Iedereen was zo lief, we voelden ons echt deel van de familie. De pijn viel mee maar echt aangenaam was het nu ook weer niet :-) De piercing staat aan de rechterkant van onze neus en vrij lag zoals het in Zuid-India de gewoonte is. (in Noord-India dragen de vrouwen de piercing aan de linkerkant) Intussen zijn we dus steeds meer een beetje Indisch aan het worden :-) We krijgen veel complimentjes over onze enkelbandjes en de piercing! Zelf zijn we ook zeer tevreden, het is niet zomaar een piercing. Het was zo een mooie belevenis om dit samen met onze nieuwe familie mee te maken… Alsof er een beetje India in onze neus is gekropen..
Dit weekend hebben we een uitje gemaakt naar Kanyakumari, het meest zuidelijke puntje van India waar de Bengaalse Golf, de Indische Oceaan en de Arabische zee elkaar ontmoeten. Het was leuk om India aan zee te ontdekken en even echt vakantie te nemen. De grootste reden van ons uitstapje was eigenlijk de ontmoeting met Fien, een Noord-Zuid klasgenootje die haar stage in Kerala doet. Omdat we elkaar graag eens wilden zien tijdens ons Indisch verblijf besloten we af te spreken in het midden tussen Tamil Nadu en Kerala. Het is er ongelooflijk mooi en al wie mij kent kan zich inbeelden hoeveel deugd het deed om dicht bij de zee te zijn. We gingen naar een afgelegen strandje waar de Tsunami 6 jaar geleden lelijk huis heeft gehouden. Vreemd om daar te staan op een beolied strand, wetende dat de mensen van dit dorp elke dag opnieuw herinnerd worden aan die vreselijke ramp wanneer ze de onstuimige zee zien… Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo een enorme golven heb gezien!! Het was zalig om te zien en het kriebelde zo hard om te surfen!! Wat hier echt onmogelijk zou zijn omdat het te gevaarlijk is door de rotsen… Het was super om twee dagen met Fien op te trekken en haar avonturen van kerala te horen. India is zo groot en verscheiden, dat merkten we zelfs al uit de verschillende ervaringen die we hebben in Tamil Nadu en Kerala. Het waren twee zalige dagen met prachtige tempels en bouwwerken, veel gebabbel, zonsopgang (!) en zonsondergang, lekkere goedkope restaurantjes, zee zee zee, en veel genieten!!
Nog even dit voor de nieuwsgierigen: op 5 april verlaten we Renganathapuram en vertrekken we richting Nepal!
Liefs!
WIST JE DAT?
- We vorige week voor het eerst een olifant langs de kant van de weg zagen in ons dorp.- Ze blijkbaar 50 jaar oud was en vreemde pigmentvlekken had.
- Febe en ik haar hebben aangeraakt en dat zeer stoer vonden!
- Wij een indische drum hebben besteld!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
