het echte leven

Namaskar!
Alvorens we hier echt aan de slag kunnen gaan is het zeer belangrijk dat we de dorpscultuur goed verstaan. Wij hebben ons idee over hoe een dorp werkt maar de verschillen met deze rurale cultuur zijn soms enorm...anderzijds soms ook verrassend gelijkaardig :-) Hansbeke is nooit veraf in mijn gedachten!
Om dit echt te kunnen ervaren vertrokken we woensdag elk apart op 2-daagse naar een afgelegen dorp om er bij een plaatselijke familie te wonen. 2 dagen en 2 nachten vertoeven bij mensen die nauwelijks Engels spreken en vrij tot zeer primitief leven en wonen...hmm het was absoluut een avontuur om naar uit te kijken al waren de zenuwen bij ons alledrie ook sterk aanwezig!

HET VERTREK
Woensdagavond werden Febe en Jo opgepikt met de motto door hun 'adoptiepapa'... ik moest nog even geduld hebben alvorens ook ik aan mijn avontuur kon beginnen samen met mijn ‘adoptiemama’ en haar brommerke (jammer genoeg geen motto)...
We reden over kronkelende zandweggetjes volledig omgeven door wijdse rijst-en katoenplantages om zo in een iets stedelijkere omgeving terecht te komen. Na een dik uur rijden vond mijn poep het brommerke al iets minder leuk en begon het mij ook echt te dagen welke grote afstanden dit madammeke elke dag wel niet aflegt met haar 40km/u rijdend tweewielerke...
Bij een gesloten overweg heb ik voor het eerst de kans om met Ezhilarasi te praten. Ze heeft twee kinderen, een jongen en een meisje. Preetha is 13 en Vinothi 15. Haar man is 9 jaar geleden overleden aan een hartkwaal. Ik verblijf dus bij een weduwe... In India is een weduwe geen vrouw meer, ze is een schandpaal en een last, ze heeft geen rechten en voelt op zoveel gebieden tegenstand en vernedering... Ik ben benieuwd of ik daar iets van zal merken in haar dorp. Eens we in Velliyanai (haar dorp) aankomen is het al pikkedonker. (een weetje: het is hier elke dag licht van 06u tot 18u, nu is het hier 4.5 uur later dan in Belgie, eens het zomeruur is zal dat maar 3.5u verschil meer zijn)
Ze neemt me mee naar haar huis waar ik haar mama, Preetha en Vinothi voor het eerst zie. Ik krijg een eerste beker hete melk, er zullen er nog veel volgen, TE veel! Indiers aanvaarden geen nee en denken klaarblijkelijk dat ik een koeiemaag heb want in elk huis wordt ik overstelpt met eten! Wie zei er weeral dat ik hier zou vermageren? Niets daarvan, ik ben een tonnetje aan het worden!

BLANK PRONKSTUK
De 1ste toeschouwers komen binnen in het huis... Ik word meegenomen van huis tot huis... overal zijn grote families samen aan het eten of tv aan het kijken... tot ik toekom uiteraard want zo’n blanke madam is veel interessanter dan de nieuwste bollywoodfilms! Ik word bekeken en aangeraakt en er wordt veelvuldig over mij geroddeld in het Tamil. Ik versta slechts enkele woorden en kan me daarmee niet behelpen... lichaamstaal dan maar... ook dat is niet evident want hun lichaamstaal en tekens zijn helemaal anders dan wat ik gewoon ben... een glimlach als teken van mijn open hart en mijn wil om hun te leren kennen is het enige dat begrepen wordt. Overal waar ik kom word ik voor de tv gezet op de enige stoel die ze bezitten met de zapper in de hand... ‘english english!’ roepen ze...
Ik zap en kom bij Friends terecht... de situatie is nu echt surrealistisch! Ikke in een Indisch huis, dat bestaat uit 1 kamer, naar Friends aan het kijken terwijl er wel 20 vrouwen rondom mij staan om mij aan te gapen.
Ik ontmoet vooral vrouwen, velen van hen zijn lid van SWATE vertelt Ezhilarasi.
Na een tijdje wordt het me teveel... Ik moet mijn tranen onderdrukken. Ik zit op een stoel in het midden van het dorp met een meute vrouwen rondom mij... Rondom mij zie ik niets anders dan vreemde gezichten die ofwel lachen ofwel bedenkelijk kijken... Ik versta niets van de gesprekken en kan enkel mijn gids volgen... Ik denk wel 10 keer dat ze mij mijn slaapplaats toont en ontmoet zo’n 15 verschillende vrouwen die haar moeder zouden kunnen zijn... Elke keer opnieuw noemt ze die vrouwen `this is our mother`... ‘our’ heeft hier dus een andere betekenis.

EERSTE NACHT
Na enkele uren met mij te pronken moeten we terug de brommer op. Dit keer zijn we met drie, Preetha rijdt ook mee op haar hukje tussen mama’s benen. Mijn slaapplaats is bij haar schoonfamilie want daar hebben we een ‘bathroom’. Twee kleine kotjes, 1 is een douche en het ander een franse toilet. Het maakt me blij want het is de tijd van de maand dus kan ik dit beetje privacy bij het toiletgebeuren best apprecieren! Privacy is in India een zeldzaam iets... zo blijkt ook als ik mijn slaapkamer te zien krijg. Mijn eerste nacht bij een vreemde familie en ik deel het bed met mijn gastvrouw. Het licht blijft gans de nacht branden en de aircoblazer staat vollebak. Het lukt me toch om af en toe in te dommelen... Om 05u30 maakt ze mij wakker uit mijn sluimerslaapje. Zij vertrekt naar haar dorp, ik moet blijven slapen tot 08u en dan komt ze terug naar hier. Ze vertrekt, ik heb het bed voor mij alleen, doe het licht en de airco uit, zet de wekker op 08u en val als een blok in slaap. Plots word ik hard uit mijn droom gerukt als er op de deur wordt geklopt. Ik kijk naar de klok, het is 07u30. Aan de deur staat de schoonzus met (uiteraard!) een tas hete melk (met veel te veel suiker) voor mij. Ik grom een beetje...
Ik kon de ochtend wel vermoorden omdat hij me uit mijn droomwereld rukte...en mij in een wereld dropt waar ik nu niet wil zijn, waar ik mij nu niet sterk genoeg voor voel. Nog 2 dagen en 1 nacht ben ik openbaar bezit. Ik heb het zwaar maar besluit mijn best te doen om ervan te genieten.

DAG VOL VERRASSINGEN
Als ik even nadien mijn tanden ga poetsen merk ik dat mijn slippers niet meer aan de deur liggen... Ik vraag ernaar bij 1 van de neefjes van Preetha. Hij lacht, wijst naar de muur en zegt ‘dog’. Daar liggen ze, mijn Havaianas uit Lanzarote, aan stukken gebeten door de hond. Grrrm
Ezhilarasi rijdt met mij naar een nabijgelegen marktje. Ze koopt mij nieuwe slippers (40 Rs = 0.60 euro) en koopt ook meteen een hele resum nieuwe armbandjes voor mij. Ik ben nu echt een kerstboompke. Preetha heeft deze ochtend in mijn dagboek getekend en een rijmpje geschreven... ‘Bee likes honey, man likes money, I likes Ira’
Een lieveke, ik schrijf mijn naam in haar agenda en vervolgens ook de naam van mijn papa, mama, zus, hele familie... Dat zijn de meest gestelde vragen bij een Indisch gezin: hoe noem je? Hoe noemt je mama? Je papa? Zus/broer?
Vandaag moet Ezhilarasi naar een vergadering in Renganathapuram. Ze is Field Executive van AREDS, wat er volgens mij op neer komt dat ze verantwoordelijk is voor de coordinatie van het werk binnen een bepaald ontwikkelingsblok. (in totaal zijn er 8 blokken) Omdat ik natuurlijk niet mee kan naar Samy en Christy dropt ze mij bij een vriendin van haar in alweer een nieuw dorp. Onderweg ernaartoe passeren we een verkooppunt van kippen. 1 van de verkopers roept iets naar ons als we voorbij rijden met de brommer. Ezhil kijk even kwaad achterom. Even later stopt ze en draait ze haar brommer om. We keren terug naar die plaats. Ik moet bij de brommer blijven staan. Ze loopt kwaad naar de mannen toe en begint een helse Tamil-preek af te steken. Kwaad steekt ze de straat terug over. Met een big smile vraagt ze mij ‘OK to go?’. Ik antwoord ‘aama’ (ja). Terwijl ze de brommer doet starten lacht ze lief naar mij en kijkt ze nog eens extra kwaad naar de overkant van de straat.
‘Wat een vrouw!’ denk ik.

EEN NIEUW DORP
Aangekomen bij Ellomedi (een vriendin van Ezhil) heb ik even nood aan rust. Ze zetten mij uiteraard terug voor de tv en brengen mij weeral hete melk met suiker… Ik zap naar het enige engelse kanaal ‘star movies’. Net op dat moment begint ’27 dresses’, een Amerikaanse romantische komedie. Een slappe film maar op dat moment deed het zo deugd om even op mijn gemak naar een Engelse film te kijken… Ondertussen toverde Ellomedi mij om in een Indische prinses. Ze maakte een vlecht in mijn haar met de typische Indische bloemenkrans erin. Daarna kreeg ik 1 van haar mooiste rokken aan met daarboven een bijpassend topje. Het topje was echt mooi maar zeker 5 maten te klein. De mouwtjes geraakten al bijna niet over mijn onderarm. Toch wist zij ze omhoog te trekken, zeg maar sleuren, tot over mijn schouders. Mijn armen stonden werkelijk op springen maar Indiers aanvaarden geen nee dus vooruit met de geit!
We gingen samen haar koe halen in de wei achter haar huis. Nadien liepen we ermee naar de drinkplaats in het dorp. Ondertussen werd ik uiteraard weer aan iedereen geshowt. De communicatie bleef beperkt tot ‘wanakam’ (hallo), ‘nandri’ (dankje) en ‘venam’ (ik wil niet) op de eindeloze aanbiedingen die ik kreeg. Ik bezocht een werkatelier en het huis van een boerin. Ik kreeg een appel en leerde drie jonge zussen kennen die een klein beetje Engels spraken. De jongste van de 3 was Ramya, een 20 jarige schoonheid die aan de universiteit ‘commerce’ studeert. Haar Engels was mager maar voldoende om te babbelen. Ik vertelde over thuis en over mijn tijd in India… tot juni WAUW!
Ik wil haar muziek uit België laten horen en zing ‘Mia’ van Gorki. Zij schrijft een Tamil liedje in mijn dagboek en probeert mij de melodie aan te leren. Heen en weer zingen was echt leuk, via muziek kan je altijd communiceren… Ik leer Ramya’s familie kennen, speel ramibridge met haar papa, krijg hennatekeningen op mijn handen Ramya en haar mama… Ik moet nog eens zingen voor de hele familie… ‘your voice is so cute’ ‘your hands are so cute’
Ramya is heel lief en eist mij helemaal op. Ik krijg een fotootje en de vraag of ik die avond niet blijf slapen in hun huis. Maar ik had Preetha al beloofd van terug te keren die avond. Wanneer ik het dorp verlaat zwaait iedereen mij uit… hartverwarmend! ‘Bye bye!’ Ik zeg dat we in België ‘salu’ zeggen. Ik rij het dorp uit en laat een menigte kinderen achter mij die in koor ‘saluuuuu’ roepen… fantastisch gewoon! Deze dag heeft me echt deugd gedaan! Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst echt bevriend ben geraakt met iemand in India. Het is hier niet zo evident om zomaar vrienden te maken. Hopelijk zie ik Ramya binnenkort nog eens terug…

SPELLETJES
Bij Ezhilarasi thuis probeer ik de jongeren rami te leren. Zonder een gemeenschappelijke taal een kaartspel uitleggen is geen evidentie… Het lukt tot op een zekere mate, alleszins genoeg om zich ermee te amuseren. Ik toon twee kaartentrucs en die vallen meteen in de smaak. Later die avond leren Preetha en haar neven mij ook nog een spelletje met 5 stenen. Spelletjes en muziek zorgen ervoor dat de taalbarriëre kleiner wordt. Die avond lukt het mij om Ezhil uit te leggen dat het niet noodzakelijk is dat ze daar blijft om over mij te waken. Ze begrijpt het en gaat samen met Preetha in haar huis gaan slapen. Wauw ik heb de hele nacht een kamer voor mij alleen, genieten!! Mijn nieuwe slippers staan wijselijk BINNEN in de kamer. 

LAATSTE DAGJE
Douche zalig, kaartrucs leren aan de neven van Preetha, terug mee naar het huis van Ezhilarasi, chapaties met suiker en banaan als ontbijt mmm danku lieve oma, vlechtjes in mijn haar net als Preetha, rode nageltjes, schoolvriendinnetjes die giechelen en zeggen dat ik mooi ben, ik kan spieken hoe Ezhil haar sari aandoet en hoe ze zich klaarmaakt om naar buiten te gaan, een bezoek aan het dorpsziekenhuis, twee pasgeboren babytjes so cute, krijg energiechai-> enige verschil is volgens mij: nog MEER suiker, een tempelbezoek, bloemen in mijn haar, vergadering van vrouwelijke panchayatleiders (soort burgemeesters) over gezondheidszorg, terug op de brommer naar Renganathapuram, mijn hart zo warm als ik mijn maatjes terug zie, trots op mijzelf dat ik er echt van heb kunnen genieten, mijn 2-daagse was echt ‘het vinden van de rijkdom in hun armoede’.

Terug thuis vroeg ik Christy over de situatie van Ezhilarasi als weduwe. Ik had er zelf niet verder naar durven vragen maar had er ook niet veel van gemerkt. Blijkbaar had haar man al zeer lang een ernstig hartprobleem en wist zijn familie ook dat hij niet lang zou kunnen leven. Dit werd verzwegen voor Ezhil toen ze met hem trouwde. Eens hij gestorven was, verstootte de schoonfamilie Ezhil en wilden ze al haar bezittingen afnemen. Ezhil was toen al actief bij AREDS en dat heeft ertoe geholpen dat ze doorheen de jaren langzaamaan haar situatie heeft kunnen verbeteren. Het is een enorm sterke vrouw die al veel vreselijke zaken heeft meegemaakt in haar leven. Ik ben blij dat ik even een fragment van haar leven van dichtbij mocht bekijken. Eens we actief aan het werk zijn voor AREDS zullen we waarschijnlijk voor langere periodes in 1 van de bureau’s van AREDS ter velde verblijven. Deze ervaring zal ons dan helpen om de communicatie makkelijker te laten verlopen…

Nog enkele weetjes over onze Indische ervaringen:

WIST JE DAT…
- wij echt teleurgesteld waren dat Henin de finale verloren heeft
- wij nog teleurgestelder zijn dat het toernooi gedaan is: dat betekent dat de tv terug nonstop op Indische sitcoms staat
- de was doen hier echt een sportieve activiteit is
- Febe ziek is geweest en zij als medicijn heet rijstwater (het water waarin de rijst werd gekookt) met zout en yoghurt kreeg
- dit zo ‘jakkie’ was dat ze er op slag opnieuw misselijk van werd
- de indische babietjes geen pampers dragen maar sponsen broekskes die weinig tot niets absorberen
- Kani dus af en toe ineens loopt te plassen in huis
- wij hier niet zo een fan van zijn
- wij IVAGO willen laten overkomen om het afvalprobleem hier eens deftig aan te pakken
- ons Tamil elke dag een beetje beter wordt
- wij zondag voor het eerst met de bus naar Karur zijn geweest
- deze busrit een leuke maar hobbelige en aangegaapte ervaring was
- wij op de terugweg dachten een nieuwe vriend gevonden te hebben in een student ingenieur
- wij zo stom waren hem ons nr te geven
- wij reeds 3 x gebeld werden en al een melig ‘best friends forever’-bericht ontvingen
- het netwerk hier plat ligt waardoor wij niet meer kunnen sms-en
- wij ons daarom misschien nieuwe plaatselijke simkaartjes gaan aanschaffen
- wij 1 van onze kamermuren hebben omgetoverd tot een Belgische ‘wall of fame’ met al onze thuisfotookes erop

Tot een volgend bericht allemaal!